Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ στην τηλεόραση, απ' αυτές τις σκηνές που γέννησε η κρίση, και που μας έγιναν πλέον καθημερινότητα, με προβλημάτισε αυτή τη φορά. Και με προβλημάτισε γιατί, ενώ έβγαζε ένα είδος αγριότητας, μια απολίτιστη συμπεριφορά, με χαροποίησε! Με προβλημάτισε περίπου η αντίδρασή μου, να ταυτιστώ απόλυτα με τον δράστη, σε σημείο που να αισθανθώ μια ικανοποίηση, ότι σαν να ήμουν εγώ αυτός που εκσφενδόνισε... κέρματα εναντίον των τροϊκανών, στην είσοδο ενός Υπουργείου!
ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ να εξηγήσω αυτήν την επιθυμία, που (νοερά έστω) με έπιασε ξαφνικά να... βιαιοπραγήσω, έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα. Πώς θα αντιδρούσε ο οιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, αν ξαφνικά έχανε τη δουλειά του, αν έχανε το σπίτι του, αν δεν μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του; Σίγουρα δεν θα περιοριζόταν στα... κέρματα. Κάτι χειρότερο θα έκανε...
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι τόσα πολλά και τόσο σκληρά μέτρα σε βάρος ενός λαού, ποτέ δεν έχουν ληφθεί στον πλανήτη. Όπως είναι αλήθεια ότι ούτε στην ιστορία των πολιτισμένων κρατών, υπήρξαν κοινωνίες που να μην προβάλουν καν την παραμικρή αντίσταση, σε εξελισσόμενο σχέδιο εξόντωσής τους! Γιατί αυτό που συμβαίνει σε βάρος των Ελλήνων πολιτών καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με... εξυγίανση της οικονομίας, ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, και συνέχιση της ομαλής (και αξιοπρεπούς) διαβίωσης των Ελλήνων. Αυτό που συμβαίνει περισσότερο μοιάζει με καλοστημένη «ληστρική επιδρομή» σε βάρος εκατομμυρίων νοικοκυριών, από διεθνείς οργανισμούς «ελέγχου και υποταγής των κρατών» που... ξαφρίζουν λαούς, με την πρόφαση να τους σώσουν!
ΜΕΣΑ σε τέσσερα χρόνια, ο μισός ενεργός πληθυσμός της χώρας πέρασε στην ανεργία. Οι επιχειρήσεις κλείνουν με ξέφρενους ρυθμούς και εξαφανίστηκαν οι θέσεις εργασίας. Πολλαπλασιάστηκαν οι οικογένειες στις οποίες τώρα δεν εργάζεται πια κανένας. Οι νεολαίοι, οι πτυχιούχοι μας, που σπατάλησαν μια περιουσία οι γονείς να τους σπουδάσουν, μαραζώνουν στην ανεργία και στοιβάζονται στα καφέ. Οι συνταξιούχοι της χώρας που ένιωσαν την απόλυτη απαξίωση και την τεράστια αχαριστία από το κράτος, το οποίο τους στέρησε τους κόπους μιας ζωής, φεύγουν από τούτο τον κόσμο πικραμένοι. Όσοι από τον πληθυσμό απόμειναν ακόμη να δουλεύουν, απλώς εργάζονται σκληρά για να γεμίσουν τα ταμεία των εφοριών, που με τη σειρά τους πληρώνουν τους τόκους στους δανειστές.
ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΑΝ όμως μόνον αυτά. Ήρθε και η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Μόνο που αυτό που γίνεται τώρα είναι το πρώτο στάδιο δήμευσης της περιουσίας των Ελλήνων. Των σπιτιών και χωραφιών στα (ερημωμένα) χωριά, που πάλευαν μια ζωή να φτιάξουν οι πατεράδες για να αφήσουν κληρονομιά στα παιδιά τους. Αμφισβήτησαν τον ιερό στόχο του καθενός μας, να «βάλει το κεφάλι του και την οικογένειά του κάτω από δικό του κεραμίδι». Ύστερα αποφάσισαν να βάλουν χέρι και στις καταθέσεις των πολιτών. Επειδή δεν μπορούν να πιάσουν τη φοροκλοπή.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ όλοι εκείνοι οι «πατριώτες» που δεκαετίες πριν, μας φοβέριζαν ότι... «θα έρθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια!». Ποιοί κομμουνιστές μωρέ; Στο ελληνικό Κοινοβούλιο βρίσκονται εκείνοι που ψηφίζουν την αρπαγή μισθών, σπιτιών και συντάξεων. Αυτοί θα ψηφίσουν σε λίγες μέρες την απόλυση άλλων 4.000 εργαζομένων του δημοσίου μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου και θα δρομολογήσουν άλλες 11.000 απολύσεις τον επόμενο χρόνο. Το καίριο ερώτημα όμως παραμένει. Πώς ένας λαός (που φημίζεται για τους αγώνες του και την ηρωική του αντίσταση κατά περιόδους, απέναντι σε όσους επιβουλεύθηκαν την ανεξαρτησία του), μπορεί και ανέχεται τόσα δεινά να συμβαίνουν σε βάρος του, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και να μην αντιδρά...
