Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΕΙ τέταρτη βδομάδα τώρα που το ίδιο γράμμα βρίσκεται (ανασηκωμένο για να φαίνεται απ' όλους) πάνω στο γραμματοκιβώτιο. Ο αποστολέας, ο παραλήπτης, το γραμματόσημο, η σφραγίδα, ένας λευκός φάκελος όπως εκατομμύρια τόσοι, όπως όλα τα γράμματα του κόσμου, που αφήνει καθημερινά ο ταχυδρόμος στις εισόδους των πολυκατοικιών. Μόνο που το συγκεκριμένο γράμμα βρίσκεται ένα μήνα τώρα σε λάθος διεύθυνση! Όπως σε λάθος δρόμο βρίσκονται όλοι. Ένοικοι, ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και πιο πολύ ο ταχυδρόμος της γειτονιάς μας...
ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ γράμμα λοιπόν, γράφει άλλη διεύθυνση. Ο παραλήπτης βρίσκεται έναν δρόμο πιο κάτω. Όμως πού να το ξέρει ο φουκαράς, που ίσως μέσα στον φάκελο αυτό βρίσκεται κάτι σπουδαίο για τη ζωή του. Μάταια το περιμένει, ο ταχυδρομικός υπάλληλος το έριξε κατά λάθος ίσως, στην είσοδο άλλης πολυκατοικίας. Είπα τότε να δοκιμάσω τον χαρακτήρα του, ίσως και τα αντανακλαστικά του. Έπιασα τον φάκελο και με τεράστια γράμματα έγραψα: «Ταχυδρόμε, είναι να το πας αλλού, λάθος το έριξες εδώ» - και με ένα βέλος τεράστιο, του δείχνω τη σωστή διεύθυνση...
ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ τρεις ημέρες, απλά σάστισα. Την επόμενη, την τέταρτη, εκνευρίστηκα. Το γράμμα και σήμερα εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί, ένα μήνα μετά! Και ο ταχυδρομικός υπάλληλος που περνά καθημερινά, να το βλέπει και να μην το μαζεύει! Με τον ανυποψίαστο παραλήπτη, να βρίσκεται μόνο 50 μέτρα πιο κάτω! Ύστερα σκέφθηκα τις λύσεις: Ή κάνω τη δουλειά του ταχυδρόμου εγώ, και το πάω στη σωστή διεύθυνση, ή πάω το γράμμα στον διευθυντή του και του μιλώ για τη γαϊδουριά του υπαλλήλου του. Τίποτα ακόμα δεν κάνω από τα δύο. Λέω να του δώσω μια τελευταία ευκαιρία. Ίσως τώρα διαβάσει εφημερίδα, καταλάβει και συμμορφωθεί...
ΑΛΛΑ εγώ, με το γράμμα, θα βρω την άκρη... Έτσι όμως, σκέφτομαι, όπως αυτός ο υπάλληλος, δεν συμπεριφέρεται και το μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού; Ιδίως οι κάτοικοι των πόλεων; Η αδιαφορία δεν είναι αυτή που μας οδήγησε σε λάθος δρόμους; Πόσοι αλήθεια γνωρίζουμε τον γείτονα στις πολυκατοικίες; Κι όμως μας χωρίζει ένας μόνο τοίχος. Την απίστευτη αδιαφορία του ταχυδρόμου, εκατομμύρια Ελλήνων δεν την έχουν μέσα τους; Το μικρόβιο του «δημοσιοϋπαλληλισμού» έχει ριζώσει τόσο βαθιά στην κοινωνία, που όχι ένα, ούτε δύο, αλλά ...εκατομμύρια μνημόνια δεν μας σώζουν!
ΑΛΛΑ αυτά είναι κηρύγματα για κατηχητικό και γω δεν είμαι παπάς. Όμως αναρωτιέμαι αν πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή την ανασύσταση της κοινωνίας μας, την αναδιοργάνωση του κράτους μας και των υπηρεσιών του (ένας τέτοιος υπάλληλος θα μπορούσε να δουλεύει σε ιδιώτη;). Το σημαντικότερο της ιστορίας αυτής δεν είναι το ένα γράμμα που χάσκει στα αζήτητα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Είναι ότι στο συγκεκριμένο γραμματοκιβώτιο, όπως είμαι απόλυτα βέβαιος και σε χιλιάδες άλλα στη Λάρισα, τα γράμματα με λανθασμένη διεύθυνση ή με άγνωστο παραλήπτη είναι πολλά περισσότερα...
