Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ πολλές φορές με θαυμαστό ενδιαφέρον στην τηλεόραση, τα ντοκιμαντέρ που γυρίζονται και έχουν ως θέμα τη συμπεριφορά των ζώων της ζούγκλας και τις σκληρές, σοκαριστικές σκηνές, όταν μια αγέλη πεινασμένων λύκων, καταβροχθίζει, ζωντανό ακόμα, ένα ανήμπορο νεογέννητο βουβάλι, δίπλα ακριβώς στους... γονείς του!
ΣΤΙΣ περισσότερες περιπτώσεις, όλοι το έχουμε προσέξει, το θύμα κατασπαράσσεται από τα αιμοδιψή αφηνιασμένα και πεινασμένα αρπακτικά, σε απόσταση ολίγων μέτρων από το υπόλοιπο κοπάδι, το οποίο παρακολουθεί σχεδόν αδιάφορα, πολλές φορές δε, συνεχίζοντας τη βοσκή, σαν να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως...
ΘΑ ΠΕΙΤΕ, ζούγκλα είναι, έτσι γίνεται, έτσι αντιδρούν τα άγρια θηρία. Σήμερα ήταν η σειρά του γερασμένου ζώου, αύριο του νεογέννητου, μεθαύριο η δική τους... Αυτή άλλωστε είναι η σκληρή πραγματικότητα, που συντηρεί τον κύκλο της ζωής στο βασίλειο της (φυσικής) ζούγκλας. Τα μεγάλα και δυνατά (γενικώς) δεν είναι που τρώνε τα μικρά; Είτε ζώα είναι, είτε άνθρωποι, είτε ψάρια...
ΑΥΤΟ στην πραγματικότητα, δεν συμβαίνει και τώρα, στις κοινωνίες των ανθρώπων; Με τους πολέμους, κάθε τόσο, τους φυσικούς, ή τους άλλους, τους χειρότερους, όπως τώρα, τους οικονομικούς; Όταν «κατασπαρασσόταν» η κυπριακή οικονομία, (αφού πρώτα φαγώθηκε η ελληνική) τα υπόλοιπα... ζώα της αγέλης, δεν παρακολουθούσαν απλώς το φαγοπότι; Έγινε κάτι διαφορετικό από αυτό που γίνεται στη σαβάνα με τα λιοντάρια; Οι υπόλοιποι (της... αγέλης) αδύναμοι οικονομικά λαοί, δεν παρατηρούν (ακόμα) αμέριμνοι, περιμένοντας τη σειρά τους; Σε τι ακριβώς διαφέρουμε από τη συμπεριφορά των άγριων θηρίων; Εμείς απλώς διαπραγματευόμαστε πρώτα τους όρους και τις συνθήκες που θα μας κατασπαράξουν. Τα ζώα δεν μιλούν, τελειώνουν το θήραμα με συνοπτικές διαδικασίες... Δεν του δίνουν χρόνο να ελπίζει, μπορεί να είναι και πιο φιλοσοφημένο αυτό...
ΦΟΒΑΜΑΙ ότι η ιδέα της «Ευρώπης των ενωμένων λαών», έχασε τους υποστηρικτές της. Ήταν ένα καράβι γεμάτο ελπίδες και όνειρα που έχασε τις μηχανές του. Που ξέμεινε από πηδάλιο. Τώρα τσακισμένο στα βράχια, βυθίζεται αργά... δεν είναι τυχαίο που οι φωνές που επικαλούνται τον «θάνατο» της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των λαών, ολοένα και πληθαίνουν στους διαδρόμους των ευρωπαϊκών αιθουσών...
ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ιδέα για συνένωση όλων των δυνάμεων των χωρών της Ευρώπης, για την ευημερία, την προστασία τους και την ασφάλειά τους, (έτσι όπως εξελίχθηκε και εξελίσσεται σήμερα), αλίμονο, θυμίζει περιβάλλον... ζούγκλας! Θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και τα άγρια ζώα της σαβάνας, είναι μπροστά από μας στους... «μηχανισμούς διάσωσης»... Αρκεί να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του κοπαδιού των βουβαλιών που πολιορκούμενα από πεινασμένα λιοντάρια, συγκεντρώνονται όλα στο κέντρο, έχοντας περιμετρικά του κύκλου σχηματίσει ασπίδα προστασίας με τα κέρατά τους έτοιμα για μάχη. Τις περισσότερες φορές οι κυνηγοί μένουν χωρίς τροφή...
