Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΧΩ πλέον σοβαρούς λόγους όχι απλώς να αμφισβητώ, αλλά ακόμα και να θεωρώ άκρως επικίνδυνους για τη χώρα μας τους τεχνοκράτες! Τους γνώρισα από τότε που οι ελληνικές αποστολές πηγαινοέρχονταν αεροπορικώς στις Βρυξέλλες, χάριν των συνεδριάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε (αλλά και τώρα ίσως) που δεκάδες τέτοιοι «βολεμένοι» παρατρεχάμενοι, παρουσιαζόμενοι ως οι «σοφοί» των εκάστοτε κυβερνήσεων, ακολουθούσαν, όπως το σμήνος των μελισσών τη βασίλισσα, τις κρατικές επίσημες αποστολές.
ΘΥΜΑΜΑΙ κάποιους από δαύτους, τους «σπουδαίους τζαμπατζήδες», στις θέσεις των VIP στα αεροπλάνα και στα αεροδρόμια, να καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια, να πλασάρουν τους εαυτούς τους στα ΜΜΕ, ως «ειδήμονες της πολιτικής, παντογνώστες», που «δίνουν σκληρές μάχες στις Βρυξέλλες» για τα συμφέροντα των Ελλήνων και της χώρας», η οποία θα πρέπει να τους έχει και υποχρέωση! Οι περισσότεροι σπαταλούσαν τα λεφτά μας, ορκισμένοι (!) να μας σώσουν! Για το καλό μας! Στρατιές ολόκληρες χαρτογιακάδων κι εμείς, αχάριστοι, δεν τους ανταμείβαμε...
ΚΑΠΟΙΟΥΣ απ' αυτούς όμως (όπως τους περιέγραψα), βρέθηκαν δυστυχώς πρωθυπουργοί, που τους αντάμειψαν και πλουσιοπάροχα... Και ενώ τους γνώριζαν μέσα στο... αεροπλάνο, ανάμεσα στον καφέ της πρώτης θέσης, πριν την προσγείωση, τους... έχριζαν υπουργούς! Δίχως βεβαίως να εκλεγούν από τον λαό. Δίχως να τους ξέρει κανείς. Οι τεχνοκράτες λοιπόν μπήκαν στη ζωή μας, στα ίδια μας τα σπίτια, έψαξαν τις τσέπες, τα πορτοφόλια μας, στρογγυλοκάθισαν στα υπουργεία και κάνουν (όπως δείχνουν τα πράγματα) ότι τους καπνίσει!
ΤΗ «συνταγή διακυβέρνησης» της κάστας των τεχνοκρατών όμως, νομίζω ότι η χώρα τη δοκίμασε τέσσερα και παραπάνω χρόνια τώρα, με τα γνωστά σε όλους μας οδυνηρά αποτελέσματα. Οι πολίτες και το μέγεθος της δυστυχίας, από την εφαρμογή των εισπρακτικών μέτρων, που οδήγησαν εκατομμύρια Έλληνες στην εξαθλίωση και έκλεψαν τα όνειρα της νεολαίας μας, έγιναν νούμερα, έγιναν αριθμοί, έγιναν πίνακες στατιστικοί, σχεδιαγράμματα και σκαριφήματα, που αναλύονται από στρατιές «σοφών σωτήρων» που μαζεύονται και συνεδριάζουν στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ τους όμως, αποδείχθηκε (εκ του αποτελέσματος) ότι υπολείπονται της τακτικής των «παραδοσιακών πολιτικών ανδρών». Παπανδρέου (ο Ανδρέας βεβαίως), Καραμανλής (ο μεγάλος), ακόμα και ο Μητσοτάκης, μπορεί να άκουγαν και τους τεχνοκράτες, αλλά είχαν το σθένος να πουν το «βυθίστε το Χώρα», κάτι που κανείς από τους διαδόχους τους σήμερα, ούτε έπεισε ούτε πείθει ότι θα μπορούσε να το ρισκάρει. Στουρνάρας (ο τελευταίος και αυτός που θα θυμόμαστε για χρόνια...), Γιαννίτσης, Κρανιδιώτης, Μπιρμπίλη, Γερουλάνος, Δρούζος, Ρόντος, Κουβέλης, Ρουσόπουλος, Παπαδήμας (ολόκληρη ομάδα κυβερνητική), οι νεότεροι εξωκοινοβουλευτικοί, και άλλοι πολλοί, προδιέγραψαν την πορεία της χώρας, το στίγμα της οποίας το έχουμε ήδη γευτεί.
ΕΠΕΙΔΗ κάποιοι μπορεί να μπερδευτούν με τις συγκρίσεις, θα φρεσκάρω τη μνήμη των πενηντάρηδων κυρίως, με τις περιπτώσεις άλλων εξωκοινοβουλευτικών του παρελθόντος, του Αντώνη Λιβάνη (που χωρίς να είναι βουλευτής έγινε διευθυντής της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ), του Δημήτρη Κρεμμαστινού (υπουργού Υγείας) και του Ασημάκη Φωτήλα υφυπουργού Εσωτερικών. Και τον οποίο ο Ανδρέας «παραίτησε» μέσα από το... αεροπλάνο! Όσα λάθη και να τους καταλογίσεις τους παλιούς «χαρισματικούς» ηγέτες, ένα δεν μπορείς να αρνηθείς. Ότι αυτοί δεν έπαιζαν στο ίδιο τραπέζι με τους τεχνοκράτες. Γι’ αυτό τους σέβονταν οι σύμμαχοι και τους φοβούνταν οι εχθροί...
