Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Το είχαμε επισημάνει μόλις προ ολίγων ημερών ότι επί της ουσίας στη χώρα επικρατεί ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ως απόρροια των όσων δεινών και δραστικών αλλαγών προς το χειρότερο, επέφερε στην ελληνική κοινωνία η κρίση. Και δυστυχώς, τα προχθεσινά θλιβερά γεγονότα στο Κερατσίνι το αποδεικνύουν με τον πλέον δραματικό τρόπο. Και επιπλέον, πέραν του γεγονότος ότι χάθηκε μία ανθρώπινη ζωή τόσο άδικα, «θυσία» στην ακρότητα, τα γεγονότα στο σύνολό τους υπογραμμίζουν με τον πλέον ανησυχητικό τρόπο ότι το να γίνει η «σπίθα»... «πυρκαγιά» και να γενικευτεί μία κατάσταση με ανεξέλεγκτες διαστάσεις, δεν είναι ούτε τόσο μακρινό, ούτε τόσο απίθανο.
Οι διαχωρισμοί και η κατηγοριοποίηση των πολιτών ανάλογα με την τοποθέτησή τους στον πολιτικό αλλά κυρίως στον κοινωνικό χάρτη, έχει γίνει μία εύκολη και αβασάνιστη υπόθεση, όταν ο θυμός, η απογοήτευση και η ανασφάλεια αποτελούν τα «κριτήρια» υπό τα οποία η κοινωνία αυτή λειτουργεί και εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό. Και βέβαια, μία τέτοιου είδους προσέγγιση σπάνια οδηγεί σε αντικειμενικά συμπεράσματα και ορθές κρίσεις. Οπότε και το αποτέλεσμα που εξάγεται και σταδιακά «παγιώνεται» δεν μπορεί να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η «καλλιέργεια» και εν τέλει το «θέριεμα» της «Χρυσής Αυγής» έχουμε πολλές φορές πει ότι αποτελεί αποκλειστική-κυριολεκτικά-ευθύνη της φθίνουσας πορείας των πολιτικών κομμάτων μέσα από επιλογές και συμπεριφορές που άλλωστε οδήγησαν στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε και της απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής μεταπολιτευτικά. Αλλά και η αύξηση των ποσοστών της, εκεί επίσης εδράζεται. Να είμαστε ξεκάθαροι. Διότι μπορεί όλα τα λοιπά κόμματα να στρέφονται εναντίον της και να καταδικάζουν τις πρακτικές της εντός και εκτός Βουλής (και καλά κάνουν) αλλά, από τη στιγμή που δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη βάση του, δεν το επιλύουν. Απλώς, φωνάζουν για να ακούγονται, και μέχρις εκεί. Και πώς άραγε θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη βάση του; Ολοι το ξέρουν αλλά κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να το επιλύσει. Για να αποδυναμωθεί η «Χρυσή Αυγή» θα πρέπει οι πολίτες να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα. Και πώς θα συμβεί αυτό; Αν τα κόμματα και οι πολιτικοί αναλάβουν εν τω συνόλω τις ευθύνες τους και αλλάξουν τροπάριο και νοοτροπία, αποδεικνύοντας στην πράξη και όχι δια βαρύγδουπων δηλώσεων, ότι έχουν όντως αλλάξει. Γέννημα -θρέμμα του πολίτικου συστήματος είναι «Χ.Α.» όχι των πολιτών (εκτός βεβαίως του στενού πυρήνα που πάντα διέθετε).
Στην πράξη όμως δεν βλέπουμε τίποτα από όλα αυτά. Στην πράξη, ακούμε μόνο φωνές και εκτόξευση αλληλοκατηγοριών οι οποίες ενιότε φαντάζουν και αστείες. Και οι πολίτες, σε ένα ποσοστό που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί, αν δεν απόσχουν πλήρως από τα πολιτικά πράγματα στρέφονται προς τη «Χρυσή Αυγή» όχι για ιδεολογικούς λόγους αλλά για πρακτικούς (έχει προ πολλού η ΧΑ αναπτύξει μία διαδραστική σχέση παρέχοντας «ασφάλεια», «συσσίτια» κλπ) και για «εκδικητικούς» λόγους, απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Κι έτσι, η κατάσταση λαμβάνει χαρακτηριστικά «παγίωσης» της Χ.Α. στον πολιτικό χάρτη της χώρας οδηγώντας στην αποθράσυνση κάποιους «ένθερμους οπαδούς» και έτσι, κάποια στιγμή, όπως την προχθεσινή στιγμή, ένα μαχαίρι βρήκε την καρδιά ενός ανθρώπου που έφυγε άδικα και αναδείχθηκε σε «μαρτύρα» μια κοινωνίας που παραπαίει.
Για να δούμε όμως και την ευρύτερη εικόνα, η ελληνική κοινωνία δεν είναι η μόνη που παραπαίει. Φυσικά αυτή μας ενδιαφέρει και σε αυτή επικεντρωνόμαστε. Ομως η άνοδος της ακροδεξιάς, αποτελεί ευρωπαϊκό φαινόμενο, με ένταση στις χώρες που περισσότερο μαστίζονται από την κρίση. Αλλά και σε χώρες που είναι σε καλύτερη μοίρα, όπως η Νορβηγία τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκεί εθνικών εκλογών όπου επικράτησε η κεντροδεξιά και στον σχηματισμό κυβέρνησης είναι πιθανό να συμμετάσχει και η ακροδεξιά. Κεντρικό σύνθημα της οποίας είναι ο «αγώνας κατά των μεταναστών». Γιατί βεβαίως η αύξηση της μετανάστευσης και της λαθρομετανάστευσης προς την Ευρώπη και η αύξηση της ανεργίας, κυρίως των νέων που επίσης είναι ένα συνολικό φαινόμενο, «εκτρέφουν» καταστάσεις.
Και σε ποια χώρα συνέβη αυτό; Στην ίδια χώρα που δύο χρόνια πριν ένας ακροδεξιός «μακελάρης», ο Αντερς Μπρέιβικ, την αιματοκύλησε, με αποτέλεσμα 90 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους. Ωστόσο ακόμη και αυτή η τραγική και νωπή μνήμη δεν εμπόδισε τους ψηφοφόρους να ενισχύσουν την ακροδεξιά.
Οι αφορισμοί από μόνοι τους δεν αρκούν και δεν προσφέρουν και τίποτα γιατί δεν επιλύουν τίποτα και δεν καταλήγουν πουθενά.
Αν η Δημοκρατία στην Ελλάδα κλυδωνίζεται επικίνδυνα αυτό αποτελεί ευθύνη του συνόλου του πολιτικού συστήματος, ας μη γελιόμαστε. Το περίφημο «αυγό του φιδιού» δεν εκκολάπτεται μόνο του. Κάποιοι το... εκκολάπτουν. Άλλοι εκουσίως και άλλοι ακουσίως.
