Του Χρήστου Τσαντήλα
ΚΑΘΕ φορά που αλλάζει μια κυβέρνηση, περίπου... 29.000(!)άνθρωποι – όπως προέκυψε από μια πρόχειρη έρευνα - διορίζονταν με διάφορες σχέσεις εργασίας, αλλάζοντας ρόλους για να την υπηρετήσουν! Ύστερα, αυτοί φεύγουν και έρχονται οι άλλοι… Τόσοι και περισσότεροι. Έτσι, δεν είναι καθόλου υπερβολή αν πει κανείς ότι με τόσες κυβερνήσεις που άλλαξαν από τη μεταπολίτευση και μετά, σχεδόν 100.000 Έλληνες – της κατηγορίας των «παρατρεχάμενων» που και σήμερα στις δύσκολες μέρες μας, εξακολουθεί να ευδοκιμεί, έχουν «πιαστεί» απ΄ το δημόσιο!
ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ μόνο ότι περίπου μερικά εκατομμύρια Έλληνες, υπήρξαν τα κορόιδα, οι οποίοι, αγρίως φορολογούμενοι, (αυτούς μπορούσαν να πιάσουν, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους) γέμιζαν με τα λεφτά τους τον κορβανά, για να έχουν να τρώνε οι «παρά τω υπουργώ» «προσκολληθέντες».
ΟΥΤΕ πέντε, ούτε δέκα, άλλα...59(!) ιδιαίτερους, συμβούλους, παρασυμβούλους, γραμματείς και... φαρισαίους, ως «υποστήριξη» του γραφείου του, είχε ένας μόνον υπουργός! Προσθέστε τώρα και τη συστάδα της «υποστήριξης» όλου του Υπουργικού Συμβουλίου, υφυπουργούς και γραμματείς υπουργείων, οργανισμών και ιδρυμάτων, κέντρων και παράκεντρων, ΝΠΔΔ, ένας ολόκληρος στρατός, γαντζωμένος στο δημόσιο, μπερδεμένος στα γρανάζια της δημόσιας διοίκησης με ρίζες και στο κοινωνικό τους περιβάλλον…
Ο ΟΡΟΣ «παρατρεχάμενος» όση δόση απαξίωσης και προσβολής διαθέτει, δυστυχώς είναι «θεσμός» για την Ελλάδα. Ευδοκιμεί παντού σε όλες τις βαθμίδες της πολιτικής ζωής του τόπου ωσάν να προβλέπεται από το Σύνταγμα. Θυμάμαι ότι σχεδόν σε όλα τα επίσημα ταξίδια των πρωθυπουργών, μεταξύ μας οι δημοσιογράφοι που καλύπταμε τα γεγονότα, ιδιαίτερα στις επίσημες αποστολές εθιμοτυπίας, αναρωτιόμασταν σχεδόν κάθε φορά, για την ιδιότητα ορισμένων προσώπων «της συνοδείας», για τα οποία ποτέ δεν μαθαίναμε τι ακριβώς έκαναν στην εθνική αποστολή, στα τραπέζια, στις ξεναγήσεις, στις δεξιώσεις, στις συνεντεύξεις, κάτι άλλο δηλαδή, εκτός από τουρισμό!
ΔΕΝ είναι μόνο η οικονομική ζημιά στην οποία υποβάλλεται το κράτος από τη στρατιά των συμβούλων και παρασυμβούλων, παρατρεχάμενων η μη. Εκείνο που κανείς δεν βάζει στο λογαριασμό είναι η σχέση που αποκτούν όλοι αυτοί με τη δημόσια διοίκηση μόλις αλλάξει η κυβέρνηση και αποχωρήσουν. Τότε, πιθανότατα, κάνουν μια δεύτερη ζωή, γνωρίζοντας από μέσα τη δυναμική, αλλά, δυστυχώς, και τις αδυναμίες του συστήματος. Είναι σαν να διώξεις τον κηπουρό επειδή σε κατάκλεψε μέσα από το σπίτι σου και να μην αλλάζεις την κλειδαριά…
