* Του Δημήτρη Ζ. Γουγουλιά
Έχουμε σχεδόν εξήντα χρόνια σ’ αυτή την ημιορεινή κόχη που βλέπει κάτω της τον Πηνειό και πάνω της τον Όλυμπο. Από μικροί αγαπήσαμε αυτόν τον τόπο και δεν το μετανιώσαμε. Σε πείσμα των πολλών που έτρεχαν στις πόλεις και στα παραθαλάσσια δεν αμφιβάλαμε στιγμή για την επιλογή μας και πολύ σύντομα - μέσα σε μόλις δυο τρία χρόνια - κλείσαμε τον κύκλο της πολυκατοικίας και μιας Λάρισας που άλλαζε δραματικά, τραβώντας την πόρτα πίσω μας. Τόσο απλά...
Βέβαια στην απόφαση αυτή συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες που έχουν να κάνουν με την οικογένεια, γονείς – παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επηρεαστήκαμε από μεγαλόπνοες εξαγγελίες και δήθεν κίνητρα για την εγκατάσταση νέων στην ύπαιθρο. Έτσι καταλήξαμε να είμαστε οι πρώτοι που έκαναν την αποκοτιά και δεν το μετάνιωσαν.
Δημιουργικά περνούσαν τα χρόνια στο χωριό και από την απογραφή του 1991 – για να μην πάω πιο πίσω - με 3.467 κατοίκους, φτάσαμε στην απογραφή του 2011 – σε είκοσι μόλις χρόνια – στους 1.983 κατοίκους με μια μείωση 1.484 ανθρώπων ή 42,8% λιγότεροι νοματαίοι, οι περισσότεροι των οποίων είναι πλέον συνταξιούχοι και κυρίως συνταξιούχοι του ΟΓΑ.
Στους ΟΓΑτζίδες περιλαμβάνεται και ο μπάρμπα-Χρήστος. Ο μπάρμπα-Χρήστος, λοιπόν, τα βλέπει όλα, έχει άποψη για όλα. Είτε πρόκειται για το πρωθυπουργικό success story είτε για την κόμμωση της... κ. Μέρκελ και τα τρεχάματά της με τις εκλογές.
Μια μέρα με βρήκε στο δρόμο και μου λέει :
«Θα πάθουμε ζημιά, να μου το θυμηθείς».
«Γιατί, μπάρμπα-Χρήστο;».
«Μας πήραν την τράπεζα, μας πήραν το Ταμιευτήριο, άμα μας πάρουν το Κέντρο Υγείας και το Ταχυδρομείο πάνε οι Γόννοι, πάνε οι συντάξεις μας».
«Και τι είναι οι Γόννοι μπάρμπα-Χρήστο, να τους πάρουν; Το πολύ - πολύ να κλείσουν κάποιες υπηρεσίες...» πήγα να τον πειράξω...
«Και εμείς, τι θα απογίνουμε εμείς;».
«Θα βρεθεί τρόπος να βολευτείτε».
«Πώς; Άμα τα κλείσουν όλα;».
«Και τι να κάνουμε; Εδώ χαλάει ο κόσμος! Τους ΟΓΑτζίδες συνταξιούχους θα σκεφθούν;».
«Να τους σκεφτούν, να μας σκεφτείτε κι εσείς οι νεότεροι!».
«Ναι δεν λέω αλλά έχουμε και δουλειές...» Εδώ με διακόπτει σοβαρός.
«Φυσικά και δεν έχετε. Δουλειά είναι το γράψιμο; Τέτοιες δουλειές εγώ τις μασάω!».
Κοιταχτήκαμε με απόγνωση. Πώς να πείσεις έναν άνθρωπο που έφαγε το χώμα με το κουτάλι πως το να γράφεις συνιστά βαριά και ανθυγιεινή υποχρέωση, που δεν πληρώνεται και δεν ξεπληρώνεται. Κι από την άλλη, πώς να στερήσεις από δεκάδες μικροσυνταξιούχους τη σιγουριά του γιατρού, τη χαρά της προσμονής της σύνταξης μια φορά το μήνα... Το Κέντρο Υγείας και το Ταχυδρομικό Γραφείο, δεν είναι απλοί εργασιακοί χώροι που μοιράζουν συνταγές, συντάξεις και γράμματα. Είναι εστίες κοινωνικής συσπείρωσης και ανταλλαγής αισθημάτων, σε μια εποχή που τα πάντα στερεύουν. Κι αν φτάσει η στιγμή, αν δεν έφτασε ήδη, να συγκρίνουμε τις καταθέσεις της καρδιάς μας με τα λεφτά της τσέπης μας, θα μελαγχολήσουμε. Το υπόλοιπο στην «πιστωτική κάρτα» του νου και της ψυχής μας θα είναι πάντα λειψό, αν δεν το εφοδιάζουμε τακτικά με τα αποθέματά τους...
Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι οι δύο έννοιες που αναδύονται αναγκαστικά μέσα από το πέλαγος της κρίσης σαν σωσίβια διάσωσης όταν το κράτος βουλιάζει. Γιατί εκτός από τις συνταγές, τις επιστολές και τις συντάξεις, ξεχάσαμε ως συνάνθρωποι, να μοιράζουμε αισθήματα μεταξύ μας και αυτά είναι που έχει ανάγκη ο μπάρμπα-Χρήστος και ο κάθε μπάρμπα-Χρήστος...
