Του Χρήστου Τσσαντήλα
Ο ΤΣΕΛΙΓΚΑΣ ντύθηκε τα καλά του και έπιασε από νωρίς στη στάση. Το λεωφορείο με τα... μουστάκια, (έτσι έμοιαζαν τα μπροστινά φτερά των αυτοκινήτων ΚΤΕΛ μεταφοράς κοινού του ‘50), άνοιξε την πόρτα και οι επιβάτες όρμησαν σπρώχνοντας, βιαστικά να πιάσουν θέση. Είκοσι καθίσματα όλα κι όλα, οι άλλοι ορθοί, μέχρι το ποτάμι... Ύστερα, στην απέναντι όχθη, άλλη τρεχάλα να πιάσουν θέση στο άλλο λεωφορείο που περίμενε. Ο τσέλιγκας, με το μουστάκι φουντωτό, έτσι ατσαλάκωτος, καμαρωτός, με οσμή... προβάτου από το άρμεγμα είχε ποτίσει το κορμί του, αγέρωχος, πάντα στο «καλό» κάθισμα, δίπλα στον οδηγό. Και δεν ήταν καν Κυριακή. Θα κατέβαινε στη Λάρισα, στον «Χαλεπά» και από κει στη Στρατολογία, για να τακτοποιήσει το παιδί... Ωραίες σκηνές του παρελθόντος, για όσους τις ενθυμούνται...
ΔΕΚΑΕΤΙΑ του ‘60 ήταν τότε, ο νεαρός τσέλιγκας ογδοντάρης και βάλε σήμερα, δεν περιμένει πια στη στάση το «Νιζηριώτικο».... Έρχεται με ταξί! Δυνατός ακόμα, αντέχει τη ζεστή Λάρισα, ντάλα Αύγουστος, καμίνι, ανεβαίνει τα σκαλιά της εφημερίδας. Χωρίς την... ποιμενική ράβδο. Άφησε την... γκλίτσα στο χωριό! Η «καλημέρα» του, είναι... βουνίσια. Τόσο δυνατή, αν ήταν στα υψώματα, τέσσερις φορές θ’ ακούγαμε τον αντίλαλο από τις χαράδρες...
ΑΝΘΡΩΠΟΙ μιας άλλης εποχής, ζωντανοί και στα ογδόντα τους(!) ευχάριστες και μοναδικές εκπλήξεις κάθε φορά, για όλους εμάς του πρώτου ορόφου, που αν και δημοσιογράφοι... βαρεθήκαμε τη βουβαμάρα του κόσμου...
- «Ήρθα να καταγγείλω τον δήμαρχο. Να τον γράψω στην εφημερίδα, τίποτα δεν κάνει για το μαντρί του Μήτσου που καταπλάκωσε το δρόμο... να το βάλεις στην εφημερίδα ταχιά, κοίτα μη δεν το γράψεις, εγώ αγοράζω την Ελευθερία από το ‘40...».
ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ ο τσέλιγκας, ζει ακόμα στην εποχή του. Τους χαίρομαι αυτούς τους σκληραγωγημένους στη δουλειά, απόμαχους τώρα της ζωής... Δύο φορές το χρόνο κατέβαινε από το βουνό στη Λάρισα, είτε για ν΄ αγοράσει κουδούνια για τα γιδοπρόβατα, είτε για να πάει αρνί πεσκέσι στον κουμπάρο! Τώρα ήρθε «φορτωμένος» με πολύ θυμό... Τα έχει με τον δήμαρχο στο βουνό, που δεν του έλυσε ακόμα τη διαφορά με τον Μήτσο, τον γείτονα τον αχώνευτο, τον τσοπάνη... Αν και του υποσχέθηκε πως έχει δίκαιο, ο δήμαρχος ακόμα δεν «ενήργησε»! Και επειδή ακόμα και τώρα στα ογδόντα τους αυτοί οι αγνοί Έλληνες της υπαίθρου είναι ικανοί για όλα, μεσολάβησα απευθείας στον δήμαρχο, είπε θα το κάνει άμεσα αποδεκτό το αίτημα και έτσι ξεθύμανε ο τσέλιγκας... ξαναπήρε το ταξί και γύρισε στο χωριό...
ΠΑΡΑΤΗΡΩ καμιά φορά τέτοιους ανθρώπους στην πόλη, να κινούνται ανάμεσα σε αυτοκίνητα, να κινδυνεύουν στα πεζοδρόμια, να λειτουργούν σαν αγρίμια, όπως στα βουνά και τα... λαγκάδια! Αλλά με τσαμπουκά! Και στην (απόμακρη για ορισμένους) συμπεριφορά τους, βλέπω την Ελλάδα προ της περιόδου της ευμάρειας που μας οδήγησαν ως χώρα τα δανεικά... Και βέβαια την Ελλάδα που είναι πιθανό να μας οδηγήσει τούτη η βαριά και ασήκωτη οικονομική κρίση. Σαράντα χρόνια πίσω... Όμως τούτη η γενιά αυτή τη ζωή δεν ξέρω αν θα την αντέξει...
