«Το μοναδικό μάθημα
που μπορεί να διδαχθεί
κανείς από την ιστορία
είναι ότι κανείς δεν
έχει διδαχθεί ποτέ
κάτι από την ιστορία»
ΧΕΓΚΕΛ
Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΜΕΙΣ, όπως ήταν αναμενόμενο, ασχοληθήκαμε σχεδόν αποκλειστικά με το πώς τοποθετήθηκαν απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα. Ωστόσο, η τηλεοπτική αντιπαράθεση των δύο υποψηφίων για την καγκελαρία, της κυρίας Άγκελα Μέρκελ και του κυρίου Πεερ Στάινμπρουκ το βράδυ της περασμένης Κυριακής, είχε κι άλλες ενδιαφέρουσες πλευρές. Χρήσιμες και για μας.
ΚΑΤ’ ΑΡΧΑΣ, ήταν μια αντιπαράθεση που, παρότι αφορούσε στην εκλογική αναμέτρηση της πλέον ανθηρής οικονομικά χώρας της Ευρώπης, δεν περιείχε «θα», υποσχέσεις και παροχές. Αντιθέτως, «αντιδημοφιλείς» περικοπές περιείχε! Και όχι από την υπέρμαχο της στρατηγικής της λιτότητας Μέρκελ (όπως θα περίμενε κανείς), αλλά από τον σοσιαλδημοκράτη Στάινμπρουκ που (αν σκεφτόταν όπως οι δικοί μας αντιπολιτευόμενοι) θα έπρεπε να πλειοδοτεί σε παροχές. Κι όμως, ο αντιπολιτευόμενος Στάϊνμπρουκ, παρότι «βλέπει την πλάτη» της Μέρκελ στις δημοσκοπήσεις, τόλμησε να ζητήσει ευθαρσώς στο πλαίσιο του ντιμπέιτ, τη μείωση των συντάξεων των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων σε ποσοστό αντίστοιχο της μείωσης των συντάξεων των ιδιωτικών υπαλλήλων!
«ΓΚΑΦΑ» που του στοιχίζει τη δυσαρέσκεια τριών εκατομμυρίων ψηφοφόρων, χαρακτηρίστηκε η άποψή του από μερίδα του γερμανικού Τύπου... Στον γράφοντα ωστόσο, θύμισε τη «φοβερή» άποψη του πρώην Σουηδού πρωθυπουργού Γκόραν Πέρσον, σε μια ομιλία του πριν από μια δεκαετία στην Αθήνα: «Στη Σουηδία» είχε πει «οι ψηφοφόροι «τιμωρούν» με την ψήφο τους, όποιο κόμμα τους υπόσχεται προεκλογικά φορολογικές ελαφρύνσεις. Γιατί, γνωρίζουν ότι για να έχουν κοινωνικό κράτος πρέπει να συνεισφέρουν γενναιόδωρα τον οβολόν τους»!...
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ αξιοσημείωτο στην τηλεοπτική αντιπαράθεση Μέρκελ – Στάινμπρουκ ήταν το γεγονός ότι παρά το «επιθετικό» ύφος του Στάινμπρουκ (αυτή άλλωστε ήταν και η διαπίστωση του 80% των «αναποφάσιστων», στη δημοσκόπηση για το πώς στάθηκαν οι δύο «μονομάχοι»), αυτό που χαρακτήρισε το ντιμπέιτ ήταν η διάθεση αμφοτέρων των υποψηφίων να μην οξύνουν την ατμόσφαιρα... Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για «έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό» και άλλα τέτοια υποτιμητικά για τον δικό μας πολιτισμό, γιατί δεν μας αρμόζει ούτε το αυτομαστίγωμα, ούτε η ανάδειξη των γνωστών συμπλεγμάτων κατωτερότητας... Ρεαλιστές είναι απλώς, οι άνθρωποι, καθώς γνωρίζουν ότι η εποχή των αυτοδύναμων κυβερνήσεων ανήκει στο παρελθόν... Αυτός συνεπώς, που προεκλογικά είναι ο «μεγάλος αντίπαλος», την επομένη των εκλογών μπορεί να είναι ο κυβερνητικός εταίρος!... Το ζούμε εδώ από πέρυσι με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ...Κι απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα, θα το ξαναζήσουμε την επομένη των προσεχών εκλογών, σε μια πιο ροκ εκδοχή ίσως, για την οποία κάποιοι ρεαλιστές (όπως π.χ. ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος) κάνουν ήδη κουβέντα από σήμερα...
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, επιμένει: «Ή εμείς, ή αυτοί». Μ’ αυτό το σύνθημα ανεβαίνει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, διάβασα σε μια ανάρτηση του προέδρου της «Δημιουργίας ξανά!» Θάνου Τζήμερου, ο οποίος δικαίως διερωτάται «ποιοι είστε εσείς;» Και ποιοι είναι «αυτοί;» Όποιος και να εκλεγεί αύριο θα χρειαστεί ευρύτατες πολιτικές συναινέσεις και των πολιτικών και των ψηφοφόρων. Κι αυτό, θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους όσοι φροντίζουν να υψώσουν τείχη ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Τα γκάλοπ ήδη το δείχνουν: Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ συμπορεύονται, σε «χαμηλές πτήσεις», ενώ οι άλλες δυνάμεις (πλην «Χρυσής Αυγής») δεν δείχνουν ικανές να ξεπεράσουν τον (δημοσκοπικά) χειρότερό τους εαυτό...
ΑΚΟΜΗ κι αν πολωθεί στο έπακρο η πολιτική ζωή της χώρας, η αυτοδυναμία θα αποτελέσει όνειρο θερινής νυκτός... Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει από τώρα για «αριστερή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ»...Αποδέχεται τουτέστιν το μοιραίο... Το ίδιο κι η Νέα Δημοκρατία που πέρασε από τον εφιάλτη του 19% πέρυσι τον Μάιο... Προς τι λοιπόν το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Προς τι τα μεγάλα «ποτέ»; Η πρόσφατη ιστορία απέδειξε ότι η απόσταση από τα «μπλε» και τα «πράσινα» καφενεία σε μια συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ είναι ελάχιστη πλέον... Κι η «τρέχουσα» ιστορία ετοιμάζεται να μας επιφυλάξει μεγαλύτερες εκπλήξεις...
