Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
«ΟΣΟ μιλά ο Βενιζέλος, δίνει πόντους δημοσκοπικούς στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χορηγός μας...» είπε στην αντιπαράθεσή του με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ο Αλέξης Τσίπρας, το βράδυ της περασμένης Κυριακής.... Και δεν είχε άδικο: υπαιτιότητι Βενιζέλου ή όχι, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 6,5% κι ο ΣΥΡΙΖΑ «ευημερεί» δημοσκοπικά στο 24%... Στα πρώτα έδρανά του, κάθονται οι πρώην του ΠΑΣΟΚ Παναγιώτης Κουρουπλής, Σοφία Σακοράφα κι ο Αλέξης Μητρόπουλος... Λίγο πιο πίσω ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης... Ο άλλοτε υπαρχηγός του Άκη Τσοχατζόπουλου (υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου) Αντώνης Κοτσακάς ηγείται της «σοσιαλιστικής τάσης» (της συνιστώσας των πρώην πασόκων δηλαδή) στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ... Η Λούκα Κατσέλη φροντίζει τις δημόσιες σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ, η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου αρθρογραφεί στην «Αυγή» και ο Χάρης Καστανίδης βρίσκεται επί θύραις... Όσοι παρακολουθούν συστηματικά την «Αυγή» θα διαπιστώσουν ότι μόνο έκπληξη δεν συνιστά η εκτενής πρωτοσέλιδη αναφορά της εφημερίδας στον πρόσφατο (23 Οκτωβρίου 2013) θάνατο του εκ των ιδρυτών του ΠΑΣΟΚ και στενότατου φίλου του Α. Παπανδρέου, Αντώνη Καρρά... Αλλά και σε χαμηλότερο – τοπικό επίπεδο, η ενσωμάτωση τμήματος της δημοτικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ στη δημοτική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, την «Ενωτική Πρωτοβουλία» του Αποστόλου Καλογιάννη, δικαιώνει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το ποιος είναι ο χορηγός του...
ΟΙ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ωστόσο, δεν είναι μονόδρομος, όπως δείχνει η ανάλυση των ποιοτικών στοιχείων των δημοσκοπήσεων... Με την ίδια ακριβώς λογική που το ΠΑΣΟΚ προσφέρει χορηγίες στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν μιλάει ο κ. Βενιζέλος, κι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει χορηγίες στη «Νέα Δημοκρατία» όταν μιλάει ο κ. Τσίπρας και δεν ξεκαθαρίζει το πώς θα πολιτευθεί έναντι του οικονομικού προβλήματος της χώρας και της σχέσης της με τους δανειστές...
ΑΡΚΕΙ να μελετήσει κανείς τα ποσοστά αποδοχής του κυβερνητικού έργου από την κοινή γνώμη για να το διαπιστώσει. Οι θετικές γνώμες για την κυβερνητική πολιτική, μόλις που ξεπερνούν το 15% στην τελευταία δημοσκόπηση της VPRC, που δημοσιεύτηκε στα μέσα Οκτωβρίου: Στην ερώτηση «με την εικόνα που έχετε σήμερα για τη χώρα, σε γενικές γραμμές πιστεύετε ότι τα πράγματα πηγαίνουν σε σωστή ή λάθος κατεύθυνση;» το 71% των πολιτών πιστεύει ότι τα πράγματα πηγαίνουν «σε λάθος κατεύθυνση» και μόνο το 16% «σε σωστή»! Στο πλαίσιο της ίδιας έρευνας οι «δυσαρεστημένοι» από την κυβέρνηση φθάνουν στο 85% κι οι «ικανοποιημένοι» μόλις στο 14%...
ΜΕ ικανοποιημένο λοιπόν, μόλις έναν (...και κάτι) στους δέκα από την κυβέρνηση, η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, στην τελευταία δημοσκόπηση της εταιρίας PULSE για το «Ποντίκι», όχι απλώς διατηρούν τα ποσοστά τους, αλλά η Ν.Δ κλείνει και κατά μισή μονάδα τη διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση της ίδιας εταιρίας (22% ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτή και την προηγούμενη δημοσκόπηση, 21,5% η Νέα Δημοκρατία έναντι 21% στην προηγούμενη μέτρηση).
ΤΙ συμβαίνει λοιπόν και αντέχει δημοσκοπικά η Ν.Δ. ενώ αφήνει ελάχιστους ικανοποιημένους με την κυβερνητική πολιτική της; Απλούστατα, δεν πείθει για την εναλλακτική του πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα ήξεις – αφήξεις του κ. Τσίπρα (Ευρωπαίος έξω, μπουρλοτιέρης εδώ) οδηγούν όχι λίγους, αλλά πολλούς στην επιλογή της Ν.Δ., γιατί φοβούνται τα χειρότερα... Αυτό άλλωστε, προκύπτει κι από τον χαμηλό βαθμό ικανοποίησης της κοινής γνώμης που εισπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ίδιες δημοσκοπήσεις...Λίγο πάνω από το 20% οι επιδόσεις του, χωρίς να έχει ακόμα κυβερνήσει!
Η «ΧΟΡΗΓΙΑ» πάντως, για την οποία μίλησε ο κ. Τσίπρας στη συζήτηση στη Βουλή επί της προτάσεως δυσπιστίας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαφορετική ανάγνωση της περίφημης «αρνητικής ψήφου»... Οι Έλληνες συνήθως «καταψηφίζουμε» και δεν «υπερψηφίζουμε»...Αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει μόνον όταν μιλάει ο κ. Βενιζέλος... Συμβαίνει όταν μιλούν όλοι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια... Κι ενώ κάποτε, οι απώλειες του ενός διαμόρφωναν τη «δυναμική» του άλλου, τώρα τα πράγματα έγιναν πολύ πιο σύνθετα... Τόσο, που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο συνήθης κερδισμένος είναι η «Χρυσή Αυγή» που κεφαλαιοποιεί τη δυσαρέσκεια κατά του συνόλου του πολιτικού μας συστήματος, που «φθείρεται» στο πλαίσιο μιας λαϊκίστικης αντιπαράθεσης που λειτουργεί υπέρ των εμφανιζόμενων ως «τιμωρών» του.
