Του κ. Κώστα Γιαννούλα
Τα τελευταία 11 χρόνια με την ψήφο των Λαρισαίων συμμετέχω στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Λαρισαίων ως μέλος της πλειοψηφούσης παράταξης του δημάρχου κ. Κ. Τζανακούλη προσφέροντας κατά καιρούς υπηρεσίες από διάφορα πόστα. Εν τούτοις, ώρες-ώρες, ζηλεύω τους κ. Καλογιάννη και Μπαρτζώκη και εξηγούμαι γιατί.
Το Δημοτικό Συμβούλιο, για να λειτουργήσει σωστά, έχει έναν κανονισμό, τον οποίο καλείται κάθε φορά να εφαρμόσει ο εκάστοτε πρόεδρός του και το προεδρείο γενικότερα. Ο κανονισμός αυτός εκτός των άλλων ορίζει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια ποιος, πότε και πόσο χρόνο, έχει το δικαίωμα να εισηγείται, να ρωτά, να ασκεί κριτική και να δίνει εξηγήσεις για διάφορα ζητήματα. Εξυπακούεται ότι τη μερίδα του λέοντος απ’ τον χρόνο, που διατίθεται για κάθε θέμα, την παίρνει ο δήμαρχος και κατόπιν οι επικεφαλής των παρατάξεων και οι αντιδήμαρχοι, ενώ ο χρόνος, που διατίθεται για κάθε δημοτικό σύμβουλο, για ευνόητους λόγους είναι ελαχιστότατος.
Είναι φυσικό, λοιπόν, κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι είτε της πλειοψηφίας, είτε της μειοψηφίας, που τους αρέσει να παρεμβαίνουν και να εκφράζουν τις απόψεις τους για κάποιο θέμα, να μην έχουν άνεση χρόνου, για να τις εκφράζουν. Βεβαίως, καλύπτονται οι περισσότεροι απ’ τις τοποθετήσεις των αξιωματούχων και κάποιες φορές σε τέτοιο βαθμό, που δε χρειάζεται ν’ ανοίξουν καν το στόμα τους και δείχνουν, έτσι, πως λειτουργούν ως βουβά πρόσωπα ψηφίζοντας ή καταψηφίζοντας μόνο με ένα απλό «ναι» ή «όχι», όταν χρειάζεται.
Και για να μην δημιουργηθούν εσφαλμένες εντυπώσεις, σπεύδω να πω, ότι οι παρατάξεις, αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σ’ αυτή, που ανήκω, πριν από κάθε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου συγκεντρώνονται και κεκλεισμένων των θυρών συζητούν, ορισμένες φορές και με έντονο τρόπο, και καταλήγουν είτε ομόφωνα είτε κατά πλειοψηφία στο τι θα υποστηρίξουν για κάθε θέμα ξεχωριστά στο Δημοτικό Συμβούλιο, χωρίς τα εν οίκω να βγαίνουν εν δήμω και με την υποχρέωση η μειοψηφία ν’ ακολουθεί την πλειοψηφία, όπως απαιτεί η στοιχειώδης δημοκρατική δεοντολογία. Ως εκ τούτου, δίδεται μεν η δυνατότητα σε κάθε δημοτικό σύμβουλο να παρεμβαίνει και να εκφράζει τις απόψεις του, αλλά οι φραγμοί στη λειτουργία των παρατάξεων και του Δημοτικού Συμβουλίου σε βάρος της έκφρασης των δημοτικών συμβούλων υπάρχουν και εξ αιτίας τους και εγώ, που μ’ αρέσει ως φιλόλογο να σκέπτομαι φωναχτά και να γράφω, νιώθω κάποιες φορές στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου να καταπιέζομαι.
Ο κ. Καλογιάννης και ο κ. Μπαρτζώκης είναι αξιοζήλευτοι εκ μέρους μου, διότι ως επικεφαλής παρατάξεων αλλά χωρίς δημοτική ομάδα, απολαμβάνουν όλα τα προνόμια, που προβλέπονται απ’ τον κανονισμό λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου, και καλά κάνουν, οπότε έχουν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν, όταν θέλουν, να αναπτύσσουν με άνεση τις απόψεις τους και κυρίως να αυτοσχεδιάζουν κατά περίπτωση σε κάθε ζήτημα, που δημιουργείται, αφού μόνοι αυτοί εκπροσωπούν ο καθένας την παράταξή του.
Δεν είναι, βέβαια, ούτε εντελώς αυτόνομοι, ούτε εντελώς ανεξάρτητοι, και σίγουρα υπόκεινται κι αυτοί σε κάποιους περιορισμούς, αφού ενδεχομένως πριν από κάθε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου να συζητούν και να λογοδοτούν κατόπιν σε όργανο της παράταξής τους. Εν τούτοις, όπως και να το κάνουμε, στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση έναντι των άλλων δημοτικών συμβούλων αλλά και των επικεφαλής των άλλων παρατάξεων της αντιπολίτευσης, που διαθέτουν πάνω από έναν δημοτικό σύμβουλο. Γι’ αυτό και τους ζηλεύω.
Και για να μην δημιουργηθούν σε κάποιους, ενόψει δημοτικών εκλογών, δεύτερες σκέψεις, για το πού το πάω, σπεύδω να πω ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο μοιράζομαι όλες αυτές τις σκέψεις, είναι για να εξηγήσω, το γιατί κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι δείχνουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο, πως λειτουργούμε ως βουβά πρόσωπα, που δεν έχουν άποψη, ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Άλλωστε, επειδή ξέρω μέχρι πού φθάνει το πάπλωμά μου, επειδή έχω ιδίαν πείραν, για το τι σημαίνει επικεφαλής παράταξης, μια που υπήρξα τέτοιος στο παρελθόν, και επειδή ξέρω πολύ καλά, επίσης, πόση απήχηση μπορούν να έχουν στους δημότες οι μεμονωμένοι-ανεξάρτητοι, επέλεξα κατ’ επανάληψη στο παρελθόν τη διεκδίκηση θέσης δημοτικού συμβούλου, που ανήκει σε παράταξη, και δεν αλλάζω τακτική.
Ας μην κάνουν, λοιπόν, δεύτερες σκέψεις, όσοι έχουν βάλει για τον εαυτό τους ψηλότερα τον πήχυ τους.
