Του Φίλιππου Ζάχαρη
Την εκτίμηση ότι η ανάπτυξη βρίσκεται προ των πυλών και πως θα χρειαστούν έξι χρόνια για να επανέλθει η χώρα στην προ κρίσης κατάσταση, εξέφρασε ο πρωθυπουργός. Μια δήλωση – βόμβα που προκαλεί ευθέως το δημόσιο αίσθημα. Με μια ανάπτυξη να καθυστερεί τόσο πολύ – αφού θα πρέπει πρώτα να προσθέσει κανείς και τις κάθε είδους κωλυσιεργίες – με την κοινωνία εξουθενωμένη και την ανεργία στα ύψη, πως και με ποιο τρόπο πιστεύουν ότι θα επέλθει αυτή η περιλάλητη ανάπτυξη; Σημειώστε όμως αυτή την χρονική διορία που ακούγεται από το στόμα του κου Σαμαρά. Θα μας χρειαστεί για την συνέχεια.
H τρόικα δεν θα πάψει να επισκέπτεται την χώρα και οι προτάσεις για επιπλέον δανεισμό που θα επιφέρουν και πρόσθετα μέτρα δεν θα λείπουν από την ατζέντα του κάθε τοποτηρητή. Και είναι και το άλλο ερώτημα: Είναι δυνατόν να αντέξουν άλλα έξι χρόνια αυτή την αξιοθρήνητη κατάσταση οι πολίτες; Να σημειωθεί ότι η προ κρίσης εποχή δεν ήταν και τόσο ρόδινη. Και τότε υπήρχαν απεργίες και περικοπές στους μισθούς αλλά και έλλειψη ρευστότητας στην αγορά. Τι μας λέει τώρα δηλαδή ο κος Σαμαράς; Μήπως ότι θα ανέβουν οι μισθοί «Βουλγαρίας» σε πιο λογικά επίπεδα; Ποιος επιχειρηματίας θα ξεκινήσει τις αυξήσεις, όταν ήδη η κερδοφορία από τις συνεχιζόμενες περικοπές, απολύσεις και μειώσεις μισθών είναι πολλαπλάσια; Πως και με ποιο τρόπο θα πειστούν όσοι κερδίζουν από την κρίση – που δεν είναι και λίγοι – να επανέλθουν στα επίπεδα των αρχών του 2000;
Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι: Πως και βάσει ποιου σκεπτικού μπορεί να αντέξουν τα φτωχά κοινωνικά στρώματα αποφεύγοντας το τελικό χτύπημα; Έξι χρόνια, λέτε κύριε Σαμαρά, να αντέξουν οι φτωχογειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης , της Λάρισας και όπου αλλού. Έξι χρόνια να περιμένουν οι νέοι να βρουν δουλειά σε μια χώρα όπου ένας στους δύο δεν δουλεύει. Έξι χρόνια να κάνουν υπομονή οι συνταξιούχοι που έχουν ανακηρυχθεί οι βασικούς αιμοδότες των νοικοκυριών. Αλλά πάνω απ΄όλα έξι χρόνια να περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού την οικονομική ανάταξη όλοι οι Έλληνες.
Πιστεύει στ΄αλήθεια ο πρωθυπουργός ότι θα έχουν απομείνει μέχρι το ‘20 πολλοί που θα ποντάρουν στην νέα εποχή; Και σε τελική ανάλυση, ανάπτυξη δεν σημαίνει επιστροφή στις αγορές; Μα αυτήν ακριβώς την επιστροφή διαλαλούν από το 2010 και στον ορίζοντα φαίνονται μόνο μέτρα. Μήπως θα αποφύγει η κυβέρνηση τους κοινωνικούς κλυδωνισμούς από τις απολύσεις και την διαθεσιμότητα των υπαλλήλων; Ή μήπως ο σκόπελος της Παιδείας, του ασφαλιστικού, των ιδιωτικοποιήσεων ή των μετατάξεων θα υπερπηδηθεί με μεγάλη ευκολία;
Θα έλεγε κανείς ότι με μεγάλη ευκολία ξεστομίζονται αυτές οι ρήσεις. Έχοντας απέναντί του εξαθλιωμένους πολίτες και διαλυμένα νοικοκυριά, άνεργους νέους που ψάχνουν την τύχη τους στις χώρες της Ευρώπης, ο κος Σαμαράς ελπίζει πως θα συγκρατήσει τελικά όλον αυτό τον θυμό και θα επικρατήσει η σύνεση. Με πρόσκληση σε επενδυτικούς ομίλους να έρθουν στην Ελλάδα, με προσφορά γης και ύδατος στους κάθε λογής Σαουδάραβες επιχειρηματίες, ο πρωθυπουργός βάζει και χρονικά όρια στην ανάπτυξη. Είναι άραγε καλά ενημερωμένος από τα διαθέσιμα στοιχεία; Αν ναι, ας μας πει μαζί με το κυβερνητικό του επιτελείο πως και με ποιο τρόπο θα μειώσει την ανεργία, πως και με ποιο τρόπο θα απασχολήσει τουλάχιστον τέσσερις στους δέκα Έλληνες που είναι ήδη άνεργοι. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ας πληροφορήσει και τον κόσμο για τι μισθούς μιλάμε και όχι να παρουσιάζει πλασματικά στοιχεία για την απασχόληση μέσω της περιστασιακής ή των άλλων προγραμμάτων ημιαπασχόλησης. Θα ήταν η ύψιστη κοροϊδία σε βάρος όλων αυτών που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν σε άθλια κατάσταση.
Και επειδή ανάπτυξη σημαίνει – όπως είπα – ανάταση της αγοράς και του τζίρου, δεν έχει παρά να συμβουλευθεί τους συνεργάτες του για τα εν λόγω στοιχεία. Ο τζίρος των εμπορικών καταστημάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που είναι ο στυλοβάτης της ελληνικής οικονομίας, είναι σχεδόν μηδενικός. Από την άλλη, η αγοραστική δύναμη συνεχίζει να ακολουθεί πτωτική πορεία. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι όχι σε έξι άλλα ούτε σε εικοσιέξι χρόνια δεν θα δει ο τόπος ανάπτυξη. Και θα το επαναλάβω για τελευταία φορά: Ανάπτυξη και ευημερία σημαίνει αξιοπρεπείς μισθοί και προσιτές τιμές για τον καταναλωτή στην αγορά. Ανάπτυξη δεν είναι παρά αμέριστη προσφορά δυνατοτήτων στους πολίτες να βγουν από το οικονομικό αδιέξοδο. Τα άλλα όλα είναι μόνο προς λαϊκή κατανάλωση αλλά και πάνω απ΄όλα παραποιημένοι σχεδιασμοί. Έξι χρόνια και όποιος αντέξει, λέει λοιπόν ο πρωθυπουργός. Έξι χρόνια - που σε κάθε περίπτωση δεν θα είναι τόσα - και που θα φαντάζουν εφιάλτης για τις τσέπες των καταναλωτών, όμηροι των εκάστοτε κυβερνητικών διαθέσεων.
