Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Κάνει ό,τι μπορεί η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά για να πείσει πως δεν ενεργεί ως εντολοδόχος και ως υπάλληλος, της Τρόικας και των δανειστών, αλλά ότι δίνει καθημερινά μάχες, για την υπεράσπιση των δικαίων της χώρας και της κοινωνίας, πλην, όμως, όσα λέει, διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε τα τελευταία μνημονιακά χρόνια.
Τελευταίο παράδειγμα της κυβερνητικής προσπάθειας για να πείσει ότι δεν είναι υπάλληλος της Τρόικας και των δανειστών είναι αφενός μεν τα ρεπορτάζ σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες (με τις πληροφορίες σαφώς διοχετευμένες από το κυβερνητικό επιτελείο) ότι ο Αντώνης Σαμαράς «θα δώσει μάχη» με τους τροϊκανούς για να μην περάσουν άλλα μέτρα, τα οποία δεν τα αντέχει η κοινωνία (σ.σ. αργά το κατάλαβαν) όπως και η αποδιδόμενη στον ίδιο φράση «Φώφη πάμε για πόλεμο», προς την κ. Φώφη Γεννηματά, διότι οι δανειστές μπλοκάρουν το κυβερνητικό σχέδιο για εκκαθάριση της Αμυντικής Βιομηχανίας εν λειτουργία.
Φυσικά ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθούν αυτές οι «μάχες» (και φυσικά αν θα δοθούν, αφού η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει αποδείξει τα αντίθετα – δηλαδή είτε ότι χάθηκαν όσες και αν δόθηκαν, είτε ότι δεν δόθηκαν), ενώ η αντιπολίτευση επιμένει πως η κυβέρνηση ενεργεί, ως υπάλληλος, σύμφωνα με τις έξωθεν υποδείξεις.
Τη δε επίκριση αυτή περί υπαλλήλων, την επιβεβαιώνουν (δυστυχώς για τους κυβερνώντες) οι ίδιοι οι δανειστές, τόσο με αυτά τα οποία έχουν αποφασίσει (και η κυβέρνηση ασμένως υλοποιεί) όσο και με τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται έναντι των υπουργών και των κυβερνητικών συνομιλητών τους, όπως, άλλωστε, έχουν παραδεχθεί (κατά καιρούς) οι δεύτεροι.
Αίσθηση, εξ άλλου, έχει προκαλέσει το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει (άραγε δεν εμπιστεύεται τους υπουργούς του;) να συνομιλεί με τους ποικίλους ενδιαφερόμενους (πραγματικά ή μη) να επενδύσουν στην Ελλάδα, οι οποίοι, όμως, δείχνουν να τον αντιμετωπίζουν ως υπάλληλο, όπως σαφώς προκύπτει, για παράδειγμα από ανακοίνωση της εταιρίας πληροφορικών συστημάτων IBM, η οποία (δεν τήρησε ούτε καν τα προσχήματα ή έστω το πρωτόκολλο) και περιέγραψε τη συνομιλία της εκπροσώπου της με τον Α. Σαμαρά, βάζοντας πρώτα την εκπρόσωπο και μετά τον πρωθυπουργό...
Αξίζει, επίσης, να θυμίσουμε, εις επίρρωση του ισχυρισμού ότι η κυβέρνηση ενεργεί ως υπάλληλος των δανειστών, την αφοπλιστική παραδοχή του υφυπουργού Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου στη Βουλή ότι «νομοθετούμε κατ' απαίτηση της Τρόικας» αλλά και τις κατά καιρούς διαρροές, σύμφωνα με τις οποίες ο υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας όταν δέχεται πιέσεις από τους τροϊκανούς τους «απειλεί», λέγοντας πως αν δεν γίνουν δεκτά τα όσα τους ζητεί, τότε «θα τους δώσει το τηλέφωνο του Τσακαλώτου» και τα κλειδιά του Υπουργείου.
Αλήθεια τι σημαίνει αυτή η «απειλή»;
Σημαίνει ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν θεωρεί εαυτόν κυρίαρχο του Υπουργείου του και ότι αν πιεσθεί περαιτέρω, τότε θα το παραδώσει στους δανειστές, ως επικυρίαρχους και αποφασίζοντες για τη μοίρα του τόπου;
Και αφού ο λόγος για τον Γιάννη Στουρνάρα, έχει επίσης ενδιαφέρον και το πώς τον αντιμετώπισε ο Μάρτιν Κότχαους, ο εκπρόσωπος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε:
«Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε εκπρόσωπος άλλων υπουργών», είπε ο Μάρτιν Κότχαους, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με το κίνητρο των δηλώσεων του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος, σε συνέντευξή του σε γερμανική οικονομική εφημερίδα, είχε αναφέρει ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο «κούρεμα» και είχε κάνει λόγο για χρηματοδοτικό κενό ύψους 10 δισεκατομμυρίων για την περίοδο 2014 -15.
Κι από κοντά, όμως, οι Γερμανοί βιομήχανοι με συμπεριφορά που συνάδει με επικυρίαρχους έναντι υπαλλήλων, ζήτησαν να βάλουν χέρι στην περιουσία της Ελλάδος, καθώς με περισσή θρασύτητα ζήτησαν να πουληθεί η ελληνική κρατική περιουσία για να εξοφλήσει το χρέος.
Λιμάνια, αεροδρόμια και άλλα ακίνητα είναι προφανώς ιδανικά στους Γερμανούς βιομήχανους, οι οποίοι απροκάλυπτα ζήτησαν να περάσουν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Διασώσεως, ούτως ώστε στην περίπτωση που η Ελλάδα δεν πληρώσει το χρέος της, τότε οι δανειστές της και άρα η Γερμανία, να μην χάσουν τα χρήματά τους.
Η κυβέρνηση, όμως, σιώπησε.
Ούτε καν για την τιμή των όπλων δεν εξέδωσε κάποια ανακοίνωση, αν και υπήρξαν κάποιες χλιαρές διαψεύσεις, σύμφωνα με τις οποίες το ΤΑΙΠΕΔ (από το οποίο εκδιώχθηκε ο Στέλιος Σταυρίδης, λέγοντας μάλιστα σε νορβηγική εφημερίδα «να πάνε να γ... όσοι δεν θέλουν αποκρατικοποιήσεις») θα περιέλθει στον έλεγχο των δανειστών.
Και κάτι πρόσφατο, αλλά όχι και τελευταίο.
Ο λόγος για το e-mail του τροϊκανού Ματίας Μορς, σχετικά με το λουκέτο στην ελληνική αμυντική βιομηχανία, e-mail από το οποίο, παρά τα επικοινωνιακά τρικ της κυβερνήσεως και παρά τους λεονταρισμούς της, προκύπτει κάτι χειρότερο, ότι, δηλαδή, οι δανειστές μας κυβερνούν μέσω... ηλεκτρονικής αλληλογραφίας!
