Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΗΝ ώρα που «58» σοβαροί (κατά γενική ομολογία) Ελληνες βλέπουν την πρωτοβουλία τους για την ίδρυση μιας «κεντροαριστεράς» παράταξης ν’ αποτυγχάνει, ο Βύρων Πολύδωρας δηλώνει έτοιμος να ιδρύσει νέο κόμμα: «Εγώ δεν πρόκειται να ανοίξω μια παράγκα σαν αυτές που υπάρχουν» υπογραμμίζει σε σχετική δήλωσή του, θέτοντας ζητήματα «μεγέθους», «ποσότητας» και «ποιότητας»... Και σπεύδει να μας μεταφέρει τον προβληματισμό του: «Η καινούργια άσκηση που προσπαθώ να επιλύσω, είναι πώς να ικανοποιήσω τις προσδοκίες, που επενδύονται επάνω μου. Θα μπορέσω ή μήπως είναι βαρύ το φορτίο;».
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, μέχρι να διαβάσω τις δηλώσεις του κ. Πολύδωρα δεν ήξερα ότι υπάρχουν Ελληνες που επενδύουν επάνω του τις προσδοκίες τους!... Για να το λέει όμως, ο ίδιος και να τολμά να ανοίξει «μαγαζί» σ’ έναν «υπερκορεσμένο» χώρο (η πολιτική αγορά γαρ, διαθέτει ήδη τέσσερα δεξιά, κεντροδεξιά ή ακροδεξιά κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή: Ν.Δ., Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΝΕΑ ΜΕΡΑ κι ένα που εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή, τη «Δράση») θα πει ότι γνωρίζει πως πράγματι, υπάρχουν Ελληνες που περιμένουν πώς και πώς από τον κ. Πολύδωρα να ικανοποιήσει τις προσδοκίες τους... Η κάλπη πάντως, θα είναι ο τελικός κριτής... Αυτή άλλωστε, υπήρξε ο τελικός κριτής και για τα εγχειρήματά του Νίκου Μιχαλολιάκου ή του Πάνου Καμμένου, που αντιμετωπίστηκαν πριν το 2012 με την ίδια δυσπιστία που αντιμετωπίζεται τώρα η δήλωση προθέσεων του κ. Πολύδωρα...
ΑΥΤΟ σημαίνει, θα διερωτηθείτε, ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε «κόμμα Πολύδωρα» στην επόμενη Βουλή; Κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει ως ενδεχόμενο... Η πρόσφατη ιστορία μας έχει αποδείξει ότι εκεί όπου συχνά δεν τα καταφέρνουν τα φαβορί, πετυχαίνουν οι outsiders: στον χώρο π.χ. της ευρύτερης δεξιάς ενώ απέτυχαν να «στήσουν» δικό τους μαγαζί ο σοβαρός Κωστής Στεφανόπουλος, ο ρεαλιστής Στέφανος Μάνος κι η επαρκής Ντόρα Μπακογιάννη, είδαν το δικό τους «μαγαζί» να επιτυγχάνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης κι ο Πάνος Καμμένος!... Η διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους ήταν ότι υπήρξαν λίγο περισσότερο ρεαλιστές, ορθολογιστές και μετριοπαθείς του επιτρεπομένου... Ενώ οι δεύτεροι, υπήρξαν κυρίως λαϊκιστές... Και στους άλλους χώρους, το ίδιο συνέβη: στον χώρο του ΠΑΣΟΚ π.χ. εκεί που απέτυχε με το «Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα» του το 1989 ο Γερ. Αρσένης, πέτυχε ο λαϊκιστής Δημήτρης Τσοβόλας με το ΔΗΚΚΙ... Και στον χώρο της Αριστεράς, αυτό που δεν κατάφεραν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος κι ο Αλέκος Αλαβάνος την προηγούμενη δεκαετία, το καταφέρνει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας...
ΝΑ γιατί, ο κ. Πολύδωρας βλέπει κόσμο να επενδύει επάνω του τις προσδοκίες του... Γιατί, ξέρει ότι ο λαϊκισμός «πουλάει»!. Και τον λαϊκισμό που «πουλάει», ο ίδιος τον υπηρετεί ακατάπαυστα εδώ και μια εικοσαετία... Τελευταίο δείγμα γραφής; Αντί να κληθεί ν’ απολογηθεί που επιβάρυνε το Δημόσιο με τον μισθό της κόρης του, εν μέσω κρίσης, εκμεταλλευόμενος ανερυθρίαστα τις λίγες ώρες της προεδρίας του στη Βουλή, κατάφερε να «βγει κι από πάνω» εγκαλώντας προσφάτως τον κ. Στουρνάρα γιατί μας υπερφορολογεί ώστε να μισθοδοτείται στην ώρα της η κόρη του!...
ΔΕΝ είναι ο μόνος, βέβαια... Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που προτείνουν λύσεις για το «πρόβλημα» είναι αυτοί που το δημιούργησαν... Και δεν είναι βέβαια, μόνον όσοι βολεύονται στα κυβερνητικά έδρανα... Είναι και πολλοί που βολεύονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης... Απλώς, ο «ρατσιστικός» διαχωρισμός του πολιτικού προσωπικού σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», ήταν μια ευφυής κίνηση, ώστε να μετατοπισθεί το κέντρο βάρους της συζήτησης στη «μετά την κρίση» περίοδο κι η αναμέτρηση να μην αφορά μόνο τις ευθύνες όσων μας έφτασαν ως εδώ, αλλά κυρίως την πίστη τους στην αποτελεσματικότητα ή όχι της εφαρμοζόμενης θεραπείας...
ΕΤΣΙ, μαζί μ’ εκείνους που δεν απολογούνται επειδή δεν κυβέρνησαν και προτείνουν την αντιμνημονιακή πολιτική (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, «Χρυσή Αυγή»), ευημερούν κι εκείνοι που ενώ κυβέρνησαν (και τα ‘καναν «μαντάρα»), έσπευσαν να διαχωρίσουν εγκαίρως (ή και όχι) τη θέση τους από την εφαρμοζόμενη θεραπεία... Ήδη, αρκετοί απ’ αυτούς είδαν την «κυβίσθησή» τους να επιβραβεύεται από τους ψηφοφόρους (Κουρουπλής, Σακοράφα, Τσουκαλάς, Μητρόπουλος, Δημαράς, Καμμένος, Κουντουρά, Μελάς, Μανώλης) και την ίδια τύχη ελπίζουν ότι θα ‘χουν όσοι τους ακολούθησαν με χρονοκαθυστέρηση (Τζάκρη, Μιχελογιαννάκης, Μουτσινάς, Πολύδωρας κ.λ.π.)... Οι πιθανότητες να το πετύχουν είναι πολλές... Η θερμή υποδοχή π.χ. της κυρίας Τζάκρη από την «Αυγή» κι ο ενθουσιασμός με τον οποίο η κοινή γνώμη υποδέχεται κάθε όψιμο αρνητή της μνημονιακής πολιτικής, πείθουν ότι υπάρχει ελπίδα ακόμη και για εκείνους που ενώ ψήφισαν ΟΛΑ τα μνημόνια και διόρισαν φίλους και συγγενείς, έρχονται τώρα να τοποθετηθούν σωστά, εκεί όπου φυσά ο ... «στρατηγός άνεμος»!...
