Του Χρήστου Τσαντήλα
Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ της εγκληματικότητας από τα φώτα της δημοσιότητας (νόμος Δαφέρμου) με τον πιο βολικό τρόπο για τον ξεχαρβαλωμένο μηχανισμό καταστολής της, κατέστησε πιο ανυποψίαστους τους πολίτες. Εύκολα θύματα ληστών και διάφορων κακοποιών στοιχείων που πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια. Αφού, χαμπάρι δεν παίρνουν πλέον για το τι συμβαίνει γύρω τους. Έμαθε ο γείτονας, μέρες μετά (και από καθαρή τύχη) ότι στην απέναντι από το σπίτι του μονοκατοικία, ληστές μπήκαν ένα βράδυ από παράθυρο, έδεσαν και ξυλοφόρτωσαν τον ηλικιωμένο ένοικο, επειδή πίστευαν πως είχε κρυμμένες λίρες!
Η εφημερίδα έγραψε αυτό που ανακοίνωσε (τρεις ημέρες μετά) η Αστυνομία: «Δράστης αλλοδαπός λήστεψε ημεδαπό»! Επικαλούμενη βεβαίως το δελτίο της αστυνομίας, αφού όλα τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν είναι γνωστά από ανεπίσημες πηγές, εμπίπτουν στο νόμο Δαφέρμου, που δίνει το πλεονέκτημα στον οιονδήποτε ληστή ή απατεώνα να σε μηνύσει επειδή λέει τον... φωτογραφίζεις! Έτσι, κανείς δεν μαθαίνει ποτέ, τι ακριβώς έγινε στη γειτονιά του, στην πόλη του, πώς έγινε, πότε και πού, ώστε να προφυλαχθεί...
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν σε άλλη πολιτισμένη χώρα, υπάρχουν τόσοι και τέτοιοι νόμοι, που να παρέχουν προστασία με διάφορους τρόπους σε ...εγκληματίες! Μου έλεγε αστυνομικός ψαγμένος και αγανακτισμένος με όλα αυτά, πως, αν στον δρόμο κάποιος σκοτώσει έναν άλλο μπροστά στα μάτια των περαστικών, φωτογραφία του φονιά ή και το όνομά του, είναι παράνομο να δημοσιεύσουν οι εφημερίδες, αν δεν... τελεσιδικήσει πρώτα, καταδικαστική απόφαση σε βάρος του! Ζήσε Μάη μου... που λέει κι ο σοφός λαός, ο οποίος σχεδόν πάντα την πληρώνει από αυτή την περίεργη «ασπίδα προστασίας» που παρέχει στο έγκλημα η πολιτεία...
ΜΙΑ πολιτεία που ακόμα κι αν επιβάλλει αυτό που λέμε «παραδειγματική τιμωρία» ποτέ δεν επιδιώκει να το κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό, ακριβώς τότε, στον χρόνο που χρειάζεται. Στον μεσαίωνα τους εγκληματίες τους τιμωρούσαν με... πάσσαλο, πίσσα και... φτερά! Μακριά βεβαίως από τον πολιτισμό μας αυτό. Αλλά ας βρεθούν άλλοι τρόποι για την προστασία των πολιτών.
ΔΕΝ μπορεί ο γείτονας να βρίσκεται στο νοσοκομείο, χτυπημένος από ληστές και στα υπόλοιπα διαμερίσματα κανείς να μην παίρνει χαμπάρι και βέβαια ούτε τις προφυλάξεις. Ούτε να μαθαίνει κανείς ότι ο κύριος στο απέναντι διαμέρισμα αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, επειδή επιτέθηκε σεξουαλικά, στο ανήλικο της γειτόνισσας και μέχρι να δικαστεί θα κυκλοφορεί ανάμεσά μας...
ΔΕΝ προστατεύεται λοιπόν το κοινωνικό σύνολο, από την εσκεμμένη απόκρυψη της εγκληματικότητας. Πόσο μάλιστα σε μια εποχή που το έγκλημα, λόγω της οικονομικής κρίσης και της αναποτελεσματικότητας των μηχανισμών καταστολής (συνεπεία των τεράστιων ελλείψεων σε έμψυχο δυναμικό, αλλά και σε μέσα), έχει πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα...
