Του Κώστα Γιαννούλα
Το τελευταίο διάστημα για την αντιμετώπιση της καλπάζουσας ανεργίας και άλλων αρνητικών συνεπειών της κρίσης και των μνημονίων, που τη συνοδεύουν, προωθείται μεταξύ των άλλων κοινωνικών δράσεων και η λειτουργία της τράπεζας χρόνου.
Συγκεκριμένα, όποιος επαγγελματίας έχει διαθέσιμο χρόνο και δεν ξέρει, πώς να τον αξιοποιήσει παραγωγικά, πολύ περισσότερο δε, όταν αυτός είναι άνεργος και αδυνατεί να προσπορίσει τα απαραίτητα προς το ζειν, προσεγγίζει τους υπεύθυνους λειτουργίας της τράπεζας, δηλώνει τα στοιχεία του και τον τομέα εξειδίκευσής του προσδοκώντας να προσφέρει σε κάποιον εργασία και να εισπράξει ανταποδοτικά απ’ αυτόν όχι χρήματα αλλά εκτέλεση ισάξιων εργασιών, που ο ίδιος δεν είναι σε θέση να κάνει.
Στα χρόνια, λοιπόν, της ανεργίας και ανέχειας το μέτρο αυτό, αν και δεν μπορεί να δώσει αποτελεσματική λύση στην αντιμετώπιση του προβλήματος, ωστόσο αποτελεί κάποια λύση και μάλιστα αξιοπρεπή.
Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά, που η πατρίδα μας περνά κρίση και τα έσοδα πολλών ή ήταν ανύπαρκτα ή δεν επαρκούσαν, για να καλύψουν τις ανελαστικές τους δαπάνες, κάτι ανάλογο, απ’ ό,τι θυμάμαι, είχε εφαρμοστεί και στη δεκαετία του ‘50 και λίγο αργότερα σε κοινότητες της υπαίθρου με το θεσμό της προσωπικής εργασίας.
Συγκεκριμένα: Όταν ορισμένοι δημότες δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν τα ανταποδοτικά τέλη για την κατασκευή π.χ. ενός αγωγού μεταφοράς νερού ή κάποιου άλλου κοινωφελούς έργου, είχαν τη δυνατότητα αντί χρημάτων να προσφέρουν στην κοινότητα προσωπική εργασία ισάξια είτε εξειδικευμένη σε κάποιο αντικείμενο είτε, συνήθως, απλού εργάτη.
Προς το σκοπό αυτό οι αρμόδιοι της κοινότητας αποτιμούσαν προκαταβολικά σε πόσα μεροκάματα αντιστοιχούσαν τα ανταποδοτικά στον κάθε δημότη και προαιρετικά, όποιος είχε χρήματα, πλήρωνε, ενώ όποιος δεν ήταν σε θέση να πληρώσει, προσέφερε προσωπική εργασία. Έτσι, και πραγματοποιούνταν κάποια έργα και συμμετείχαν οι πάντες, ο καθένας όπως μπορούσε, για την ολοκλήρωση έργων, μια που και τότε οι επιχορηγήσεις στους Δήμους και στις κοινότητες δίδονταν με το σταγονόμετρο.
Μήπως, τελικά, την ιδέα αυτή θα πρέπει να την επανεξετάσουν οι αρμόδιοι του Υπουργείου και τοπικής αυτοδιοίκησης και να τη θέσουν σε εφαρμογή, όπου αυτή είναι δυνατή, μια που δεν είναι λίγοι πλέον οι δημότες, που είναι άνεργοι και αδυνατούν να πληρώσουν εκτός των άλλων και ανταποδοτικά τέλη;
