ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑΜΕ το μεσημέρι της Κυριακής στο κέντρο της Λάρισας κι η μια έκπληξη διαδέχονταν την άλλη: δύο καινούργια μεγάλα καφέ μπαρ (το ένα κολλητά στο άλλο) στη Φρίξου... Ένα επίσης μεγάλο, μοντέρνο, με εξαιρετικό εσωτερικό και εξωτερικό διάκοσμο στη Δευκαλίωνος... Στη Ρούσβελτ, απέναντι από το παλιό Φρουραρχείο, ένα ακόμη ολοκαίνουργιο, επίσης υψηλής αισθητικής... Και επί της Παπακυριαζή (εκεί όπου λειτουργούσε ως τώρα κατάστημα εταιρίας κινητής τηλεφωνίας), άλλο ένα εντυπωσιακά μεγάλο μπαρ... Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα από τα επιτυχημένα (εδώ και μια διετία) μπαρ της περιοχής, επεκτάθηκε και στο διπλανό οίκημα...
«ΟΛ’ ΑΥΤΑ», μου είπε ο φίλος μου που παρακολουθεί συστηματικά τη ραγδαία εξέλιξη του ψυχαγωγικού τομέα της Λάρισας «άνοιξαν το τελευταίο δεκαήμερο»!...Και μιλάμε για τις μεγάλες επενδύσεις στον χώρο της «καφεψυχαγωγίας»: για μαγαζιά δηλαδή, πολλών τετραγωνικών, με ακριβή διακόσμηση, κοστοβόρο εξοπλισμό και ενοίκια που (όσο κι αν έπεσαν) είναι υψηλά, καθότι στον πλέον κεντρικό τομέα της πόλης... Αν προσθέσει κανείς, τα τρία καινούργια επίσης μπαρ (το ένα μπαρ – ρέστοραν) της Πρωτοπαπαδάκη, που άνοιξαν το τελευταίο εξάμηνο, το νέο μπαρ - ρέστοραν της Μανωλάκη (άνοιξε τον τελευταίο μήνα), το επίσης νέο μπαρ - ρέστοραν της Πανός, τα δύο μεγάλα καφέ - μπαρ της Παπακυριαζή (προς την Παπαναστασίου) και τα δεκάδες street καφέ που έχουν κατακλύσει απ άκρου εις άκρον την πόλη, συμπεραίνει ότι η βαριά βιομηχανία της Λάρισας είναι σίγουρα ο καφές!...Ασφαλές συμπέρασμα, αν υπολογίσεις επιπλέον, ότι, ενώ πριν λίγα χρόνια η λαρισινή δραστηριότητα στις άλλες ελληνικές πόλεις καταγραφόταν από τα υποκαταστήματα της «Βιοκαρπέτ», σήμερα σφραγίδα του made in Larissa στην υπόλοιπη Ελλάδα, είναι τα καφέ Mikel!...
ΕΧΩ ζητήσει δύο ως τώρα φορές, από τον δήμαρχο Λαρισαίων να μου πει πόσα είναι τα τετραγωνικά μέτρα που καλύπτουν τα καφέ μπαρ στην πόλη. Απάντηση δεν πήρα, ενώ φαντάζομαι, πως στοιχεία υπάρχουν ή μπορούν έστω να υπολογιστούν... Τους λόγους της άρνησης μπορώ να τους καταλάβω, καθώς η κατάληψη κοινόχρηστων χώρων κάνει πάρτι στη Λάρισα... Όμως, το αίτημά μου, δεν είχε στόχο αυτό: απλώς, θα ήθελα κάποια στιγμή με στοιχεία να υπολογίσουμε τον καθημερινό τζίρο του καφέ σ’ αυτή την πόλη... Πρέπει να κινείται σε αστρονομικά νούμερα!...Ρευστό εκατοντάδων χιλιάδων ίσως ευρώ!...
ΔΕΝ χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλήξει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα: αρκεί να υπολογίσει ότι, όλος ο χώρος του Φρουρίου είναι πλέον ένα τεράστιο μπαρ που συνήθως «σφύζει» από ζωή (ιδίως άνοιξη και καλοκαίρι) ενώ στους περισσότερους από τους κεντρικούς δρόμους της Λάρισας, τις ημέρες με ηλιοφάνεια χρειάζεσαι ικανότητες σκιέρ, για να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα που καταλαμβάνουν οι χιλιάδες Λαρισαίοι που «σερφάρουν» στον αφρό του φραπέ!...
ΕΙΝΑΙ εικόνα πόλης στην εποχή της κρίσης αυτή; Το ερώτημα που έρχεται στα χείλη όλων... Ποικίλες οι απαντήσεις, με συνηθέστερη «ε, για ένα καφέ, έχουμε λεφτά ακόμη»... «Με τόσους ανέργους» η δεύτερη πιο συνηθισμένη απάντηση, «λογικό είναι να είναι γεμάτες οι καφετέριες...». Ναι, αλλά και με λιγότερους ανέργους το ίδιο συνέβαινε... Και δεν είναι λογικό, να έχουν κέφι για ψυχαγωγία οι άνεργοι!... Ούτε να πολλαπλασιάζονται τα στέκια της διασκέδασης την ώρα που δεν έχουμε λεφτά για το χαράτσι και τον λογαριασμό της ΔΕΗ!... Θα μπορέσει άραγε, ο ιστορικός του μέλλοντος να λύσει την εξίσωση: «Όσο περισσότεροι ζεσταίνονται με μαγκάλι, τόσο περισσότερα μπαρ στη Λάρισα;». Δύσκολο... Εκτός κι αν καταφύγει σε φράσεις κλισέ, όπως αυτή που αποθεώνει το ελληνικό δαιμόνιο: «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση»... Αλλά και πάλι; Οδηγεί η καλοπέραση στην κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες; Όχι βέβαια... Τότε, τι πραγματικά συμβαίνει;
ΑΥΤΟ που φαίνεται πως πραγματικά συμβαίνει, είναι ότι η γνωστή ελληνική υπερβολή απειλεί την πραγματικότητα: Ναι δεν ζούμε όπως πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν γυρίσαμε στον Μεσαίωνα... Ναι, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας που δεν έχουν ούτε καν για το ψωμί της ημέρας, αλλά δεν είναι αυτοί η πλειοψηφία... Ναι, υπάρχουν περιοχές ολόκληρες που δυστυχούν (τα νότια π.χ. προάστια της Αθήνας, οι εργατικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου κ.λ.π.), αλλά δεν δυστυχούμε όλοι... Ναι, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι της μεσαίας τάξης που είδαν το εισόδημά τους να περιορίζεται δραματικά, αλλά παρέχει ακόμη τη δυνατότητα για μια «συμμαζεμένη ζωή» στην οποία ένας καφές την ημέρα δεν είναι πολυτέλεια... Ναι, «στα χαρτιά» εκατομμύρια Έλληνες εμφανίζονται με εισόδημα που τους εντάσσει στους «κάτω από τα όρια της φτώχειας», αλλά η μαύρη οικονομία είναι τόση που ακόμη κάνει θαύματα... Ναι, οι άνεργοι είναι σε ύψη – ρεκόρ, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι μισοί απ’ αυτούς ήταν άνεργοι και την εποχή που οι εξ Αλβανίας οικονομικοί μετανάστες έβρισκαν και έκαναν δύο και τρεις δουλειές...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο Ελλάδες δυστυχώς... Η μία είναι αυτή που πραγματικά δυστυχεί γιατί έχασε τη δουλειά της, ή είδε το εισόδημά της να μηδενίζεται... Η Ελλάδα που δεν έχει να θρέψει τα παιδιά της, που δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα... Που καταφεύγει στα συσσίτια και στο μαγκάλι... Μια Ελλάδα που ζει παρ’ ολ’ αυτά το πρόβλημά της αξιοπρεπώς... Κι υπάρχει κι η άλλη, η «μεγάλη» Ελλάδα που, ενώ έχει γλιτώσει με «αμυχές» από το μεγάλο «δυστύχημα» της κρίσης (που της έκοψαν π.χ. το επίδομα ή της μείωσαν το εφάπαξ) φωνάζει περισσότερο, γιατί έτσι έμαθε: να φωνάζει, για να της δίνουν!...Είναι η Ελλάδα που γεμίζει τα καφέ καθημερινές και αργίες και συζητάει για το κακό που την βρήκε πίνοντας εσπρέσσο!...Που απορεί, γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται... Η απάντηση σε αυτή την απορία της περιέχεται στην ίδια τη στάση της: Γιατί επαναστάσεις κάνει μόνο το προλεταριάτο... Το «καφετεριάτο», οι μόνιμοι δηλαδή θαμώνες των καφετεριών, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να «τσιτάρει» τον Κοέλιο και να περιμένει να συνωμοτήσει το σύμπαν για να ευημερήσει!...
