* Από τον Δημήτρη Σακατζή
Τον τελευταίο μήνα, με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται για απολύσεις στο δημόσιο και ειδικότερα τις πρόσφατες διαθεσιμότητες, έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη φιλολογία από την κυβέρνηση και τα μεγάλα ΜΜΕ που είναι άκριτα υπέρμαχοι των απολύσεων. Μια φιλολογία ισοπεδωτική, που αφήνει στην άκρη τις ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου και την προσφορά του στο δημόσιο συμφέρον.
Δεν θα μιλήσω για το ρόλο της Παιδείας, εξάλλου τον γνωρίζετε. Αντίθετα θα μιλήσω για το δικό μας ρόλο ως πολίτες. Μας έχουν περάσει την αίσθηση ότι οι πολιτικοί κρίνονται μόνο με την ψήφο μας (άντε βαριά και τις δημοσκοπήσεις) στις εκλογές. Λάθος. Οι πολιτικοί πρέπει να κρίνονται καθημερινά με τον λόγο και τις απόψεις μας. Να νιώθουν πότε κάνουν λάθος και να φοβούνται να αυθαιρετήσουν. Δεν χρειάζεται να έχουμε προσωπικό ή οικογενειακό θέμα για να επικοινωνήσουμε μαζί τους είτε διά ζώσης είτε τηλεφωνικά. Δεν χρειάζεται να ρίξουμε την κυβέρνηση, εάν πιστεύουμε ότι γενικά πάει καλά. Μπορούμε απλά να τους πούμε ότι αν δεν πάρουν πίσω μια λάθος απόφαση δεν θα ξαναδούν την ψήφο μας. Δρούμε προληπτικά δηλαδή και τους προστατεύουμε και προστατευόμαστε.
Για μια τέτοια λάθος απόφαση θα σας μιλήσω. Αφορά στην κατάργηση των πιο δημοφιλών ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ και τη διαθεσιμότητα των αντίστοιχων εκπαιδευτικών. Πριν ξεκινήσω μια απαραίτητη διευκρίνιση, δεν είμαι συνδικαλιστής, δεν είμαι πολιτευτής, δεν διεκδικώ ψήφο, είμαι απλά ένας καθηγητής σε διαθεσιμότητα που μέχρι σήμερα εργαζόταν με ζήλο και με πάθος στην τάξη και το σχολείο του.
Με την απόφαση αυτή βγαίνουν στη διαθεσιμότητα, 2.112 εκπαιδευτικοί. Βέβαια χάρη σε αυτή την απόφαση πήραμε την επόμενη δόση. Τα χρήματα που πήραμε θα πάνε, μεταξύ άλλων στη μισθοδοσία των Αγροφυλάκων του Μητσοτάκη που διορίστηκαν επί Καραμανλή (7.000 με 8.000), στη μισθοδοσία των 12 παραπάνω υπαλλήλων της Βουλής που διορίστηκαν επί Σαμαρά, στη μισθοδοσία των ρουσφετιών των πολιτικών (οι οποίοι τους γνωρίζουν με το ονοματεπώνυμό τους - να μια ωραία λίστα) που παραμένουν και θα παραμείνουν στο δημόσιο.
Ακραία αντίθεση, το παράδειγμά μου. Λυπάμαι που θα μιλήσω για μένα (ελπίζω να μην ακουστώ σαν το Βενιζέλο που μιλά συνέχεια για τον εαυτό του), ίσως όμως έτσι δείτε ποιους κρατάνε στο δημόσιο και ποιους διώχνουν.
Εγώ (και εδώ ξεκινάω να μιμούμαι τον Βενιζέλο) διορίστηκα στην εκπαίδευση ως Νοσηλευτής ΠΕ1810 με τον ΑΣΕΠ του 2001 (διαγωνίστηκα στα ίδια θέματα μαζί με γιατρούς).
Έχω μεταπτυχιακό στην Οργάνωση και Διοίκηση στην Εκπαίδευση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (στο οποίο πέρασα πάλι με γραπτές εξετάσεις όπου και διαγωνίστηκα μαζί με Φιλολόγους, Μαθηματικούς κ.α).
Έχω βραβευτεί ως 27ος στο θεσμό Αριστείας από το Υπουργείο Παιδείας το 2012 (με υπουργό τον Αρβανιτόπουλο, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν στη βράβευση των 400 καλύτερων εκπαιδευτικών από τους 160.000 περίπου που έχει την ευθύνη, ίσως βρισκόταν στα εγκαίνια κάποιου ΙΕΚ πάλι).
Το σενάριο για το οποίο βραβεύτηκα από το Υπουργείο, κέρδισε σε διαγωνισμό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και χρηματοδοτείται (1.500 ευρώ) για να γίνει ταινία διάρκειας μιας ώρας η οποία θα προβληθεί στα σχολεία το παρόν σχολικό έτος.
Στην πρότασή μου για να το χρηματοδοτήσει το ίδιο μου το υπουργείο μου απάντησαν ότι δεν είχαν λεφτά. Την ίδια περίοδο για το σποτάκι του υπουργείου Τουρισμού διάρκειας 60΄΄ έμαθα ότι χρειάστηκαν 80.000 ευρώ.
Έχω εφτά δημοσιεύσεις για εκπαιδευτικά θέματα εκ των οποίων η μία είναι τόμος σε βιβλίο που εκδόθηκε σε ηλεκτρονική μορφή στην Αμερική.
Έχω οργανώσει την Τράπεζα Αίματος που λειτουργεί στο σχολείο μου, όπου δίνουν αίμα μαθητές, γονείς και καθηγητές. Κύριος σκοπός της είναι να υπάρχει επάρκεια αίματος για τις ανάγκες των ενεργών μαθητών του σχολείου, όποτε και αν αυτές προκύψουν και, τέλος το βιογραφικό μου γεμίζει δέκα σελίδες με δράσεις για την εκπαίδευση.
Εγώ βέβαια θα μπορούσατε να σκεφτείτε είμαι η παράπλευρη απώλεια. Υπάρχει όμως μια απώλεια που είναι πολύ βαριά για την κοινωνία. Αυτή είναι η δωρεάν παιδεία. Με την εν λόγω απόφαση οι μαθητές (κυρίως των μεσαίων και φτωχών οικονομικών στρωμάτων) θα πρέπει να πληρώνουν σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ για να πάρουν το πτυχίο που μέχρι στιγμής αποκτούσαν δωρεάν από τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ.
Μα υπάρχουν τα δημόσια ΙΕΚ, θα μπορούσε να πει κάποιος. Ναι υπάρχουν, 91 ΙΕΚ σε όλη τη χώρα, με δίδακτρα (1.474 ευρώ), χωρίς κτιριακές δομές (στεγάζονται στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης), χωρίς εξοπλισμένα εργαστήρια, χωρίς καθηγητές και χωρίς βιβλία. Μπορεί αυτή η δομή να απορροφήσει τους 26.967 μαθητές που επέλεγαν τις ειδικότητες που καταργούνται;
Θα αναβαθμιστούν, λένε. Από ποιους και για ποιους; Από τους ίδιους ανέλεγκτους πολιτικούς; Και επανέρχομαι σε αυτά που έλεγα στην αρχή. Μην τους αφήνετε χωρίς λογοδοσία. Επικοινωνήστε μαζί τους (τηλεφωνικά, με e-mail, διά ζώσης) και διατρανώστε την αντίθεσή σας σε αυτό που έγινε. Είναι ζήτημα κοινωνικής συνείδησης. Εσείς μπορεί να έχετε χρήματα να σπουδάσετε τα παιδιά σας, κάποιοι συμπολίτες μας όμως όχι. Μην τους αφήνετε απροστάτευτους.
Ζητάμε να επανέλθουν οι ειδικότητες στο νομοσχέδιο για το νέο ΕΠΑΛ που συζητάνε. Ζητάμε να επανέλθουν οι καθηγητές πίσω στα σχολεία τους.
Ο Δημήτρης Σακατζής, είναι εκπαιδευτικός ΠΕ18.10 (Νοσηλευτικής)
