Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό (το οποίο, παρά ταύτα παραμένει απολύτως ρευστό, αφού ήδη έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου) έχει δημιουργήσει η, «κατόπιν εορτής», σπουδή της κυβερνήσεως να δώσει το «πράσινο φως» στις δικαστικές και τις αστυνομικές αρχές ώστε να προχωρήσουν στις συλλήψεις των μελών του ηγετικού πυρήνα της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής».
Σπουδή, η οποία κατέστη, εκ των πραγμάτων, αναγκαία, αφ’ ης στιγμής, ειδικά μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από ναζιστικό τάγμα εφόδου, (δολοφονία η οποία λειτούργησε ως καταλύτης εξελίξεων) αντελήφθη πως η κατάσταση είχε καταστεί ανεξέλεγκτη (με κυβερνητική - διάβαζε κυρίως «γαλάζια»- ανοχή και υπαιτιότητα) κι ενώ, ήδη, είχαν εκδηλωθεί πιέσεις από την ίδια την κοινωνία, την αντιπολίτευση, αλλά και τον διεθνή παράγοντα.
Είναι ενδεικτικό πως ο πρώην υπουργός της Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, ο οποίος μετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, υποστήριξε εμμέσως πλην σαφώς ότι οι εξελίξεις υπαγορεύθηκαν ενόψει των επισκέψεων του Α. Σαμαρά στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, καθώς τόνισε πως «αμερικανοεβραϊκές και αμερικανοελληνικές οργανώσεις έρχονταν στην Ελλάδα και πίεζαν για τη «Χρυσή Αυγή». Σαφώς έπαιξε ρόλο αυτό στις εξελίξεις. Σαφώς ο πρωθυπουργός έπρεπε να τους πει κάτι».
Ο κ. Ρουπακιώτης εναντίον του οποίου είχαν καταφερθεί οι «γαλάζιοι» λόγω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου το οποίο τότε προωθούσε, επισήμανε ακόμη ότι «από 1η Ιανουαρίου 2014 αναλαμβάνουμε την προεδρία της ΕΕ και υπήρχαν πιέσεις και από την Κομισιόν για τη «Χρυσή Αυγή». Οι επίτροποι Μούιζνιεκς και Μάλστρομ έλεγαν, ούτε ένα νομοσχέδιο δεν καταθέτετε;», εννοώντας το επίμαχο αντιρατσιστικό, το οποίο τώρα η κυβέρνηση σπεύδει να προωθήσει, καθώς, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, «από την 1η Ιανουαρίου θα πληρώνουμε, ως χώρα, πρόστιμο επειδή δεν κατατέθηκε».
ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ, ΑΛΛΑ...
Προσώρας, πάντως, η κυβέρνηση επιχαίρει, διότι θεωρεί ότι με τις κινήσεις και τις αποφάσεις της κατά της «Χρυσής Αυγής» μπορεί να κερδίσει (σε επικοινωνιακό επίπεδο) πολιτικό χρόνο, εμφανιζόμενη δε ως παράγων σταθερότητας και ομαλότητας, επιζήτησε πολιτική στήριξη από τον αμερικανικό (και τον εβραϊκό) παράγοντα και οικονομική από το ΔΝΤ και τα διεθνή funds, προκειμένου να συνεχίσει να μιλά για success story στην οικονομία και ευελπιστεί ότι (διά της αποκαλύψεως του εγκληματικού χαρακτήρα του ναζιστικού μορφώματος) θα μπορέσει να επαναφέρει στη «γαλάζια κοίτη» δικούς της ψηφοφόρους, οι οποίοι είχαν (ή λένε πως θα το πράξουν) επιλέξει το «κόμμα» του Νίκου Μιχαλολιάκου.
Ωστόσο, αίσθηση προκάλεσε η, υπό περιοριστικούς όρους, απελευθέρωση από τις δικαστικές αρχές τριών (εκ των συλληφθέντων) βουλευτών της «Χρυσής Αυγής», ενώ είχε προηγηθεί το τηλεοπτικό σόου με τους σιδηροδέσμιους χρυσαυγίτες να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη και δεν είναι λίγοι εκείνοι (μεταξύ των οποίων και μεγάλη μερίδα του διεθνούς Τύπου) που εκφράζουν φόβους μήπως η όλη υπόθεση της εξαρθρώσεως του ναζιστικού μορφώματος γυρίσει μπούμερανγκ.
Συναφώς πολλοί νομικοί (όσο κι αν επιχειρήθηκε να απαξιωθούν από την κυβέρνηση και ορισμένα ΜΜΕ) είχαν εξαρχής εκφράσει αμφιβολίες για το κατά πόσο ήταν όντως «δεμένη» η υπόθεση των διώξεων κατά της «Χρυσής Αυγής» και επί της ουσίας επιβεβαιώθηκαν, μετά την «απελευθέρωση» των τριών εκ των συλληφθέντων, «απελευθέρωση» η οποία εξόργισε τον Αντώνη Σαμαρά. Και τον εξόργισε, καθώς την ίδια στιγμή τόνιζε (ευρισκόμενος στις ΗΠΑ) ότι «η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» έχει οδηγηθεί στη φυλακή».
Παρά ταύτα, είναι εμφανές ότι η πολιτική ατζέντα (βοηθούντων και κυρίαρχων ΜΜΕ) έχει αλλάξει τουλάχιστον στην παρούσα συγκυρία, καθώς το Μνημόνιο και τα επακόλουθά του (νέα μέτρα και νέα λιτότητα - όπως προκύπτουν από τις διακοπείσες διαβουλεύσεις της Τρόικας με την κυβέρνηση) έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα, η δε κοινωνία παραμένει μουδιασμένη (υπό το βάρος και την πίεση της «χρυσαυγιάδας» που προβάλλουν οι τηλεοράσεις) πλην, όμως, όπως εκτιμάται βασίμως, δύο πράγματα πρέπει να θεωρούνται ως βέβαια: Το ένα έχει να κάνει με αυτή καθ’ αυτήν την πραγματικότητα της ανεργίας, της ανέχειας και των νέων μέτρων λιτότητας και το άλλο έχει να κάνει με την κυβερνητική επιλογή να παίξει με τη στρατηγική της εντάσεως και με τη θεωρία των δύο άκρων, γεγονός προοιωνίζεται ακόμη πιο επιθετική και άγρια στάση κατά της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, αλλά και κατά της Αριστεράς και των κοινωνικών αγώνων.
Και για το μεν πρώτο, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο ότι η Τρόικα επιμένει στις θέσεις της για νέα μέτρα και νέες περικοπές μισθών και συντάξεων (αν και δίνει λίγο πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση) για δε το δεύτερο, το στίγμα έχει, ήδη, δοθεί, τόσο από την ίδια την κυβερνητική παράταξη η οποία επιμένει να ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη «Χρυσή Αυγή» (έφθασαν στο σημείο να αλλοιώσουν δηλώσεις του Α. Τσίπρα, προκειμένου να τον εμφανίσουν «συνήγορο» (!) των νεοναζί) όσο και από τον προσωπικό φίλο του πρωθυπουργού και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ Φ. Κρανιδιώτη, ο οποίος (μετά τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών) τόνιζε ότι «δεν βρίζει πατριώτες και εθνικιστές» και ότι «φυλάει τις «σφαίρες» του για τον αληθινό αντίπαλο», δηλαδή, όπως είπε, για «το σκυλολόι του ΣΥΡΙΖΑ, των αντιεξουσιαστών και … τα δυό».
ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Το πουλόβερ (όσον αφορά στη «Χρυσή Αυγή», ως κόμμα, μόρφωμα, εγκληματική οργάνωση, ή όπως αποδειχθεί δικαστικά) φαίνεται πως έχει αρχίσει να ξηλώνεται, αλλά ουδείς είναι σε θέση να προσδιορίσει (αφού ακόμη δεν έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός) το πώς θα κινηθεί η κοινωνία και αυτοί που είχαν (ή λένε πως θα το πράξουν) επιλέξει το συγκεκριμένο κόμμα και το είχαν στείλει στη Βουλή, ενώ αναδεικνύονται πολλά ερώτημα, με κορυφαίο αυτό που αφορά πρωτίστως στους κυβερνώντες:
- Δεν ήξεραν τι είναι η «Χρυσή Αυγή»;
«Κάποιοι νόμιζαν πως αν αφήσουν ελεύθερο το πεδίο της «Χρυσής Αυγής» θα φέρουν πίσω τους οπαδούς τους», δήλωσε ο κ. Αντώνης Ρουπακιώτης.
Όταν δε ο Τάκης Μπαλτάκος, εξ απορρήτων συνεργάτης του πρωθυπουργού, μιλούσε για συνεργασία (αν και «απευκταία») με τη «Χρυσή Αυγή», δεν γνώριζε (έστω από τις υπαρκτές αναφορές της ΕΥΠ, της οποίας προΐσταται προσωπικός φίλος του Α. Σαμαρά) το ποιόν του εσμού των νεοναζί;
«Πόσο φασιστική είναι η ελληνική αστυνομία;», ήταν, εξ άλλου, προ ημερών, ο τίτλος – ερώτημα άρθρου στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt», στο δε σχετικό ρεπορτάζ αναφερόταν πως οι εξελίξεις (με τις συλλήψεις) «προκάλεσαν ανακούφιση, αλλά και φρίκη: ανακούφιση, διότι το μεγάλο χτύπημα εναντίον των νεοναζί δεν οδήγησε ως τώρα σε ξέσπασμα βίας της ακροδεξιάς, αλλά και φρίκη, επειδή μένει ακόμη να διαπιστωθεί πόσο στενοί και ποιου είδους ήταν οι δεσμοί με την αστυνομία».
Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Νίκος Δένδιας έστειλε, σε μια νύχτα στη δικαιοσύνη, όσους φακέλους διέθετε σχετικά με τη δράση της «Χρυσής Αυγής», εγείροντας αυτομάτως δύο ερωτήματα: Γιατί τους κρατούσε τόσον καιρό και γιατί η δικαιοσύνη, η οποία γνώριζε τα ζητήματα, δεν είχε κινηθεί, όπως θα έπρεπε, αφ’ ης γίνεται λόγος για κράτος δικαίου;
Και μιας και μιλάμε για ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, γιατί οι δικαστές περίμεναν να πάρουν το «πράσινο φως» από την πολιτική εξουσία για να κινηθούν;
Η γερμανική εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung», εξέφρασε την εκτίμηση ότι «στην κορυφή του συντηρητικού κόμματος του πρωθυπουργού, υπήρχαν πολιτικοί και σύμβουλοι που συνηγορούσαν στο να τηρηθεί στάση αναμονής και να υποτιμηθεί η σημασία της «Χρυσής Αυγής». Δεν ήθελαν να τρομάξουν τους ψηφοφόρους που στράφηκαν στους νεοναζιστές, αλλά προτιμούσαν να επανέλθουν με ένα τράνταγμα προς τα δεξιά» και πρόσθετε ότι: «Οι λόγοι για τους οποίους τόσοι πολλοί Έλληνες αναζήτησαν μία βαλβίδα για τη διαμαρτυρία τους, εξακολουθούν να ισχύουν: υψηλή ανεργία, φτώχεια, αισθήματα ανημποριάς και απογοήτευσης. Όποιος νομίζει ότι με το χτύπημα εναντίον των νεοναζί η Δημοκρατία, ήδη, έχει κερδίσει, χαίρεται πολύ νωρίς».
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ
Εξ άλλου, την ίδια στιγμή διαπιστώνουμε πως για «πρώτη φορά» άπαντα τα κυρίαρχα ΜΜΕ «ανακαλύπτουν» το πραγματικό πρόσωπο της «Χρυσής Αυγής» και εμφανίζονται σαν να πέφτουν από τα σύννεφα.
Είναι, όμως, τα ίδια ΜΜΕ τα οποία απέκρυπταν (εκτός κι αν δεν μπορούσαν να πράξουν αλλιώς) τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών από χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου, που παρουσίαζαν «ουδέτερα» ή «ειδησεογραφικά» τα περιβόητα «συσσίτια μόνο για Έλληνες» και τα πογκρόμ στις λαϊκές αγορές και τα οποία... αγνοούσαν τις κατά καιρούς καταγγελλόμενες διασυνδέσεις των νεοναζί με θυλάκους στην ΕΛΑΣ, διασυνδέσεις τις οποίες διέψευδε ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως.
Ξαφνικά δε αναπαράγουν το λόγο και τις θέσεις των κυβερνητικών πηγών, αβαντάροντας την κυβέρνηση, η οποία, άλλωστε, έχει ως στόχο τη συρρίκνωση της «Χρυσής Αυγής», προκειμένου, όπως ευελπιστεί, να καρπωθεί το μεγαλύτερο μέρος των διαρροών από την εκλογική βάση του ναζιστικού μορφώματος.
Κι είναι τα ίδια ΜΜΕ τα οποία έχουν ενσωματώσει τη στρατηγική της ΝΔ και της κυβερνήσεως, την έχουν δραματοποιήσει και την προσφέρουν στο φιλοθεάμον κοινό, μαζί φυσικά με τη θεωρία των δύο άκρων και τη στρατηγική της εντάσεως.
«ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΒΑΤΣΟ»
Με τον συγκεκριμένο τίτλο, η φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα «Newpost» περιγράφει τη στρατηγική της εντάσεως που θα ακολουθήσει στο επόμενο διάστημα η κυβέρνηση, στρατηγική η οποία περιλαμβάνει τη θεωρία των «δύο άκρων» και φυσικά τη θεώρηση πως συνιστούν βία, ακόμη και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων εναντίον των μνημονίων και της λιτότητας.
Η «Καθημερινή» περιέγραψε, σε κύριο άρθρο της, τα αυτονόητα, αλλά αυτά τα αυτονόητα, όπως τα περιέγραψε, η ίδια τα αναίρεσε: «Η χώρα χρειάζεται ομαλότητα και σταθερότητα. Η κοινή γνώμη στη συντριπτική της πλειοψηφία απεχθάνεται τη βία και δεν θέλει εξεγέρσεις και επαναστάσεις, αλλά δουλειά για τα παιδιά της (... ). Η χώρα δεν πρέπει να οδηγηθεί σε αποσταθεροποίηση ή σε μια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση».
Αλήθεια, πού είναι οι δουλειές, όταν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 27% (και θα φτάσει το 34% το 2016) και από πότε αποτελεί αποσταθεροποίηση η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία;
Κι ενώ η κ. Ντόρα Μπακογιάννη επιμένει ότι «η θεωρία των δύο άκρων βλάπτει πρωτίστως τη χώρα - και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία - αλλά βλάπτει και τη ΝΔ» και εν πάση περιπτώσει τονίζει ότι αυτή η θεωρία «δεν βοηθά στην αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου, που είναι απαραίτητος αν θέλουμε να στείλουμε μήνυμα ομοψυχίας και σύμπνοιας σε όλα τα ακραία φασιστοειδή», η κυβέρνηση, σύμφωνα με την «Καθημερινή», πέραν της «Χρυσής Αυγής» θέλει «να «στριμώξει» πολιτικά τον βασικό αντίπαλο της, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα μικρότερα αντιπολιτευόμενα κόμματα και να επιτύχει τον επαναπατρισμό στη ΝΔ ψηφοφόρων από τη «Χρυσή Αυγή» και όχι τη μετακίνησή τους προς κόμματα με αντιμνημονιακό λόγο».
Το δε φιλοκυβερνητικό «Newpost» εκτίμησε πως, μετά τη «Χρυσή Αυγή», η κυβέρνηση «βάζει πολιτική παρακαταθήκη και για τις κινήσεις που θα ακολουθήσουν με στόχο την αντιμετώπιση της αριστερής παραβατικότητας», κάτι που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι είναι πιθανόν να φορτώσουν ευθέως στον ΣΥΡΙΖΑ υποθέσεις (για τις οποίες, άλλωστε, ήδη οι κυβερνώντες το υπαινίσσονται εμμέσως πλην σαφώς) όπως αυτές της Marfin και της καταδρομικής επιχειρήσεως στις Σκουριές Χαλκιδικής...
«Γενικότερη στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι να συντηρεί το πολεμικό κλίμα με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα ότι θα ενεργοποιηθούν τα δεξιά, αλλά και τα αστικά ανακλαστικά των ψηφοφόρων. Αυτό θα συντηρηθεί και με πιο έντονο τρόπο την επόμενη περίοδο και κυρίως όσο στο πρωθυπουργικό γραφείο εκτιμούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ «ξεδοντιάζεται πολιτικά» και η «Χρυσή Αυγή» εξαφανίζεται», έγραψε το «Βήμα».
Το πλέον εντυπωσιακό είναι πως ο ίδιος πρωθυπουργός, μιλώντας σε εκδήλωση στις ΗΠΑ κινήθηκε στην ίδια γραμμή με τους Τ. Μπαλτάκο, Χρ. Λαζαρίδη και Φ. Κρανιδιώτη και μάλιστα εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριέλαβε στους «στόχους» του, σύμπασα την Αριστερά, δηλαδή το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «Σχέδιο Β’» του Αλέκου Αλαβάνου, αφού δήλωσε ότι εκτός από τη «Χρυσή Αυγή» πρέπει να αντιμετωπιστεί «και το άλλο άκρο, που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ».
«Από πού κι ως πού συνιστά «το άλλο άκρο» - της «Χρυσής Αυγής» εννοεί – όποιος δεν γουστάρει το ΝΑΤΟ ή κρίνει ότι η χώρα θα ήταν καλύτερα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; (... ). Πάντως στη σημερινή πολιτική σκηνή μόνο το ΚΚΕ προβάλλει αυτή τη θέση. Κι εδώ που τα λέμε, ουδεμία δυσκολία δημιουργεί στην κυβερνητική πολιτική και κανένα πρόβλημα στη χώρα (... ). Δηλαδή, βρήκαμε παπά ας θάψουμε, όποιον δεν μας πάει... Υπερβολή; Μακάρι. Τυχαίο; Ίσως», έγραψε ο Γιώργος Λακόπουλος στα «Νέα».-
(Το δεύτερο μέρος του άρθρου στην Επιφυλλίδα της Δευτέρας 07.10.2013)
