Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Διανύουμε εποχές δύσκολες μα πάνω απ΄όλα περίεργες από πλευράς αλληλοβοήθειας, που τόσο πολύ την έχει ανάγκη ο κόσμος μετά τα αλλεπάλληλα μέτρα που ουσιαστικά έθεσαν εκτός μάχης αυτούς που υπέφεραν για καιρό, ακόμη και τις εποχές της «δοξασμένης» καταναλωτικής ευημερίας. Διανύουμε στιγμές γενικευμένης δυσφορίας, συνοδευόμενες από φρούδες ελπίδες για το αύριο, που δεν μπορεί να ειδωθεί παρά σε απόλυτη σχέση με τις περικοπές και τα χαράτσια. Συμπάσχουν, λέει, οι κυβερνώντες, αγανακτούν οι αντιπολιτευόμενοι και η όλη ιστορία εξελίσσεται σε μια χωρίς τέλος διαμάχη, με τους πολίτες εμβρόντητους και τους πολιτικούς σε θέσεις μάχης. Την όλη κατάσταση εκμεταλλεύονται άριστα τα ακροδεξιά και τα νεοναζιστικά σχήματα, που στο όνομα της «αλληλεγγύης για τους εγχώριους» υλοποιούν στο έπακρο τις απεχθείς πολιτικές τους, με το κράτος αμέτοχο και την ρατσιστική συνδρομή να προσφέρεται απλόχερα. Βρισκόμαστε δυστυχώς σε μια κρίσιμη καμπή, όπου ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων επιμένει εθνικιστικά και ένα άλλο παρατηρεί απλά την κατάντια, με τους κάθε λογής επιστάτες και κουμπουροφόρους ή μπράβους να ξερνούν ρατσιστική χολή και την Πολιτεία να παρακολουθεί ουσιαστικά αμέτοχη. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν την εποχή της κρίσης και των νεοαστέγων, με 20.000 ανθρώπους στους δρόμους και τα χωράφια, και πολλούς άλλους να αργοσβήνουν από τη θανατηφόρο χρήση, οι κατέχοντες τα εξουσιαστικά πόστα απλά έχουν αλλού το μυαλό τους, πέρα και μακριά από την κοινωνική κρίση που λαμβάνει χώρα καθημερινά στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και της επαρχίας. Η κρίση αυτή έχει πολλά πρόσωπα και πλευρές, την ίδια στιγμή που οι παροχές από το κράτος είναι ανύπαρκτες και οι υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα παραμένουν στα χαρτιά. Παρόλα αυτά, κυβερνητικοί κύκλοι αισιοδοξούν για την επόμενη μέρα, μιλώντας για «ανάσταση της αγοράς» και οικονομικής ανάταξης με όρους που κανείς δεν γνωρίζει. Αλήθεια πού είναι οι χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν στους υπολογισμούς των κυβερνώντων, πού οι στρατιές των ανέργων που ξεπερνούν πλέον κάθε λογικό όριο; Από την κυβέρνηση διαμηνύουν πως στόχος είναι το 25% αναφορικά με την ανεργία, ένας στόχος, κατά τη γνώμη μου, ανέφικτος όσα προγράμματα μερικής απασχόλησης και αν δημιουργηθούν και όσες αποδοχές της ντροπής και αν θεσμοθετηθούν. Και δεν είναι θέμα μόνο οι αντιδράσεις από τα σωματεία και τους φορείς, ούτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το πιο σημαντικό στην όλη ιστορία είναι ότι αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι νέοι, οι γενιές εκείνες που θα δεχθούν και θα σηκώσουν το βάρος της παρατεταμένης κρίσης, παραμένοντας σε εργασιακή απραγία και ουσιαστικά εκτός κάθε δράσης επιβίωσης. Είναι τραγική η όλη ιστορία και ακόμη χειρότερη η ανύπαρκτη αναπτυξιακή προοπτική, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιμένει πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» που λένε και οι όψιμοι επαναστάτες. Το λέω γιατί ακόμη και τα συνθήματα πλέον έχουν μπερδευτεί και κανείς δεν ξέρει πια αν αυτός που αποδοκιμάζει το σύστημα είναι αριστερός, σοσιαλιστής, αντιεξουσιαστής, ακροδεξιός ή ναζιστής. Έχουν τόσο πολύ αποπροσανατολίσει τον κόσμο οι αντιμνημονιακές τσιρίδες, που κανείς δεν γνωρίζει από ποιους πολιτικούς χώρους προέρχονται ή στο όνομα ποιας αλλαγής βροντοφωνάζουν. Γιατί αλλαγές είδαμε πολλές, πολιτικές και κοινωνικές, αποτέλεσμα όμως κανένα. Είδαμε τους μαντατοφόρους-φορείς «σοσιαλιστικών» ιδεών να μεταβάλλονται αυτομάτως σε στυγνούς καπιταλιστές και να οικειοποιούνται συμπεριφορές που μόλις πριν λίγο αποδοκίμαζαν. Και δεν είδαμε μόνο αυτούς παρά και τους «υπερασπιστές των αδυνάτων» να μετατρέπονται με συνοπτικές διαδικασίες σε τιμωρούς της φτώχειας. Αποτέλεσμα; Παρατυπίες, σκάνδαλα και διαφθορά. Αυτήν ακριβώς τη διαφθορά εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα άκρα, διεμβολίζοντας παρατεταμένα την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού έχει ήδη πέσει στην παγίδα, συνειδητά ή ασυνείδητα, για να μην αθωώνουμε πάντα τους πολίτες για τις επιλογές τους. Οι εποχές λοιπόν που διανύουμε είναι αρκούντως σκληρές και παράξενες. Σκληρές, γιατί οι όροι επιβίωσης έχουν ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη της δυσκολίας. Παράξενες, γιατί αυτός ακριβώς ο βαθμός δυσκολίας έχει προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση και αναταραχή. Όμως για τον πρωθυπουργό, τίποτε δεν έχει συμβεί ή αυτά που όντως έχουν γίνει, πρέπει να ξεχαστούν στο όνομα της επικείμενης ανάπτυξης. Οι πολίτες δεν φαίνεται να έχουν αντίρρηση, αρκεί να δουν αυτή την περιβόητη ανάπτυξη. Και υπομένουν αφενός γιατί ο Έλληνας έχει εκρηκτικά ξεσπάσματα, και αφετέρου διότι ελπίζει πως κάποια μέρα θα τον σκεφτούν. Δυσφορία λοιπόν αλλά και ελπίδα ταυτόχρονα. Βάσανα και προσμονή. Φρούδες οι ελπίδες; Στο κενό η όποια επένδυση για ένα διαφορετικό μέλλον; Όχι, δηλώνουν κατηγορηματικά από την κυβέρνηση, κι προσωπικά ο πρωθυπουργός, υποσχόμενος ένα καλύτερο αύριο, «μια άλλη Ελλάδα». Δεν μένει παρά να δούμε αν με τα λόγια γίνεται προκοπή και αν τα αγαθά μόνο με παρατεταμένες στερήσεις κτώνται. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον κοινωνικο-οικονομικό ιστό.
