Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΝΤΑ παραμονές εθνικών επετείων με έπιανε ένα περίεργο συναίσθημα περηφάνιας. Τα προηγούμενα χρόνια περισσότερο μου το θύμιζαν τα παιδιά, τα δικά μου, των άλλων, στον δρόμο, στο σχολείο, που προετοιμάζονταν προβάροντας, με χαρά και με... φασαρία, ποιήματα, ρούχα, στολές και σκετσάκια της γιορτής. Αυτά τα συναισθήματα, τότε. Γιατί σήμερα συμβαίνουν άλλα πράγματα...
Η ΕΛΛΑΔΑ μοιάζει να έχει οδηγηθεί στη σπηλιά του Κύκλωπα. Αλλά δεν υπάρχει Οδυσσέας να τη βγάλει. Οι... πολυμήχανοι πολιτικοί, βρίσκονται ήδη στο παρελθόν. Στα παραμύθια. Και οι σημερινοί "σωτήρες" μας, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη σπηλιά όπου μας έβαλαν. Η χώρα ξέμεινε από πολιτικούς και οι πολίτες της (για την ώρα) ξέμειναν από κουράγιο.
ΟΠΩΣ ο Πολύφημος στη σπηλιά του, έτρωγε τους συντρόφους του Οδυσσέα, έτσι το... τέρας των δανειακών υποχρεώσεων καταβροχθίζει μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, τον πληθυσμό της χώρας. Συνέβησαν πράγματα απίστευτα τούτα τα χρόνια της εξελισσόμενης οικονομικής μάστιγας.
* ΕΓΙΝΑΝ και υπολείπονται ακόμα να γίνουν χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο.
* Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ τομέας αποδεκατίστηκε με δυσβάστακτους φόρους και οι μισοί και περισσότεροι εργαζόμενοι έμειναν δίχως δουλειά, στον δρόμο...
* ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΑΝ εκατό φορές το φορολογικό σύστημα, με στόχο να γεμίσουν τα ταμεία των δανειστών, ματώνοντας κυριολεκτικά τα ελληνικά νοικοκυριά.
* ΜΕΙΩΣΑΝ τις συντάξεις τόσο, που αν συνεχίσουν έτσι, οι συνταξιούχοι μας θα... πληρώνουν κιόλας για να κάθονται!
* ΕΒΑΛΑΝ χέρι στο ασφαλιστικό τρεις φορές από το 2010, τρελαίνοντας τον κόσμο! Ρήμαξαν δε όλα σχεδόν τα ταμεία!
* ΤΩΡΑ βάζουν χέρι και στις καταθέσεις. Στο απόθεμα του μόχθου των περισσότερων νοικοκυραίων στον "ιερό ιδρώτα" των γονιών, που προόριζαν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.
* ΕΔΙΩΞΑΝ τη νεολαία από την Ελλάδα, δημιουργώντας τη γενιά των προσφύγων! Και το έκαναν σε μια χώρα που έχει ακόμα νωπές τις πληγές της προσφυγιάς.
* ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ τις θέσεις εργασίας και υπόσχονται ανάκαμψη και δουλειά σε βάθος χρόνων. Ούτε τον επόμενο αιώνα δεν θα επανέλθουμε στην κατάσταση που βρισκόμασταν...
* ΠΡΟΣΒΑΛΑΝ και ταπείνωσαν τα "περήφανα γηρατειά", κλέβοντας από τους ηλικιωμένους αυτό για το οποίο πάλευαν μια ολάκερη ζωή. Τον ανθό της κούρασης, το εισιτήριο για μια αξιοπρεπή μετάβαση στην άλλη ζωή, την επιβεβαίωση ότι σε τούτον τον κόσμο πρόσφεραν κάτι κι αυτοί...
ΜΕΘΑΥΡΙΟ όλοι εμείς θα γιορτάσουμε στους δρόμους, στα σχολεία των παιδιών και στις παρελάσεις, την επέτειο του έπους του ‘40. Θα τιμήσουμε αυτούς που έπεσαν από τις σφαίρες των Γερμανών κατακτητών, για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι.
ΤΟΤΕ ο πόλεμος γινόταν με σφαίρες. Σήμερα με λεφτά. Εκεί, ανάμεσα στα εμβατήρια, τα χειροκροτήματα, τις σημαίες τα στολισμένα μπαλκόνια, τους κανονιοβολισμούς και τα ...μπαλόνια, θα πρέπει, δεν μπορεί, να απαντήσουμε ειλικρινά στο ερώτημα. Είμαστε πράγματι ελεύθεροι; Και μακάρι να μην ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Γιατί τότε, σημαίνει πως έχουμε ελπίδες. Ο δικός μας πόλεμος ακόμα δεν άρχισε. Και στις αντεπιθέσεις κερδίζονται οι μάχες...
