Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
... Όχι, επειδή παλεύουν μερικοί-μερικοί για τη σωτηρία των σπιτιών τους και νομίζουν ότι τα σκαμπό στο σπίτι τους είναι ασφαλή. Όχι βεβαίως! Διότι στην Ελλάδα ζούμε, με το ελληνικό δημόσιο έχουμε να κάνουμε. Ποιο ελληνικό δημόσιο; Αυτό που ανώτατοι δημόσιοι λειτουργοί βγάζουν αδικαιολόγητα εμβάσματα εκατομμυρίων στο εξωτερικό, που... ξεχνάνε να δηλώσουν ολόκληρα σπίτια, γιατί τους έχει βρει το αλτσχάιμερ και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι και άλλα παρόμοια.
Αυτό το Δημόσιο λοιπόν το οποίο χρωστάει σε διαφόρους τα εκατομμύρια και μόνον συνεπές δεν είναι στις υποχρεώσεις του, βγάζει στο σφυρί από καρέκλες γραφείου μέχρι... σκαμπό(!) προκειμένου να αποπληρωθούν χρέη ιδιωτών προς το ίδιο. Και μάλιστα το τραγελαφικό γεγονός δεν συμβαίνει και μακριά μας. Στα Τρίκαλα συμβαίνει όπου σε βάρος δυο οφειλετών, στη μία περίπτωση βγάζει σε πλειστηριασμό ένα ξύλινο σκαμπό με την τιμή της πρώτης προσφοράς να ορίζεται στα 50 ευρώ. Μάλιστα, όποιος λέει ενδιαφέρεται για την αγορά του θα πρέπει να καταθέσει το πόσο σε μετρητά ή σε... εγγυητική επιστολή Τραπέζης! Στην άλλη περίπτωση δε, βγαίνει στο σφυρί μία καρέκλα γραφείου, μαζί με το γραφείο. Εντάξει, αυτό τουλάχιστον πάει «σετ». Τιμής εκκίνησης, έτσι μπας και ενδιαφέρεται κανείς, 150 ευρώ. Σε αυτό το σημείο έχουμε φθάσει. Να μην ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει, όταν ο παραλογισμός αποτελεί πλέον τρόπο ζωής στην καθημερινότητα.
... Και ενώ βγαίνουν στο σφυρί τα σκαμπό και σε λίγο και τα χαλάκια της εισόδου, το χαρτί τουαλέτας και τα μανταλάκια, πολλοί είναι αυτοί που αγωνιούν τι θα γίνει τελικά με το θέμα της επανεκκίνησης των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία που μετ’ επιτάσεως απαιτεί η τρόικα. Και θέμα για το οποίο, η Κυβέρνηση για πρώτη φορά-από έναρξης της τροϊκανής επιτήρησης-δείχνει την πρόθεση να αυτονομηθεί και να πράξει αυτό που η ίδια πιστεύει ως καλύτερο και λιγότερο επώδυνο. Η μάλλον, για δεύτερη φορά, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, γιατί και στον προϋπολογισμό δεν συμφωνούν οι τροϊκανοί αλλά κατατέθηκε παρά τις διαφωνίες τους. Η διαφορά είναι ότι παλιότερα, απλώς οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκαναν αυτό που τους έλεγε η τρόικα, παρότι συμφωνούσαν ότι θα το κάνουν. Αυτή η κυβέρνηση κάνει αυτό που της λέει η τρόικα και όσον αφορά στο θέμα των πλειστηριασμών ξεκαθαρίζει ότι θα κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο.
Θυμόμαστε όλοι τις σκηνές αλλοφροσύνης στην Ισπανία, όπου εκατοντάδες Ισπανοί με συνοπτικές διαδικασίες έχασαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς των τραπεζών από τότε που και εκεί ξεκίνησε η κρίση. Εκεί, για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είχε ληφθεί από το κράτος καμία μέριμνα και οι Ισπανοί δανειολήπτες, απροστάτευτοι εντελώς, έχαναν ο ένας μετά τον άλλον το σπίτι τους, προχωρώντας σε πράξεις απελπισίας που έφθασαν και σε έναν σημαντικό αριθμό αυτοκτονιών. Την προηγούμενη βδομάδα, σε μια γωνιά της Ελλάδας, ένα απελπισμένος έβαλε μόνος του φωτιά στο σπίτι του και έριξε σε έναν γκρεμό το αυτοκίνητό του, προκειμένου να μην του τα πάρουν. Και κάπως έτσι, η προστασία που μέχρι τώρα, υπήρχε στο θέμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας στην Ελλάδα σιγά-σιγά και υπό όρους αίρεται. Όχι ενδεχομένως με τους σκληρούς και ισοπεδωτικούς όρους που απαιτούν οι τροϊκανοί, αλλά, αίρεται.
Τι είναι για τον Έλληνα, το σπίτι του; Το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Η σιγουριά του. Η ασφάλειά του. Το όνειρό του που γίνεται πραγματικότητα. Γιατί για την εν Ελλάδι νοοτροπία-κάτι που δεν παρατηρείται σε τέτοια έκταση και ένταση σε πολλές άλλες χώρες-η απόκτηση ενός σπιτιού συγκαταλέγεται στις επιδιώξεις του 90% τουλάχιστον των Ελλήνων. Έτσι μεγαλώνουν «δασκαλεμένοι» και από την οικογένειά τους. Να σπουδάσουν (πλέον, παλαιότερα όχι απαραίτητα), να βρουν μία δουλειά (παλαιότερα επίσης τώρα δεν είναι καθόλου σίγουρο), να παντρευτούν (τώρα και να θέλουν δεν μπορούν γιατί δεν έχουν ούτε για τα έξοδα του γάμου) και να αποκτήσουν ένα σπίτι. Να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και να μην είναι στο νοίκι. Πρόκειται για «στάνταρ» διαδικασία που ακολουθείται μετά προσήλωσης από τους περισσοτέρους. Εκεί λοιπόν στην απόκτηση του σπιτιού, τις «χρυσές εποχές» της «επικίνδυνης» ως απεδείχθη «ανεμελιάς», πήραν και έδωσαν τα ληστρικά τραπεζικά δάνεια με τα εξωφρενικά επιτόκια και πολλοί-όπως και σε τόσα άλλα θέματα-απλώσανε τα πόδια τους πολύ πιο πέρα από εκεί που έφθανε το πάπλωμα που τους σκέπαζε εν γνώσει τους. Μόνον, που τότε, τα πράγματα για την τσέπη του καθενός ήταν διαφορετικά, το γενικότερο οικονομικό περιβάλλον στην Ελλάδα ήταν διαφορετικό και όλα, τέλος πάντων, ήταν αλλιώτικα.
Τώρα όμως; Τώρα το σπίτι των ονείρων έχει γίνει «εφιάλτης».Και ο Έλληνας το τελευταίο πράγμα που ανέχεται να χάσει είναι το σπίτι του. Το αμέσως προηγούμενο, που το χάνει πολύ πιο εύκολα είναι η ψυχραιμία του.
