Από τον Δημήτρη Νούλα
Όλοι, όσοι πήραμε την πρωτοβουλία να δημιουργήσουμε και στη Λάρισα τον πρώτο πυρήνα ο οποίος ασπάζεται, εν πολλοίς, τις απόψεις της «πρωτοβουλίας των 58», είναι αναγκαίο να εκφράζουμε ελεύθερα και ψύχραιμα τις σκέψεις μας για τις επιδιώξεις και για τις προοπτικές του εγχειρήματος. Να πούμε και τη γνώμη που έχουμε για πρόσωπα που νομίζουμε ότι μπορούν να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην επανασύσταση της Ενιαίας Κεντροαριστεράς όσο και στην επιδίωξη της εθνικής ανασυγκρότησης.
Ένα τέτοιο πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να ηγηθεί της προσπάθειας για ανασύσταση της Κεντροαριστεράς και για εθνική ανασυγκρότηση με αναμφισβήτητο μεταρρυθμιστικό / εκσυγχρονιστικό προφίλ είναι ο Κώστας Σημίτης. Ο οποίος, ως ο εμπνευστής του ΟΠΕΚ (Όμιλος για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας), έφερε στο προσκήνιο και στη διακυβέρνηση ανθρώπους και ιδέες που υπηρέτησαν τον ορθολογισμό, τη μεθοδικότητα και τη συνέπεια λόγων και έργων. (Δεν παραγνωρίζουμε πως ταυτόχρονα εμφανίστηκαν και αρκετά «ζιζάνια»).
Είναι αυτός που συγκρούστηκε, με αφορμή την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο για την «εισβολή» του τελευταίου στην πολιτική συζήτηση («η δεξιά του Κυρίου») όταν ο επόμενος πρωθυπουργός συνθηκολογούσε και υπέγραφε κρυφίως. Είναι εκείνος που «ταπείνωσε» τις οικονομικές απαιτήσεις του τέως βασιλιά στο θέμα της λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας» όταν ο προηγούμενος πρωθυπουργός έστελνε κρυφίως, επίσης, τα «κοντέινερς» της κινητής περιουσίας στο Λονδίνο.
Η δε κυβερνητική προσπάθεια της περιόδου 1996-2004 για τον εκσυγχρονισμό της χώρας είχε σημαντικά επιτεύγματα παρά το γεγονός ότι πολλές φορές σκόνταφτε στο λαϊκιστικό μέτωπο της εσωτερικής αντιπολίτευσης (π.χ. η πρόταση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό). Υπάκουε όμως σ’ ένα σχεδιασμό και μια εθνική στρατηγική βασικός διαμορφωτής της οποίας ήταν ο πρώην πρωθυπουργός ο οποίος πίστευε ότι η δύναμη της χώρας ήταν η ικανότητά της να είναι ανταγωνιστική σε ένα κόσμο αλληλεξάρτησης. Απαιτούνταν γι’ αυτό προγραμματισμός, ιεράρχηση στόχων και συντονισμός δράσης.
Με τέτοιες προϋποθέσεις κατέστη δυνατή η ένταξη στην ΟΝΕ, το Ελσίνκι, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., η αναβάθμιση του κύρους της χώρας, τα σημαντικά βήματα στην οικονομία, οι διαρθρωτικές αλλαγές και η δημιουργία υποδομών (Μετρό, Αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος, γέφυρα του Ρίου, Εγνατία κλπ). Όλα αυτά, αλλά και άλλα πολλά, αποτέλεσαν το σύνολο μιας πολιτικής που ποτέ δεν υπήρξε στο παρελθόν και που μάλλον δύσκολα θα ξαναγνωρίσει η χώρα στο μέλλον.
Ακριβώς επειδή η περίοδος Σημίτη υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές του μεταπολεμικού μας κράτους, πολύ εύστοχα, ο κάτοχος της ακαδημαϊκής έδρας «Ελευθέριος Βενιζέλος» στο LSE Kevin Featherstone σε εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού τόνισε πως ο Κώστας Σημίτης είναι ένας πολιτικός που ανήλθε στην εξουσία για να κάνει έργο και όχι απλά να είναι εκεί, αντίθετα με τους διαδόχους του (he came to do, not to be, unlike his successors…).
Η σύντομη αυτή αναδρομή στα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησης Σημίτη καθίσταται περισσότερο αναγκαία από το γεγονός ότι έγινε συστηματική προσπάθεια, από τη διάδοχη κατάσταση, να υποτιμηθεί ή και να «ξεχασθεί» εντελώς. Διότι οι πολιτικές «δυναστείες» δεν ανέχονται υποδείγματα πολιτικής πρακτικής που ξεπερνούν τις δικές τους δυνατότητες κι ένα τέτοιο, ασφαλώς, υπόδειγμα υπήρξε το έργο της οχταετίας του εκσυγχρονιστή πρωθυπουργού. Οι ίδιες δυνάμεις είναι που βάζουν εμπόδια και προσπαθούν να «φρενάρουν» την επαναδημιουργία της μεγάλης προοδευτικής παράταξης, της Κεντροαριστεράς, ακριβώς επειδή δεν την ελέγχουν.
Η πρωτοβουλία των «58» προσωπικοτήτων μπορεί να μην εμφάνισε ακόμη εντυπωσιακά οργανωτικά αποτελέσματα αλλά έδωσε το έναυσμα για να αρχίσει ένας πολύ σοβαρός δημόσιος διάλογος για το πολιτικό σύστημα, για το κράτος και τη λειτουργία των θεσμών, για την αναγκαιότητα συνέχισης διαρθρωτικών αλλαγών, για τις αντιστάσεις που προβάλλουν θύλακες προνομιούχων ομάδων και συντεχνιών (της πολιτικής τάξης συμπεριλαμβανομένης), για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για την ενίσχυση της εθνικής αυτογνωσίας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, για την ανάπτυξη και το νέο παραγωγικό μας μοντέλο και για πολλά άλλα σημαντικά ή και λιγότερο σημαντικά.
Ωστόσο η πρωτοβουλία αυτή είναι απαραίτητο να ενισχυθεί όσο γίνεται συντομότερα- διότι ο χρόνος αποτελεί κρίσιμο μέγεθος-με οργανωτική ανάπτυξη, με ένα πλαίσιο πολιτικής και με αποκρυστάλλωση θέσεων για το πώς θα επιδιωχθεί η εθνική ανασυγκρότηση. Με ποια βήματα θα προχωρήσουμε ώστε να γίνει η χώρα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με κοινωνική δικαιοσύνη, όπου οι θεσμοί θα λειτουργούν, οι επιλογές θα είναι παντού αξιοκρατικές, το πελατειακό κράτος θα «θανατωθεί» και το πολιτικό σύστημα θα ανανεωθεί όχι μόνο σε πρόσωπα αλλά και ως νοοτροπία και αντίληψη ζωής.
Η οργανωτική συγκρότηση της Ενιαίας Κεντροαριστεράς θα συναντήσει, όπως προείπαμε, εμπόδια από δυνάμεις αδράνειας που εκφράζουν το παλαιό και φθαρμένο. Για να ξεπεραστούν, λοιπόν, τα εμπόδια και οι δυσκολίες είναι απαραίτητο να αναδειχθεί μια στιβαρή συλλογική ηγεσία ικανή να οδηγήσει τα πράγματα προς ένα σταθερό σχήμα, προς μια συμπαγή και εύρωστη κατάσταση. Πρόσωπα όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γ. Φλωρίδης, ο Α. Λοβέρδος, ο Β. Κοντογιαννόπουλος, οι επικεφαλής των Κινήσεων και, εξ οφίτσιο, οι αρχηγοί των κομμάτων που θα συμμετάσχουν είναι μερικά τέτοια παραδείγματα. Ο φυσικός, όμως, ηγέτης αυτής της συλλογικής ηγεσίας, η μόνη προσωπικότητα που διαθέτει το κύρος, την εμπειρία και την ικανότητα να ηγηθεί ενός τέτοιου σχήματος, για μια μεταβατική περίοδο, είναι ο Κώστας Σημίτης.
Διότι ο τέως πρωθυπουργός μπορεί, αν το δεχθεί, βέβαια, να εκφράσει και να ενο-ποιήσει πολιτικά τις κοινωνικές δυνάμεις από τη λεγόμενη φωτισμένη δεξιά μέχρι και εκείνες που κατέφυγαν προσωρινώς στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει τη δυνατότητα να συνθέσει διαφορετικές απόψεις και να οδηγήσει με ασφάλεια το νέο πολιτικό σχήμα, τον τρίτο πόλο, σε διαδικασίες που με διαφάνεια και πλήρη δημοκρατικότητα θα αναδείξουν τη νέα ηγεσία η οποία θα κυριαρχήσει στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας στις επόμενες δεκαετίες.
Δηλαδή, ο Κώστας Σημίτης είναι στην ουσία η μοναδική εφεδρεία, που μπορεί να εγγυηθεί τη διασφάλιση της πολιτικής ομαλότητας με τη συμβολή του στην αναγέννηση της Μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης, ο κατακερματισμός της οποίας, πάντοτε στο παρελθόν, είχε ως συνέπεια επιζήμιες καταστάσεις τόσο σε ζητήματα δημοκρατίας όσο και σε εθνικά θέματα.
Ο Δημήτρης Νούλας, είναι Χημικός
