Του Κων/νου Τσιρονίκου
Μελετώντας κανείς τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας θα διαπιστώσει ότι δεν υπήρξε χρονική περίοδος που ένα κόμμα το οποίο δημοσκοπικά επροηγείτο να μη ζητήσει εκλογές, ανεξαρτήτως της λήξεως της τετραετίας ή όχι.
Αυτό, βέβαια, δεν θα είχε καμία σημασία, αν το αίτημα αυτό δεν συνέπιπτε με τις κρισιμότερες στιγμές της πατρίδας μας. Στιγμές όπου έκριναν την τύχη και το μέγεθος του νεοελληνικού κράτους.
Δεν χρειάζεται, ιστορικά, να ταξιδέψουμε πολύ μακριά για να επιβεβαιώσουμε τα παραπάνω, ούτε να σταθούμε λεπτομερώς σε όλες τις περιόδους εθνικής εκτροπής του πολιτικού μας βίου, γιατί αυτό καθίσταται αδύνατο. Αρκεί, να θυμηθούμε τα αλήστου μνήμης πολιτικά γεγονότα της Μικρασιατικής Εκστρατείας: Οι εκλογές που δεν έπρεπε να γίνουν - ενώ κάποιοι επιμόνως τις ζητούσαν - οι οποίες μαζί με άλλα σοβαρά λάθη οδήγησαν στην τραγωδία και στον όλεθρο. Στην καταστροφή της μεγάλη ιδέας να καταστεί, δικαιωματικά, η Ελλάδα ένα μεγάλο κράτος. Ένα όνειρο τόσων γενεών που χιλιοτραγούδησαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις του λαού μας, έμεινε ανεκπλήρωτο και έμεινε, γιατί οι πολιτικοί της εποχής εκείνης, την ώρα που η πατρίδα έδινε τον αγώνα της απελευθέρωσης των πατρώων εδάφων αντί να είναι ενωμένοι, αυτοί ζητούσαν εκλογές. Τους ενδιέφερε περισσότερο ο θώκος και η αίγλη της εξουσίας παρά το μεγάλωμα της Ελλάδας.
Και πότε τα ζητούσαν αυτά; Όταν η Ελλάδα έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα. Τότε οι μωροφιλόδοξοι και λαοπλάνοι πολιτικοί μας με τις φιλοπάτριδες ιδέες τους προσπαθούσαν να κερδίσουν πόντους. Για να τους κάνουν τι; Να καταστρέψουν ένα όνειρο γενεών. Ένα όνειρο που υπήρχε στην ψυχή και στο νου του Έλληνα, από την ημέρα της άλωσης της πόλης.
Δυστυχώς, αυτό το όνειρο το κατέστρεψαν και το κατέστρεψαν μια για πάντα. Αφού χάσαμε και τους Ελληνικούς πληθυσμούς που ζούσαν εκεί. Αυτό, βεβαίως, δεν θα συνέβαινε, αν αντί των εκλογών και άλλων λαών καλλιεργούσαμε τον εθνική ενότητα. Αυτή που μπορεί να νικήσει τα πάντα. Που θα μπορούσε να κάνει το όνειρο της μεγάλης Ελλάδας πραγματικότητα. Αντ’ αυτής ακολούθησαν μύριες συμφορές, καταστροφές. Και τα εθνικά μας βάσανα δεν σταματούν εκεί. Προχωρούν με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο και φτάνουν στη σημερινή ανίατη ηθικά και οικονομικά κατάσταση. Στα πριν και μετά το 2009 πολιτικά γεγονότα. Τότε, που έγινε πλέον ορατή η μεγάλη δημοσιονομική εκτροπή και το μέγεθος της πολύ άσχημης οικονομικής μας κατάστασης. Τότε που δεν θα έπρεπε να γίνουν εκλογές για να ικανοποιηθούν οι μωροφιλόδοξες επιθυμίες κάποιων, αλλά να υπάρξει πλήρης πολιτική και εθνική συσπείρωση με γνώμονα τη σωτηρία της χώρας.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε και εν μέσω της διαφαινόμενης οικονομικής κρίσης και με το σύνθημα «χρήματα υπάρχουν, έγιναν εκλογές. Κι ήρθε αυτό το κόμμα στην εξουσία με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα και το άλλο που ήταν κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και μετά από λίγο καιρό πάλι τα ίδια. Η ίδια ιστορία, το ίδιο τροπάριο. Με την αντιπολίτευση, να ζητά επιμόνως εκλογές. Γιατί οι δημοσκοπήσεις της έδιναν προβάδισμα. Και δωσ’του τα ψέματα και δώσ’του οι υποκρισίες: με τα αντιμνημόνια, τα ισοδύναμα μέτρα, τις επαναδιαπραγματεύσεις, την ενίσχυση των αδύναμων κ.ά. Και έγιναν εκλογές… και ξαναέγιναν… Γιατί; Για να ικανοποιηθεί ο μικροφιλόδοξος πόθος κάποιων να κυβερνήσουν. Να γίνουν πρωθυπουργοί. Και μετά τα γνωστά. Οι τρεις συμφώνησαν και έκαναν κυβέρνηση, ενώ έπρεπε να συμφωνήσουν όλοι μέσα από μια συνισταμένη ιδεών και απόψεων, δίνοντας έτσι ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας και ανυποχώρητης στάσης στην τροϊκανή λαίλαπα.
Αυτό, όμως, δεν έγινε και το χειρότερο η τριτοκομματική κυβέρνηση έγινε δικομματική με αποτέλεσμα να παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες αποφασιστικής αντιμετώπισης των δανειστών μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό έχουμε και την νυν αξιωματική αντιπολίτευση, με τον αέρα των δημοσκοπήσεων να ζητά εκλογές. Για να σώσει, όπως λέει, την πατρίδα… Ποιος δεν το θέλει;... βλέπουμε, ακριβώς, την ίδια πολιτική συμπεριφορά σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για τη χώρα μας. Σε μια περίοδο που αυτός ο τόπος μας θέλει όλους ενωμένους για να μην χαθεί. Κι ένας λαός να φωνάζει σώστε με. Να μοιάζει σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά οποιονδηποτε του υπόσχεται τη σωτηρία του.
Είναι λυπηρό αλλά έτσι πήγαινε και έτσι πηγαίνει η ελληνική πολιτική. Το ιστιρικό παρελθόν φαίνεται ότι δεν της δίδαξε τίποτα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι μόνο η εξουσία και ας καεί ο τόπος. Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε. Είναι απλό και το γνωρίζουν όλοι: Όχι αντιπαλότητες και εκλογικές αναμετρήσεις σε περιόδους εθνικών κρίσεων. Εθνικός αγώνας για τη σωτηρία της πατρίδας. Πολεμώντας όλοι μαζί, έχοντας ως υπέροπλο την εθνική μας ενότητα. Τότε να είμαστε, απολύτως, βέβαιοι, ότι θα νικήσουμε και θα μεγαλουργήσουμε. Θα κάνουμε την Ελλάδα και πάλι υπερήφανη, όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια χώρα που η δόξα της, η μεγαλύτερη στον κόσμο, έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
