«ΠΑΕΙ και τελείωσε. Λαός εμείς δεν γινόμαστε...».
Το άκουσα από μία κυρία να το λέει σε μία άλλη, στις σκάλες του πρώτου ορόφου, καθώς κατέβαιναν το κτίριο της εφορίας και μου φάνηκε η πλέον συνηθισμένη έκφραση που ακούω χρόνια τώρα, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Οι γυναίκες είχαν πιάσει κουβέντα για την κρίση, την ακρίβεια και το φορολογικό ξεζούμισμα των νοικοκυριών και σχεδόν πάντα κατέληγαν σ’ αυτό: «Λαός εμείς... δεν γινόμαστε!».
ΠΟΣΟ ενδεικτική άραγε της κατάστασης που ζούμε είναι η έκφραση αυτή, η οποία αποπνέει μια νότα απαισιοδοξίας, κρύβει όμως την πικρή αλήθεια; Προσπαθώ να μετρήσω, έτσι πρόχειρα, (απλές σκέψεις κάνω, όπως όλοι μας), τα κρυφά σημεία της φράσης αυτής και να αποκωδικοποιήσω απλά πράγματα της καθημερινότητας.
ΠΡΩΤΑ πρώτα, θυμήθηκα με φανερή δυσφορία, ότι για πολλά χρόνια τώρα, κάποιοι «φίλοι μας», ποτέ δεν δήλωναν το πραγματικό τους εισόδημα στην εφορία και ούτε και τώρα θα κάνουν κάτι διαφορετικό, παρά τα σκληρά μέτρα περί πάταξης της φοροδιαφυγής και τέτοια ...κουραφέξαλα που ευαγγελίζονται οι οικονομικοί υπουργοί. Οι «φίλοι» μας έφτιαξαν λεφτά και εμείς πληρώναμε και μάλλον ακόμα πληρώνουμε (και) τους φόρους που εκείνοι δεν πλήρωναν...
ΕΙΜΑΙ απόλυτα βέβαιος ότι δεν υπάρχει, ούτε ένας Έλληνας, που να μην ξέρει στον στενό του κύκλο ίσως και πιο πέρα, πέντε, δέκα, «περήφανους» φοροφυγάδες...Οι οποίοι, πολλές φορές με θράσος απύθμενο, λοιδορούν κιόλας τους συνομιλητές τους, καμαρώνοντας που αυτοί δεν είναι στην κατηγορία των κορόιδων όπως οι άλλοι οι νομοταγείς φίλοι τους...
«ΠΑΕΙ και τελείωσε, εμείς δεν γινόμαστε κράτος»... (το σύνηθες) με μικρή παραλλαγή. Είδε κανείς ιδιοκτήτη, καφετζή ή εστιάτορα, ταβερνιάρη ή ζαχαροπλάστη, φούρναρη ή κρεοπώλη, να χαμηλώνει τις τιμές τουλάχιστον όσο... χαμήλωσαν οι μισθοί και οι συντάξεις; Είδε κανείς κάποια σοβαρή και γιατί όχι, στιβαρή κίνηση, από υπουργό, να «ευλογήσει» κάτι τέτοιο; Που θα έπρεπε να το επιβάλει; Ή μήπως είδε κανείς βουλευτή ή υπουργό, να τραβάει...καρότσι στη λαϊκή; «Ούτε λαός, ούτε κράτος γινόμαστε»...(το ακριβέστερο), εκ νέου διορθωμένο..
ΑΛΛΑ πώς και σε ποιόν να μοιράσουμε ευθύνες; Εμείς δεν είμαστε που τους ψηφίζαμε και θα εξακολουθήσουμε να τους ψηφίζουμε τόσα χρόνια; Στη δουλειά μας, στον περίγυρό μας, στις παρέες μας, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν οι «έξυπνοι» που επιβιώνουν «τρώγοντας» από τη... σάρκα μας; Πόσοι εκατοντάδες άνθρωποι, χωρίς προσόντα, με κομματική ταυτότητα, στρογγυλοκάθισαν πάνω στον κρατικό κορβανά και δεν λένε να φύγουν από κει; Δεν τα βλέπουμε; Ολόγυρά μας είναι... Εμείς όμως και πάλι... «λαός δεν γινόμαστε»!
ΥΣΤΕΡΑ μου ήρθε στο μυαλό μία εικόνα. Κάτι που άκουσα τελευταία και μου άρεσε πολύ. Την εικόνα λουομένων στην παραλία, οι οποίοι μάλωναν πώς θα στήσουν τις ξαπλώστρες στην άμμο, ενώ από τη θάλασσα έβλεπαν να έρχεται γιγάντιο... τσουνάμι!
Χρήστος Τσαντήλας
