Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι τούτα τα ζεστά λογω θερμοκρασίας βράδια, σε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα της μέσης ηλικίας, το υποσυνείδητο γεννά... όνειρα και εφιάλτες. Τα λέμε συνήθως... «όνειρα θερινής νυκτός». Μόνο που αυτό που είδε χθες βράδυ, όπως το διηγήθηκε, ο φίλος μου ο Κοσμάς, δεν είχε καμιά σχέση με συνηθισμένο ...γλυκό όνειρο ή με ανεξήγητο εφιάλτη. Ήταν μια αποτίμηση των δεινών που μας βρήκαν ως λαό εδώ και τρία χρόνια...
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ λέει ότι... κοιμόταν βαθιά και είδε ένα περίεργο όνειρο. Ήρθαν ξαφνικά κάτι καλοντυμένοι, ατσαλάκωτοι άνθρωποι, δίχως τανκς και όπλα και... κατέλαβαν τη χώρα! Χωρίς πόλεμο. Ούτε... βόλι δεν έπεσε γιατί αίματα στο όνειρο δεν είδε! Άρχισαν, λέει, τότε, να μας παίρνουν τα λεφτά από τις τσέπες, να λένε στους πολιτικούς μας, τι ακριβώς πρέπει να ψηφίσουν στη Βουλή, να απολύουν τα παιδιά μας από τις δουλειές τους, να αρπάζουν τις συντάξεις των πατεράδων μας, να μην δίνουν φάρμακα στους παππούδες, να κλείνουν τα μαγαζιά κατά δεκάδες καθημερινά, να φορολογούν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε, να κατάσχουν περιουσίες και να αναγκάζουν πολλούς στην αυτοκτονία, να κλείνουν υπηρεσίες και οργανισμούς σε μια νύχτα, αφήνοντας στον δρόμο χιλιάδες από μας, να οδηγούν τους μισούς Έλληνες στην απελπισία, να κόβουν τους μισθούς των εργατών όπως και όσο θέλουν, να αγοράζουν στην ξεφτίλα τη δημόσια περιουσία της πατρίδος μας, κι άλλα τέτοια εφιαλτικά. Όμως... αίματα, δεν είδε ο φίλος μου ο Κοσμάς. Ούτε μια ντουφέκια δεν ακούστηκε! Πόλεμος πάντως, δεν έγινε στο όνειρό του...
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ όπως είπε, ότι τα... ονειρεύονταν όλα αυτά. Ίδρωσε, ως συνήθως, από την αγωνία που προκαλεί ο εφιάλτης, ξύπνησε, άλλαξε πλευρό και αποκοιμήθηκε ξανά... αλαφρωμένος. Αφού, ευτυχώς, κατάλαβε ότι αυτό που «έζησε» δεν ήταν παρά στο όνειρό του. Ένας ακόμα εφιάλτης. Σκέφτηκε... αυτά δεν γίνονται στ΄αλήθεια...
ΤΟ ΠΡΩΙ άρχισε η «καζούρα» των συναδέλφων του στο γραφείο. «Μεγάλε, τον προσγείωσε ο Ανέστης... Μήπως είδες πουθενά στον ύπνο σου, το 25% που μας κόβουν σήμερα απ' τον μισθό;». Ότι θα γίνουν περικοπές και απολύσεις; Ότι θα διώξουν καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους μέχρι τέλος του χρόνου;
ΜΑ είναι δυνατόν, ψιθύρισε ο Κοσμάς, τι παράξενα πράγματα έβλεπα όλη νύχτα. Τέτοια καταστροφή; Και δίχως πόλεμο; Αμαχητί παράδοσις άνευ όρων;! Ούτε μια σφαίρα; Έτσι για το γαμώτο.
