Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Περιττό να πούμε ότι διάγουμε την «αγαπημένη» εβδομάδα του χρόνου.
Του ελληνικού χρόνου. Ή για την ακρίβεια των τελευταίων πέντε και βάλε ελληνικών χρόνων από τότε που μπήκαμε στη μέγγενη της κρίσης.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην εβδομάδα των Παθών. Των «παθών» διότι περνάμε του λιναριού τα πάθη ως λαός, αλλά και των παθών που μας διέπουν ως λαό και λίγο έως πολύ μας διαφεντεύουν και έχουν ορίσει τη μοίρα μας στην πορεία των χρόνων. Διότι βεβαίως δεν φταίνε πάντα και μόνον οι άλλοι για τα… πάθια μας, φταίμε σαφέστατα και εμείς. Και ένα από τα μεγαλύτερα πάθη που διαθέτουμε ως λαός είναι η πλήρης αποστροφή προς την αυτοκριτική. Γεγονός που έχει ολέθριες συνέπειες.
Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα η διαδρομή στο θείο πάθος με τη συμβολική της έννοια είναι σύντομη.
Τη Μεγάλη Πέμπτη σταυρώνεται ο Χριστός και το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ έρχεται η Ανάστασή Του. Η πραγματικότητα των γεγονότων ήταν βεβαίως πολύ μεγαλύτερης διάρκειας, όπως και η πραγματικότητα των γεγονότων που εξελίσσονται στη χώρα τα τελευταία μακρόσυρτα και θολά χρονιά. Η διαδικασία της «Σταύρωσης» είναι διαρκής και χρονοβόρα, καρφί-καρφί, και μέχρι στιγμής τουλάχιστον ατελείωτη. Ο σταυρός έχει υψωθεί και στέκει εκεί να «λογχίζεται» η «φιλοξενούμενη» επ΄ αυτού Ελλάδα, από τους γραμματείς και φαρισαίους ή τις δυνάμεις «κατοχής», μέχρι να υπάρξει επιβεβαίωση όχι ότι έχει χάσει τη μάχη με τη ζωή αλλά ότι εξακολουθεί ημιθανής να αντέχει το μαρτύριο. Το μαρτύριο της σταγόνας, όσον αφορά στη χρηματοδότηση, το μαρτύριο των ασφυκτικών πιέσεων, των μέτρων, των περικοπών και των τεχνικών ψυχολογικού πολέμου που χρησιμοποιούνται προκειμένου το «θύμα» να υποκύψει τόσο όσο. Τόσο όσο να παραμένει ημιθανές και να υποκύπτει στις απαιτήσεις χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς παράλληλα να χαλάει το… κλίμα και να διαταράσσει τις ισορροπίες.
Τούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα δε, θα τολμούσαμε να την πούμε όχι απλώς «μεγάλη» αλλά… «μεγαλειώδη»!
Διότι πραγματικά δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Σηκώνεσαι το πρωί και αναρωτιέσαι: «τη βγάζουμε και σήμερα ή δεν τη βγάζουμε;».
Και η πραγματικότητα είναι ότι ουδείς μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια στο ερώτημα το οποίο είναι κυριολεκτικώς υπαρξιακό. Διότι αν γίνει κανένα ελληνο-ατύχημα, καθώς οι διαπραγματεύσεις πάνε σημειωτόν (για να μην πούμε ότι δεν πάνε καθόλου) και καθώς ο χρόνος στερεύει γιατί στερεύει το χρήμα, τότε «ναι» το πρόβλημα που θα προκύψει για τη χώρα θα είναι «υπαρξιακό». Υπαρξιακό όχι στενά ως προς την επιβίωσή της, διότι κουτσά-στραβά θα τη βγάλει, αλλά ως προς τις συνθήκες που θα αναγκαστεί να επιβιώσει και τις επιλογές που θα αναγκαστεί να κάνει όχι μόνον σε οικονομικό επίπεδο. Το να μηδενίσεις το κοντέρ και να το πιάσεις από την αρχή, είναι ένα θέμα στη θεωρία. Στην πράξη όμως είναι πολλά και πολύπλοκα θέματα μαζί και εμπεριέχουν πολλούς κινδύνους και μεγάλες διαδρομές.
Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε χθεσινούς κύκλους για να «ανθιστεί» την κατάσταση.
* Reuters: Η Ευρωζώνη έδωσε έξι μέρες διορία στην Αθήνα να παρουσιάσει νέα λίστα μεταρρυθμίσεων.
* NY Times: Ο Τσίπρας πήρε λίγα από τη Μόσχα.
* Telegraph: Ο Τσίπρας ρισκάρει να δημιουργήσει νέο σχίσμα στην Ευρώπη.
* Η Ελλάδα πλήρωσε τη δόση των 448 εκ. ευρώ προς το ΔΝΤ.
Πίσω από καθέναν από τους προαναφερόμενους τίτλους κρύβεται και μία πραγματικότητα. Ότι δηλαδή η διαπραγμάτευση δεν προχωράει και ότι το «άνοιγμα» Τσίπρα στη Μόσχα δημιουργεί «ρίσκα» όσον αφορά στις σχέσεις τής Ελλάδας με τους δανειστές και εταίρους χωρίς το «αντάλλαγμα» που παίρνει για το ρίσκο αυτό να είναι ικανοποιητικό.
Βεβαίως η Ελλάδα είναι (ακόμη τουλάχιστον) μία κυρίαρχη χώρα και δεν θα της υπαγορεύσει κανείς (θεωρητικά πάντα) με ποιες χώρες θα συνάψει σχέσεις ή πώς θα ανοίξει το γεωπολιτικό της παιχνίδι, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει και ως μοχλό πίεσης προς τους δανειστές.
Ωστόσο αυτό ακριβώς είναι που …εξοργίζει τους εταίρους μαζί με όλα τα υπόλοιπα βεβαίως που άπτονται της όποιας «διαπραγμάτευσης».
Όταν όμως παίζει κανείς ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου ακριβώς αυτό κάνει: Ρισκάρει να κερδίσει ή και να χάσει πολλά.
Και η αποτίμηση της συνάντησης Πούτιν-Τσίπρα, δείχνει ότι δεν έφερε τα αναμενόμενα ή μάλλον, τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Καλά, λεφτά δεν υπάρχουν ούτε στη Ρωσία, οπότε όπως η Μέρκελ δεν είχε προ καιρού καμιά 300αριά δισεκατομμύρια ευρώ στην τσέπη να τα βγάλει και να δώσει στον Τσίπρα, αντιστοίχως δεν είχε και ο Βλαδίμηρος ρούβλια. Πόσο μάλλον που η οικονομία της Ρωσίας πάει από το κακό στο χειρότερο.
Από κει και πέρα δεν ήρθη το εμπάργκο στα ελληνικά αγροτικά προϊόντα (ο Πούτιν είπε ότι δεν γίνονται εξαιρέσεις). Δεν έγινε καν λόγος για δάνειο προς την ελληνική πλευρά. Δεν έγινε λόγος για να σβήσουν τα πρόστιμα της Gazprom στη ΔΕΠΑ για το φυσικό αέριο.
Εκείνο που έγινε, ή θα γίνει εν πάση περιπτώσει είναι η συμμετοχή της Ελλάδας στη δημιουργία ενός ρωσο-τουρκικού αγωγού φυσικού αερίου (Turkish Stream) που θα περνάει από το ελληνικό έδαφος και θα κατασκευαστεί στο μέλλον και το κομμάτι που θα περνάει από τη Ελλάδα θα λέγεται Greek Stream. Θα έχουμε δηλαδή, στο μέλλον, δικό μας αγωγό, ή τέλος πάντων «δανεικό» που θα τον έχουμε βαπτίσει «δικό μας». Δεν είναι ευκαταφρόνητη εξέλιξη, εφόσον λάβει σάρκα και οστά γιατί πολλά έχουμε ακούσει και στο παρελθόν που δεν υλοποιήθηκαν, διότι έχει και οικονομική και γεωστρατηγική σημασία. Όμως από μόνη της είναι αμφίβολο αν «ισοφαρίζει» το ρίσκο.
Θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον Βλαδίμηρο.
Διότι πέραν του συγκεκριμένου θέματος, τα υπόλοιπα είναι ζήτημα πολιτικών εντυπώσεων κατά βάσιν.
Οπότε ο ελληνικός «Γολγοθάς» και μετά την επίσκεψη εις τους ομόθρησκους και ορθόδοξους επίσης Ρώσους παραμένει ως είχε.
Ή μάλλον είπαμε. Τον Γολγοθά τον έχουμε διαβεί, στον Σταυρό βρισκόμαστε τώρα και περιμένουμε την Ανάσταση, η οποία… «αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει».
Με τις υγείες μας! Το Ελλήνων Πάσχα είναι εδώ σε κάθε περίπτωση και δεν θα αφήσουμε κανέναν να το διαταράξει!
