Από τον Ευάγγελο Βλαχάκη
Ο Θεός μετά τη δημιουργία του Αδάμ, έπλασε την Εύα «εκ της πλευράς αυτού». Η παρουσία της Εύας χαροποίησε τον Αδάμ και την αισθάνθηκε δική του γι’ αυτό είπε «τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου...» (Γεν. β΄ 23).
Ο Αδάμ ήταν βασιλιάς όλης της κτίσης.
Τα ζώα τον αναγνώριζαν, το δε ψύχος της νύχτας δεν τον επηρέαζε αν και ήταν γυμνός.
Ο Αγιος Νικόλαος Καβάσιλας αναλύοντας αυτή την κατάσταση λέγει: Ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Το κατ’ εικόνα του Αδάμ ήταν ο καθαρός καθρέπτης, μέσα από τον οποίο ακτινοβολούσε το φως του Θεού. Όσο ο καθρέπτης παρέμενε άθραυστος, όλη η φύση φωτιζόταν. Μόλις όμως έσπασε και θρυμματίστηκε, έπεσε βαθύ σκοτάδι σ’ όλη τη δημιουργία.
Η φύση επαναστάτησε εναντίον του ανθρώπου και από τότε δεν τον αναγνωρίζει, ούτε θέλει να του δώσει καρπούς. Με αγωνία και κόπο μπορεί να συντηρηθεί. Τα ζώα τον φοβούνται και είναι αρκετά επιθετικά.
Προπτωτικά, η Εύα ήταν «οστούν» του Αδάμ. Μεταπτωτικά, έγινε η «γυνή», την οποία του έδωσε ο Θεός. «Η γυνή ην έδωκας μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του ξύλου και έφαγον» (Γεν. γ΄ 12).
Εδώ φαίνεται καθαρά η διάσπαση της ανθρώπινης φύσης μετά από την αμαρτία. Αργότερα αυτό θα φανεί στα παιδιά του Αδάμ, σ’ όλη την ιστορία του Ισραήλ και σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.
Την αρχαιότατη εκείνη εποχή, που οι άνθρωποι μιλούσαν μία γλώσσα σε όλη τη γη «ην πάσα η γη χείλος εν, και φωνή μία πάσι» (Γεν. ιά 1) ήρθε η διαφωνία και ασυνεννοησία μεταξύ τους, όταν θέλησαν, με τις δικές τους δυνάμεις – παραμερίζοντας τον Θεό – να οικοδομήσουν πόλη και πύργο. Πύργο που η κεφαλή του θα έφτανε ως τον ουρανό. Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστούν και να διασπαστούν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Είναι φυσικό. Αφού ο άνθρωπος έχασε τον Θεό, έχασε και τον εαυτό του και χωρίστηκε από τους άλλους ανθρώπους.
Θαυμαστά είναι τα επιτεύγματα της τεχνολογίας σήμερα πόσο όμως βοηθούν να πλησιάζουν οι λαοί ψυχικά και να είναι πραγματικά ενωμένοι;
Τα υλικά συμφέροντα, η έλλειψη της αγάπης και της αδελφικής συμπαράστασης, η τάση της κυριαρχίας επί των άλλων, ο εγωισμός, κρατούν τα έθνη χωρισμένα.
Η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο με τη μυστηριακή ζωή, την επικοινωνία και την ένωση των ανθρώπων με τον Θεό.
Ο Κύριος για την ένωση αυτή παρομοίασε τον εαυτό Του με την άμπελο, τον κορμό και τη ρίζα και μας με τα κλήματα. Κάθε βέργα, που είναι οργανικά συνδεδεμένη με τον κορμό του φυτού, παράγει σταφύλια αν σπάσει η βέργα, διακόπτεται ο οργανικός σύνδεσμος με τη ρίζα και τον κορμό και σε λίγο ξηραίνεται. Έτσι και οι άνθρωποι όταν είναι συνδεδεμένοι με τον Χριστό, αγιάζονται με τη χάρη των μυστηρίων και είναι ενωμένοι μεταξύ τους. Τότε αισθάνεται και ζει ο άνθρωπος εκείνο που λέγει ο Απόστολος Παύλος για τους «εν Χριστώ ζώντες» «εσμέν αλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ΄ 25).
Μας συνδέει όχι σύνδεσμος ανθρώπινος, όχι φιλία κοσμική, αλλά συγγένεια πνευματική, την οποία απεργάζεται η παρουσία του Κυρίου σε κάθε χριστιανό. Και συνεχίζει ο Απόστολος: «Μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος». Δηλαδή κανένας να μην ζητεί εγωιστικά ό,τι του αρέσει ή ό,τι τον συμφέρει, αλλά ο καθένας χριστιανός να επιζητεί το συμφέρον και την πνευματική ωφέλεια του άλλου.
Σ’ αυτή την ευλογημένη κατάσταση, της «εν Χριστώ» ενότητας των ανθρώπων γίνεται πραγματικότητα το αίτημα της προσευχής του Κυρίου:
«Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου... ίνα ώσιν έν καθώς ημείς».
