Ο ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, απ' το σχολείο έδειχνε τι ακριβώς του άρεσε να κάνει στη ζωή του. Ακόμα και στην τάξη έκρυβε κάτω απ' το θρανίο μολυβένια στρατιωτάκια και έφτιαχνε με τις πλαστελίνες... σπαθιά, όπλα και κανόνια! Στους προσκόπους ήθελε πάντα να κρατάει τα λάβαρα. Και όταν τον έντυσαν βαθμοφόρο τρελαινόταν να δίνει παραγγέλματα. Μεγάλωσε, έδωσε εξετάσεις και πέρασε, πού αλλού, «στρατιωτικές σχολές!». Από τότε τον έχασα τον Λάκη. Τον έβλεπα πού και πού, μόνο στις άδειές του και σε κάποιους γάμους και βαπτίσεις.
ΠΡΕΠΕΙ να γύρισε τις μισές και περισσότερες πόλεις της Ελλάδας ο φίλος μου ο «πρόσκοπος». Μεταθέσεις επί μεταθέσεων, φύλλα πορείας, έξοδα, ασκήσεις, πήγαινε - έλα μια ζωή... Κυριολεκτικά «δεν τον είχε ο τόπος», χάριν της υπηρεσίας, βεβαίως βεβαίως... «Για το καλό του έθνους», μου έλεγε, «χαλάλι και η ταλαιπωρία της οικογένειας». Μικρά τα παιδιά του τότε, τα ρωτούσαν από πού κατάγονται και δεν ήξεραν με σιγουριά να απαντήσουν. Από Αλεξανδρούπολη ίσως, από Ρέθυμνο ή Πάτρα, από Σύρο ή Κεφαλονιά; Τι να πρωτοθυμηθούν τα παιδιά; Πόσες μετακομίσεις έκαναν ο Τόλης και η γυναίκα του; «Πάνω απ' όλα η πατρίδα» έλεγε ο φίλος μου και καμάρωνε που υπηρετούσε ιερούς σκοπούς, δεν τον πείραζε καθόλου που τον έλεγα και «καραβανά!».
ΟΛΟΙ οι φίλοι του τον θαυμάζαμε τον Αποστόλη. Λεπτός σικάτος, ωραίος, με τη στολή πάντα καλοσιδερωμένη και τα αστέρια πρώτη θέση... Ήταν ο φύλακας φρουρός της πατρίδας μας και ο ίδιος ένιωθε σπουδαίος για τον ρόλο του.
ΑΥΤΟΝ τον Αποστόλη είδα προχθές, συνταξιούχο πλέον, νεότατο όπως παραδόξως συμβαίνει ακόμα στον στρατό και σοκαρίστηκα. Δεν μπορούσε να κρύψει την οργή του «για την απαράδεκτη συμπεριφορά της πατρίδας» που με περηφάνια υπηρετούσε τόσες δεκαετίες και που για την ιδέα και τα ιδανικά «θα προέτασσε τα στήθη του απέναντι στον οποιονδήποτε εχθρό»... Πού να ήξερε τότε ο δόλιος πως έκανε τον... σερίφη σε μια χώρα διαπλεκομένων, ανίκανων και επικίνδυνων, πού να ήξερε πως πλήρωνε μια ζωή μετακομίσεις και φόρους, την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος των παιδιών του, άπειρες εισφορές στα ταμεία και στο ΜΤΣ, πού να ήξερε ο στρατιώτης που δεν είχε δικαίωμα ποτέ να απεργήσει, ή να διαδηλώσει για τα προβλήματά του, ότι δεν θα παρέδιδε ποτέ τα όπλα αλλά θα τον «αφόπλιζαν» εκείνοι που, με όρκο πίστης στα ιδανικά, προστάτευε...
ΒΛΕΠΕΙ καθημερινά ο Αποστόλης ότι του στερούν από τη σύνταξη το κουλούρι των εγγονών του και το δώρο των παιδιών και οργίζεται. «Για ποια πατρίδα δούλευα;», αναρωτιέται και ο νους του πάει σε έναν άλλο συμμαθητή, πιλότο, που όταν τον έφτασαν στα 1.200 ευρώ το μισθό, για το «μεροκάματο θανάτου» εκεί στο Αιγαίο, αποφάσισε να παραιτηθεί και να δουλέψει σε ξένη αεροπορική εταιρία, με ρίσκο μεν, αλλά με καλύτερες αποδοχές. Δεν παίζει πλέον κορώνα γράμματα τη ζωή του προσβεβλημένος...
ΣΗΜΕΡΑ ο παλιός μου συμμαθητής, κοσκινίζει όλα αυτά στο μυαλό του και οργίζεται. Που «είχε συλλάβει λάθος την έννοια του πατριωτισμού». Που «έδειξε υπερβολική εμπιστοσύνη στην πολιτεία». Που ως στρατιώτης πέρασε μια ζωή τιμώντας τη στολή του για να εισπράξει σήμερα παροπλισμό και αχαριστία, νεότατος στη σύνταξη, επειδή έπρεπε να μοιραστούν γαλόνια σε ημετέρους. Απέραντη αχαριστία...
Χρήστος Τσαντήλας
