Γράφει ο Χρ. Τσαντήλας
ΚΑΤΙ μου λέει ότι τα «έργα και οι ημέρες» των εκπροσώπων της τρόικας στην Ελλάδα όπου να ‘ναι τελειώνουν... Οι κυβερνώντες και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, εκτέθηκαν απέναντι στην εμπιστοσύνη που αναγκάστηκε να τους δείξει ο λαός, αφού δεν είχε και άλλη επιλογή, αλλά και έναντι της σκληρότητας και της άκαμπτης στάσης, στην εφαρμογή των (συμφωνημένων είναι αλήθεια) σκληρών μέτρων, που επέδειξαν οι δανειστές.
ΔΕΝ εκτίμησε σωστά η κυβέρνηση ότι απέναντι στο χρήμα συναίσθημα δεν υπάρχει, ότι κανείς δεν σε λυπάται και κανείς δεν σου χαρίζει, με αποτέλεσμα η προσδοκώμενη ανοχή που θα έδινε οξυγόνο στη συγκυβέρνηση να έχει γίνει όνειρο απατηλό...
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, διά του ιδίου του πρωθυπουργού, μετέφερε στους Ευρωπαίους συμμάχους, ότι τα όρια αντοχής (και ανοχής) εξαντλήθηκαν για τους Έλληνες πολίτες και προφανώς διεμήνυσε στους δανειστές ότι δεν υπάρχει περίπτωση να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση όρθια για πολύ χρόνο ακόμα, αν αποφασιστούν και επιβληθούν στους Έλληνες και νέα μέτρα. Με βάση την αποτύπωση (στα μικρομεσαία νοικοκυριά κυρίως), αυτής της δεινής οικονομικής πραγματικότητας, δύο πράγματα μπορεί να συμβούν: ‘Η να χαλαρώσουν την πίεση οι τροϊκανοί, ή να προκηρυχθούν άμεσα εκλογές!
ΚΑΙ στις δύο περιπτώσεις, οι δανειστές μας γνωρίζουν ότι τουλάχιστον άμεσα, δεν πρόκειται να πάρουν τα λεφτά τους. Ποια λεφτά τους δηλαδή, τους τόκους τους να λέμε καλύτερα, γιατί στο κέρδος αυτό από τον (απίστευτα υψηλό) δανεισμό, ποντάρουν. Αυτή άλλωστε είναι η δουλειά τους, έτσι γιγαντώνονται αυτοί οι μηχανισμοί...
Ο,ΤΙ και να συμβεί πάντως, είναι τοις πάσι πλέον γνωστό, είναι κοινή πεποίθηση, ότι ο δρόμος της λιτότητας οδηγεί τους Έλληνες κατευθείαν στην καταστροφή... Και όσο συνεχίζεται αυτή η τακτική, άλλο τόσο πλησιάζει γοργά ο κίνδυνος δημιουργίας απρόβλεπτων καταστάσεων. Πρώτιστα σε βάρος των κυβερνώντων και ύστερα σε βάρος της κοινωνικής ομαλότητας...
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένα τρίτο ενδεχόμενο. Της ανταλλαγής, της διαφαινόμενης, ανυποχώρητης στάσης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, με ένα σχέδιο... ευνοϊκού συμβιβασμού, με όρους «επιμήκυνσης» του χρόνου της πίεσης για επιβολή νέων μέτρων, που δεν θα εμφανίζεται και τόσο ως «λύση των δανειστών», αλλά περισσότερο ως αποτέλεσμα της επιμονής του Έλληνα πρωθυπουργού. Το θέμα εδώ είναι πως και αυτή τη φορά, αν γίνει έτσι, αυτοί που θα πουν το "μπράβο Αντώνη" θα είναι εκείνοι που ξανά θα πληρώσουν...
