Από τον Αποστόλη Β. Ρούντο
«Αν η κάθε γενιά είναι προορισμένη να ξαναφτιάχνει
τον κόσμο, τότε η αποστολή της νέας
γενιάς είναι πιο σπουδαία, γιατί πρέπει
να εμποδίσει τον κόσμο να χαλάσει»
(Άμπερτ Καμί)
Σε εποχές οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αλλά και αξιών, εντείνονται και οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ενήλικες και των νέων της εποχής μας επιδεινώνονται. Έτσι καθημερινά ανατρέπονται ισορροπίες και κλονίζεται η κοινωνική συνοχή και διευρύνεται έτσι το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και στη νέα γενιά, η οποία αντιδρά, αρνείται, ακόμα και επαναστατεί. Μας θεωρούν υπεύθυνους για την ανασφάλεια που ζουν. Αυτό το χάσμα γενεών αποκτά χαρακτηριστικά κοινωνικά και πολιτικά.
Σ’ αυτή τη Βαβέλ ασυνεννοησίας μεταξύ των νέων και ενηλίκων για το δυσεπίλυτο των προβλημάτων που έχουν επωμιστεί, και ότι οι ελπίδες τους διαψεύδονται, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στους νέους μας μία διεισδυτική ματιά και καρτερικότητα (ως πότε;) στα καυτά προβλήματα της γενιάς τους.
Οι ραγδαίες και εκρηκτικές – θα λέγαμε – εξελίξεις στην τεχνολογία, την επιστήμη και το διαδίκτυο, με τον όλο καταιγισμό των πληροφοριών, καθώς και η διεύρυνση του πεδίου γνώσεων, κάνουν το παρόν γρήγορα παρελθόν και το μέλλον παρόν. Τα προβλήματά τους είναι διαχρονικά και απαιτούν λύσεις μακροχρόνιες που ξεκινούν από τη σωστή διαπαιδαγώγησή τους:
«Οι λύσεις των μεγάλων προβλημάτων δεν βρίσκονται στην επιφάνεια, αλλά στον βυθό»! Κορν. Καστοριάδης.
Έτσι οι μεγαλύτεροι νιώθουν πως δεν μπορούν να συνεννοηθούν – ανοίγοντας διάλογο όχι μόνο με τους εφήβους αλλά και με μικρότερα παιδιά, που όμως παίζουν στα δάχτυλα τους υπολογιστές, σερφάροντας ατέλειωτες ώρες (κακώς) στο διαδίκτυο. Έτσι οι απόψεις τους θεωρούνται γέρικες, αναχρονιστικές, αναποτελεσματικές και ακόμα παραμορφωτικές!
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Καταλαβαίνουμε εύκολα τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας, και ποια απαραίτητη μεταρρύθμιση στην «φουκαριάρα» την ελληνική Παιδεία, μπορεί να δώσει λύσεις στο σήμερα και στο αύριο των νέων μας και που να έχει διάρκεια; Οι εκάστοτε κυβερνώντες και υπεύθυνοι υπουργοί Παιδείας και αρμόδιοι φορείς που εφαρμόζουν για την Παιδεία την τακτική του τύπου «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε» δυστυχώς δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Έτσι οι νέοι σήμερα δοκιμάζονται πολλαπλά, ενώ βρίσκονται συνεχώς σε διαρκή και άλυτα προβλήματα, με μείζον πρόβλημα αυτό της ανεργίας που πλήττει το σύνολο σχεδόν των νέων μας σήμερα, βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα γενεών.
ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ: Που ο ρόλος τους – κάποτε – ήταν καθοριστικός, πόσο μπορεί σήμερα να επιδράσει ευεργετικά στους νέους; Που προσπαθεί παρά την οικονομική – και όχι μόνο – περιθωριοποίησή του από την πολιτεία, με τη γνώση του, με την αλήθεια του λόγου του και το παράδειγμά του να γεφυρώνει τη νεανική ηλικία με εκείνη των ενηλίκων;
Έχουν ελπίδες και προσδοκίες για το μέλλον τους οι νέοι που όμως δυστυχώς στην εποχή μας διαψεύδονται.
Αλήθεια όμως μήπως τα παιδιά αυτά είναι δικά μας περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε; «Οι γονείς να μην θεωρούν πώς τα παιδιά τους είναι κτήμα τους να τα κάνουν ό,τι θέλουν». ΠΑΟΛΟ ΦΡΕΪΡΕΡ
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Ως καταλυτικός θεσμός, ο ρόλος της και οι παραδοσιακές οικογενειακές αξίες, δυστυχώς έχουν «ξεφτίσει» προ πολλού και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Με τη διαδοχή από γενιά σε γενιά πορεύτηκε μέχρι σήμερα η ιστορία της ανθρωπότητας και γνώρισε περιόδους ακμής. Αυτή η εξέλιξη και αλλαγή είναι η αέναη πορεία της ιστορίας του ανθρώπου και εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τη νέα γενιά, αρκεί να τη βοηθήσουμε. Οι μεγάλοι – γενόμενοι αν χρειαστεί – και ολοκαύτωμα. Γιατί όπως προνοεί και ο ποιητής: «Ποιος ξέρει τι λαγοκοιμάται στο βάθος; Ποιος ξέρει τι θα δείξει το φως της άλλης μέρας; Και ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος». Οδ. Ελύτης
