Του Φίλιππου Ζάχαρη
Στην Γερμανία ο πρωθυπουργός και οι ελπίδες στο κυβερνητικό επιτελείο για κατανόηση από την Μέρκελ καλά κρατούν. Όλοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού ρίχνουν το βάρος τους σε αυτές τις συναντήσεις, που καθώς λένε είναι το βαρόμετρο για την μελλοντική συμπεριφορά των εταίρων.
Με όπλο το εκ του ασφαλούς επιχείρημα περί μακροχρόνιων θυσιών και σημαία την ανάταξη της οικονομίας εντός του 2014, ο Αντώνης Σαμαράς θα επισκεφθεί το βαρύ πυροβολικό της ΕΕ, με την ελπίδα πως θα ξημερώσει μια άλλη εποχή για την χώρα, μετά τα καλά λόγια του Σούλτς αλλά και των υπόλοιπων εταίρων στην ΕΕ. Θέλει να πιστεύει ο πρωθυπουργός πως αυτά τα ταξίδια είναι κρίσιμα και καταλύτης των εξελίξεων στις φτωχές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που μαστίζονται από την ανεργία και την φτώχεια.
Την ίδια στιγμή που η τρόικα αξιώνει ολοένα και περισσότερα, την εποχή που τα ελληνικά νοικοκυριά δεν παρηγορούνται στο παραμικρό από τις όποιες αισιόδοξες ρήσεις για την Ελλάδα της νέας εποχής, την στιγμή αυτή επιλέγει ο Αντώνης Σαμαράς να αποδείξει με την επίσκεψη στην Μέρκελ πως η χώρα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Μόνο που…. το επίπεδο αυτό δεν φαίνεται ούτε στην ρευστότητα, ούτε και στην αγορά. Επενδύσεις που υπόσχονται, δεν έρχονται και αιτία δεν είναι ο όποιος ΣΥΡΙΖΑ, θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται παρά την παρουσίαση διαφορετικών αριθμών από τους υπουργούς Οικονομικών, Εργασίας και Ανάπτυξης.
Λένε με ευφράδεια πως με την βοήθεια προγραμμάτων επιδοτήσεων αλλάζει το τοπίο και πως οι επιχειρήσεις αναθαρρεύουν και προσλαμβάνουν κόσμο. Το λένε και το πιστεύουν κιόλας! Πέρα από τους αριθμούς όμως, που εύκολα κατασκευάζονται, υπάρχει και η πραγματικότητα, με την ανεργία να έχει ήδη ξεπεράσει το 30% και στους νέους να προσεγγίζει το 70%. Αυτά τα παραδέχεται ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που σε άλλες των περιπτώσεων διατείνεται πως η χώρα κάνει μεγάλα άλματα προόδου.
Πως συμβιβάζεται να μιλά κανείς για πρόοδο και παράλληλα να παραδέχεται πως οι αριθμοί είναι αποκαρδιωτικοί, αυτό δεν το γνωρίζω. Εκτός και αν στην κυβέρνηση έχουν πάρει στα σοβαρά το επικοινωνιακό παιχνίδι και δεν λένε να το σταματήσουν μέχρι να πείσουν και τον τελευταίο δύσπιστο πολίτη πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο. Και δυστυχώς, το παιχνίδι αυτό από ένα σημείο και μετά, είναι άκρως επικίνδυνο.
Προς Βερολίνο λοιπόν ο πρωθυπουργός και οι συμφωνίες με τις γερμανικές αρχές μάλλον θα μονοπωλήσουν την επικαιρότητα, αφού στα σίγουρα προηγουμένως η γερμανίδα καγκελάριος θα ομολογήσει πως η Ελλάδα έχει κάνει προόδους σε όλα τα επίπεδα. Η πριμοδότηση όμως αυτή του Αντώνη Σαμαρά έχει να κάνει περισσότερο με την προάσπιση των γερμανικών συμφερόντων στην περιοχή, παρά με την παραδοχή της νέας εποχής στα οικονομικά της χώρας μας. Η Άνγκελα Μέρκελ, έχοντας πρώτα να ολοκληρώσει το δύσκολο έργο της συμφωνίας με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD στο εσωτερικό της χώρας της, θα επιχειρήσει να δείξει στους Γερμανούς πολίτες ότι η χώρα τους είναι το μεγάλο αφεντικό της ΕΕ και πως οι οικονομικές τους θυσίες για τους φτωχούς του ευρωπαϊκού Νότου δεν θα πάνε χαμένες.
Τουναντίον, για τους Γερμανούς η Ελλάδα ήταν και παραμένει φιλέτο για πολλαπλή επενδυτική χρήση και ειδικά αυτή την εποχή που οι Έλληνες όχι απλά δεν απαιτούν, αλλά είναι ευχαριστημένοι με τον παραμικρό μισθό και εργασία. Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά οι Γερμανοί με ποιους έχουν να κάνουν και σε ποιους απευθύνονται. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα δώσει λοιπόν για μια ακόμη φορά το παρόν και τα διαπιστευτήριά του για μια πολιτική που δίνει το δικαίωμα πολυποίκιλων επεμβάσεων στα εσωτερικά της χώρας.
Θα προηγηθούν βέβαια, όπως προείπα τα καλά λόγια της καγκελαρίου για μια Ελλάδα διαφορετική και προπαντός λιγότερο απαιτητική. Κατά τα άλλα, βέβαια, θα ξεχάσουμε για μια ακόμη φορά τις όποιες αξιώσεις για αποζημιώσεις από τις ναζιστικές θηριωδίες, είναι το μόνο σίγουρο. Κοινώς, όση περισσότερη ησυχία, τόσο το καλύτερο για μας. Όσο λιγότερες αξιώσεις, τόσο μεγαλύτερη εγγύηση πως δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα. Αρκεί να μην μιλάμε για το παραμικρό και να υποκλινόμαστε στον Έλληνα πρωθυπουργό που με τις υποχωρήσεις του κατάφερε να μας εκτιμούν. Και η εκτίμηση αυτή φαίνεται ολοκάθαρα από το πώς μας θεωρούν οι Κεντροευρωπαίοι.. Λες και για όλα τα κακά της Ευρώπης ευθύνονται οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιταλοί. Λες και δεν είναι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός η αιτία που ακόμη και στις πλούσιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας και οι περικοπές προτείνονται ως η μόνη λύση για την κάλυψη των οικονομικών κενών που προκάλεσε το σύγχρονο δυτικό δουλεμπόριο.
