* Του Αναστασίου Δασταυρίδη, φιλολόγου
Παρατηρώντας το πλήθος των εισαχθέντων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, την καθημερινή προ ημερών δημοσιοποίηση – για διαφημιστικούς λόγους – των ονομάτων αυτών και αναζητώντας απάντηση σε ερώτηση εκπαιδευομένου σχετικά με τον σκοπό των σπουδών σε μια χώρα υπό αναδιαμόρφωση (ευγενική διατύπωση), αισθάνομαι αδήριτη την ανάγκη για προτροπή των νέων σε ενεργό συμμετοχή στον αγώνα των σπουδών, στον αδιάκοπο μόχθο της ανόδου στον κόσμο της παιδείας της πλατωνικής θεωρίας των ιδεών.
Ίσως δεν είναι η κατάλληλη –εκ της δυσμενούς κοινωνικοοικονομικής συγκυρίας- στιγμή να καθοδηγήσουμε τους νέους με ρομαντικά συνθήματα τύπου «θέσε στόχους γιατί αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, τότε θα πας εκεί που κοιτάς», ωστόσο κρίνονται ως πλέον αρμόζουσες οι συνθήκες να παραινέσουμε κάθε νέο να ανοίξει τα μάτια ψυχής και πνεύματος είτε μέσω των σπουδών και της παιδείας, είτε μέσω της καθημερινής τριβής με τη σκληρή πραγματικότητα της εργασίας. Κι αυτό διότι οι γενιές που εγκολπώνονται στις ηλικίες 15 έως 45, καλούμαστε να βιώσουμε πλέον μια πραγματικότητα διαφορετική άρδην από αυτή του παρελθόντος και δυστυχώς σχεδόν απροετοίμαστοι.
Αρκετοί από τους σημερινούς νέους γαλουχήθηκαν σε εποχή «παχέων αγελάδων», καταγόμενοι από προγόνους που βίωσαν δύσκολα παιδικά χρόνια, επιθυμώντας -προς τιμή τους- να τους παρέξουν τα πάντα, υλικά τε και πνευματικά, ώστε να έχουν γευθεί την έννοια της άνεσης, αντιληφθεί τη χαρά της προσφοράς και να αποτελεί γι’ αυτούς βιωματική εμπειρία η πολυτέλεια και η τρυφή. Διάγοντας ανέτως την παιδική και εφηβική ηλικία, τις πλέον καθοριστικές για τη διαμόρφωση βιοθεωρίας και κουλτούρας, αποτελεί αναγκαίο μεν, ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει κανείς modus vivendi, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ώστε να μη συμπεριληφθεί στη χορεία των θυσιαζόμενων γενεών.
Επανερχόμενοι λοιπόν στους νεότερους και στην απόπειρα του διδάσκοντος να διαδραματίσει τον ρόλο του παιδαγωγού, κρίνεται ως χρέος όλων ημών η ορθή καθοδήγηση και η ειλικρινής παρουσίαση της πραγματικότητας, του κόσμου δηλαδή στον οποίο θα κληθούν να ενταχθούν και να προσφέρουν. Ο Νεοέλληνας πρέπει να κατανοήσει πλήρως τις συνθήκες υπό τις οποίες καλείται να δημιουργήσει. Δεν υιοθετώ καμία ιδέα παθητικού συμβιβασμού, ούτε μοιρολατρείας, πολλώ δε μάλλον μιζέριας. Ωστόσο έχω την αίσθηση ότι πλήθος νέων ζουν ακόμα στο κοινώς λεγόμενο «ροζ συννεφάκι».
Παρότρυνση λοιπόν προς τους νέους, πριν ανοίξετε τα φτερά σας, διευρύνετε το πνεύμα σας, αντλείστε γνώσεις από παντού. Μην αναμένετε να κληρονομήσετε πλούτη, όνομα, εργασία. Σε εποχή ρευστότητας η αυτενέργεια δημιουργεί βάσεις ισορροπίας. Η γνώση λοιπόν της σκληρής πραγματικότητας και η διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος με γνώμονα την αυτογνωσία αποτελούν σωτήρια οδό και συγκεκριμένα έξοδο από τη δύσβατη ατραπό της κρίσης.
Παρότρυνση προς τους μεγαλυτέρους που καλούνται να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση για τη νεολαία: Ο στόχος και ο μόχθος όλων πρέπει να πηγάζει από το σύνολο της ανθρώπινης πείρας και να φωτίζει, να διαυγάζει, τόσο την εξήγηση όσο και την κατανόηση. Ο καθένας οφείλει να καλεί τους νέους να παίρνουν μέρος στη ζωή των αξιών, των βιωμάτων και των ιδεών, όπου και ο ίδιος μετέχει ψυχή τε καί σώματι. Οφείλουμε όλοι μας να λειτουργήσουμε ως πρόσωπα-καταφύγια, ως ταμείο γνώσεων και κατάστημα υλικών από το οποίο οι νέοι θα δανείζονται ό, τι τους χρειάζεται, ώστε αρτιωμένοι να χαράζουν ορθά την πορεία της ζωής τους. Ας μη λησμονούμε ότι το λουλούδι ανθίζει και μοσχοβολά όχι για να εντυπωσιάσει και να αξιολογηθεί, μα... γιατί έτσι ξέρει να υπάρχει.
