Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Η αποστολή και το έργο μιας αντιπολίτευσης, είναι ίσως εξ ίσου χρήσιμη και αναγκαία όσο και μια καλή κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση είναι όργανο της Δημοκρατίας και την εδραιώνει περισσότερο όσο αυτή λειτουργεί σωστά. Είναι γνωστό ότι η εξουσία και όταν μάλιστα μακροημερεύει διαφθείρεται και διαφθείρει. Προκαλούνται διαπλοκές, ιδιοτέλειες, αδικίες, εξάπτεται η εγωπάθεια, γίνονται λάθη. Η αντιπολίτευση με ψυχραιμία και καλόβουλο έλεγχο κρατάει τα γκέμια της κυβέρνησης. Με συνεχή παρακολούθηση του έργου της, και με προτάσεις βελτίωσης του έργου της.
Τα απολυταρχικά καθεστώτα ποτέ δεν μεγαλούργησαν. Ο κομμουνισμός και ο φασισμός, ταυτόσημα ως προς το αποτέλεσμά τους, είναι καθεστώτα πνιγηρά. Πνίγουν την ελευθερία, την ελευθεροτυπία και την ελευθεροφροσύνη. Καταπνίγουν κάθε αντίλογο. Δεν θέλουν τον διάλογο. Δεν θέλουν δεύτερη φωνή. Γι’ αυτό και οι λαοί, επειδή το τίμημα της διακυβέρνησής των είναι το αίμα και ο τρόμος, τα καταδίκασε. Η αντιπολίτευση αναδεικνύει τη Δημοκρατία. Φέρει στο Κοινοβούλιο, αντιρρήσεις, αντιπροτάσεις, διυλίζει το κυβερνητικό έργο με ελέγχους. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα οι αποφάσεις λαμβάνονται άμεσα. Ο λόγος του ενός. Συνήθως ενός παράφρονα. Και γι’ αυτό καταλήγουν σε λάθη. Ο διάλογος όμως που αποτελεί την Πεμπτουσία της Δημοκρατίας, οδηγεί αργά σε αποφάσεις, αλλά κοινές, των πολλών και αποτελεσματικές. Οι Νόμοι ψηφίζονται κατά πλειοψηφία και χρέος της αντιπολίτευσης είναι να τους σεβασθεί. Να τους σεβασθεί ως προϊόντα διαλόγου. Αν κατά τη γνώμη της κάποιος νόμος είναι εξόφθαλμα αντικοινωνικός, θα έχει την ευκαιρία, αναθεώρησης ή κατάργησής του, όταν αυτή γίνει εξουσία.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα κάθε κίνηση ή απόφαση της κυβέρνησης, πασιφανώς λογική και δίκαιη, μπαίνει στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης. Σήμερα κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν συμφωνεί με το κυβερνητικό έργο και a apriori το πολεμά. Μια τέτοια αντιπολίτευση στερείται φιλοσοφίας της Δημοκρατίας. Είναι αντιπαραγωγική στο νομοθετικό έργο και συχνά έμμονα αρνητική και αντεθνική. Συχνά ακούγεται από τη Βουλή: «όσους νόμους κι αν ψηφίσετε, θα τους καταργήσουμε στους δρόμους». Δηλ. με βία, φωτιά και τσεκούρι. Μα αν είναι να ψηφίζουμε στους δρόμους, η Βουλή δεν χρειάζεται.
Κάθε κυβέρνηση έχει ανάγκη της συναίνεσης. Της συμπαράστασης της αντιπολίτευσης, με προτάσεις λογικές, ώστε οι νόμοι να είναι παλλαϊκώς αποδεκτοί.
Η αντιπολίτευση σήμερα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καθηλωθεί στο μετερίζι της απόλυτης άρνησης. Της σκληρής ανατροπής των πάντων. Στον δρόμο, που οδηγεί στον μηδενισμό. Το ξέρει πως η πατρίδα μας είναι ένα κράτος υπερχρεωμένο και κάνει απέλπιδες προσπάθειες για να σωθεί. Όλοι το βλέπουν πως λεφτά δεν υπάρχουν (κι ας έλεγε ο ελλιπής και μικρόνους Γιωργάκης, πως λεφτά υπάρχουν). Ζούμε με τα λεφτά των ξένων. Και όμως οι μαθητευόμενοι μάγοι των πολλαπλών συνιστουσών, τάζουν ανεπαίσχυντοι στο λαό, λαγούς με πετραχήλια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος με την αύξηση των φόρων. Να μην μειωθούν οι δαπάνες. Να μην ανακουφισθεί το βεβαρημένο υπεράριθμο Δημόσιο με απολύσεις. Οι επενδύσεις είναι ξεπούλημα της χώρας. Και όχι μόνο. Υπόσχεται οψέποτε αναλάβει την ηγεσία της χώρας, να έχει ο πολίτης «δωρεάν πρόσβαση σε πετρέλαιο», να έχει «δωρεάν τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, στις αναγκαίες για αξιοπρεπή διαβίωση ποσότητες» κ.ά. Έλεος!
Είπαμε να λέμε κανένα αστείο, αλλά όχι και τέτοιες εξωφρενικές εξαγγελίες, που προκαλούν θυμηδία. Ο κ. Τσίπρας ξεπέρασε και τον Ανδρέα σε λαϊκισμό, αμοραλισμό και πολιτική θολούρα. Μέγας δημεγέρτης και λαοπλάνος. Σε καμιά πολιτισμένη χώρα, παρόμοιες θέσεις δεν θα είχαν τόπο για σοβαρότητα ή συζήτηση. Αντίθετα θα συνιστούσαν πάραυτα πολιτική αυτοκτονία ή και αυτογελοιοποίηση. Δεν κατάλαβε ακόμα ο αρχηγός των πολλών «συνιστωσών» ότι δεν άρχει τώρα των καταλήψεων σχολικών κτιρίων, με τις γνωστές καταστροφές, αλλά ηγείται της αντιπολίτευσης, σε μια χώρα που έχει απόλυτη ανάγκη της φιλοσοφίας της συναίνεσης, από σοβαρότητα, από αυτοσυγκράτηση, από σύνεση και χρέος προς τη χειμαζόμενη πατρίδα; Η τύχη τον έφερε μπροστά σε ώρες ευθύνης, σε στιγμές μεγάλων αποφάσεων, που θα κρίνουν την τύχη της χώρας. Ας διαλέξει λοιπόν τι προτιμάει: Να τον κατατάξει η Ιστορία μεταξύ των σωφρόνων πολιτικών ή μεταξύ των δημεγερτών, που μόνο κακό προκαλούν.
