Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΙ φτάσαμε (δυστυχώς) στην έναρξη της περιόδου συμπλήρωσης των φορολογικών δηλώσεων. Χαράς ευαγγέλια για τους οικονομικούς του επιτελείου της κυβέρνησης, που ψάχνουν για λεφτά όπως οι φτωχοί έξω από τις εκκλησίες, αρχή ταλαιπωρίας, περιόδου εκνευρισμού και αγανάκτησης των πολιτών, οι οποίοι θέλουν δε θέλουν, από φέτος θα μάθουν τους υπολογιστές, τους... κλειδάριθμους και όλα τα συναφή, αλλά το κυριότερο θα ξεχάσουν την ανέξοδη υποβολή της φορολογικής δήλωσης. Οι λογιστές θα φορτωθούν με δουλειά και φέτος, τόση όση δεν φαντάζονταν ούτε στα όνειρά τους και οι εφοριακοί θα κτυπήσουν υπερωρίες, τις οποίες αν, εγκαίρως πληρωθούν...
Η ΣΚΕΨΗ όμως, πως κανείς δεν θα πληρώσει από εκείνους που πραγματικά χρωστάνε, και χρήματα και... εξηγήσεις, τρελαίνει... Είναι απίστευτο να το χωνέψει κανείς, πώς λίγοι άνθρωποι, μέσα σε τόσα πολλά χρόνια, οδηγούσαν τη χώρα στον γκρεμό και κανείς μας δεν πήρε χαμπάρι. Σαν να ταξιδεύαμε τόσον καιρό, καβάλα σε... χαλί! Όπως στα παραμύθια με τον Αλαντίν!
ΕΙΝΑΙ ασύλληπτο να σκεφτείς, ύστερα από δεκαετίες κοπιαστικής δουλειάς, ότι πάνε στράφι οι κόποι σου. Ότι κανείς δεν θα δώσει λόγο για τα δεινά που βιώνεις ως λαός, για την καταστροφή των οικογενειών, την προσβλητική συμπεριφορά στους συνταξιούχους και τους απόμαχους της ζωής και την απελπισία των νέων μας...
ΠΕΡΑΣΑΝ τρία ολόκληρα χρόνια και ακόμα δεν μάθαμε ποιος φταίει για τη δυστυχία μας. Ποιος μας έφερε εδώ που είμαστε. Δίχως δικαιώματα, χωρίς ελπίδα. Τι να το κάνεις και να μπουν δυο - τρεις στη φυλακή; Τι κι αν ακόμα ακόμα τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα; Τα δισεκατομμύρια που έφαγαν, θα τα φέρουν πίσω; Και την ελπίδα; Την αξιοπρεπή ζωή, ύστερα από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, που έκλεψαν από τον λαό; Ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ τη μεγαλύτερη και ποιο ουσιαστική απάντηση στο πιο καίριο ερώτημα δεν θα την πάρουμε ποτέ. Πώς γίνεται οι εκλεγμένοι του λαού, όλες αυτές τις δεκαετίες από τη μεταπολίτευση και μετά, να μην πήραν είδηση τι προμηνύονταν; Ούτε ένας; Μα είναι δυνατόν; Κανείς να μην το προλάβει, να μην το πολεμήσει; Να βγει έστω να το πει...
ΟΛΟΙ εγκλωβισμένοι στο σύστημα! Που κάνει τον φτωχό φτωχότερο και τον πλούσιο πλουσιότερο... Υπάρχει μια σοβαρή άποψη που λέει ότι συμμέτοχοι (και συνεπώς συνένοχοι) στην κατάσταση που βρεθήκαμε ως χώρα, είμαστε και μείς, οι ίδιοι οι ψηφοφόροι. Ποιος άραγε, ακόμα και σήμερα, θα αρνηθεί «βοήθεια» από «υπηρέτη» της εξουσίας, ας πούμε για «τακτοποίηση» προσωπικής του υπόθεσης; Υπάρχει βεβαίως και η άλλη περισσότερο πειστική άποψη, που λέει ότι το πολιτικό σύστημα «καταβρόχθισε» τις ελευθερίες, σε όλους τους τομείς, εργασιακό, κοινωνικό, οικογενειακό, μοίρασε φρούδες υποσχέσεις πλουτισμού και ευμάρειας με δανεικά, και πελάγωσε τώρα που βρήκε μπροστά του το χάος... Όλοι ελπίζουμε ότι η κατάσταση θα είναι έστω και με τις στερήσεις στις οποίες υποχρεωνόμαστε, αναστρέψιμη. Το ελπίζουμε απλώς, διότι δεν μπορούμε να πράξουμε κι αλλιώς. Μπορούμε όμως να υποχρεώσουμε να πληρώσουν όλοι αυτοί που πραγματικά χρωστάνε! Όχι μόνο στην εφορία, αλλά στη χώρα...
