Από το Δημήτρη Νούλα
Το δράμα που βιώνουμε ως κοινωνίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο εξ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αλλά και των δικών μας λανθασμένων επιλογών στη μεταπολιτευτική περίοδο, με κορυφαίο στοιχείο τους τη βύθισή μας στον άκρατο καταναλωτισμό, συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν μια σύγχρονη τραγωδία.
Σ’ αυτήν την τραγωδία αναφύονται πολλά και μεγάλα διλήμματα τα οποία για πολύ ακόμη θα ορθώνονται μπροστά μας. Και παρόλο που στα σχολεία μας γίνεται η διδασκαλία της τραγικής ποίησης, εν τούτοις, ως φαίνεται, η διδασκαλία αυτή, δεν αποτελεί εξ ορισμού αποτρεπτικό -των καταστροφών- εργαλείο είτε αφορά σε πρόσωπα, είτε σε συλλογικότητες. Κι ας λέει ο Αισχύλος ότι μαθαίνουμε παθαίνοντας.
Έτσι και στη σύγχρονη φάση της ιστορίας μας, αρνούμαστε πεισματικά να διδαχθούμε. Γι’ αυτό και οι επαναλαμβανόμενες εθνικές ζημιές όπως π.χ. ο ατυχής πόλεμος 1897, η μικρασιατική καταστροφή, ο εμφύλιος σπαραγμός, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, οι πτωχεύσεις κ.ο.κ. Γι’ αυτό ακόμη και τώρα, σε συνθήκες ουσιαστικής πτώχευσης, εξακολουθούμε να πορευόμαστε με περισσή επιπολαιότητα. Κυρίως οι ταγοί μας: η πολιτική ελίτ (που τόσο άκριτα εξουσιοδοτήσαμε εν λευκώ στη νεότητά μας) και η οικονομική ελίτ.
Αφορμή για τις παραπάνω αρνητικές, ομολογώ, σκέψεις μου έδωσε μια επιθετική πρωτοσέλιδη παρότρυνση «έγκριτης» αθηναϊκής εφημερίδας (που συγκυβερνά) την περασμένη Κυριακή όπου έγραφε: «Ο δημόσιος τομέας έχει πολύ λίπος. Συντάξεις, φόροι, απολύσεις στο τραπέζι της τρόικας».
Δεν αρνούμαστε ότι ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας οργανώθηκε αρχικώς, από τον πόλεμο και μετά, με βάση τα φρονήματα. Δηλαδή στελεχώθηκε μονομερώς και, εν πολλοίς, αναξιοκρατικώς. Συμφωνούμε, επίσης, ότι στη συνέχεια διογκώθηκε με πολλές προσλήψεις από το παράθυρο και χάριν της πράσινης «κοινωνικής εξισορρόπησης» κατέστη πλαδαρός κι αναποτελεσματικός. Και ότι παρόλα αυτά ήταν αρκούντως ελκυστικός έτσι ώστε, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια να επιθυμεί και να διαθέτει έναν τουλάχιστον δημόσιο υπάλληλο. Να δεχθούμε ακόμη ότι σημαντικό κομμάτι του δημοσίου έχει διαφθαρεί και ότι χρειάζεται επειγόντως αναδιαρθρώσεις και εκσυγχρονισμό. Πολύ ωραία. Ας κάνουμε αυτές τις παραδοχές κι ας δούμε τώρα, με ένα παράδειγμα, ποιοι δεν επιθυμούν και εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό του.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι αποφασίζουμε και διαλύουμε όλους τους μηχανισμούς ελέγχου και είσπραξης εσόδων για λογαριασμό του κράτους απολύοντας όλους τους εν ενεργεία εφοριακούς και τους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ. Κι ότι επανιδρύουμε τις εφορίες με σωστή οργάνωση και αντικαθιστούμε τους απολυμένους με τους ικανότερους από τους ομολόγους τους από όλο τον πλανήτη ώστε να μηδενιστεί η φοροδιαφυγή και οι άλλες... διαφυγές. Να μην ξεφεύγει κουνούπι. Τότε...
Τότε θα δούμε ότι η πλατεία Κλαυθμώνος θα γεμίσει πολύ γρήγορα με οδυρόμενους ελεύθερους επαγγελματίες, μεγαλογιατρούς, μεγαλοδικηγόρους, εργολάβους, ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές και παράγοντες των λαϊκών αθλημάτων, καλλιτέχνες, μιντιάρχες, ιδιοκτήτες εφημερίδων όπως η προαναφερθείσα, μεγαλοδημοσιογράφους, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αλλά και με κάθε είδους παρασιτούντες επαγγελματίες. Φυσικά και με λαθρέμπορους καυσίμων και με ποικίλους «νταβαντζήδες».
Όλοι κατανοούμε γιατί θα κλαίνε και θα οδύρονται όλοι αυτοί σε μια τέτοια καθαρά υποθετική περίπτωση. Ας αναλογιστούμε λίγο πόσες άλλες πλατείες Κλαυθμώνος θα γέμιζαν αν κάναμε το ίδιο, ώστε να λειτουργούν άψογα και αποτελεσματικά όλες οι υπηρεσίες ελέγχου του δημοσίου (ΕΦΕΤ, Υγειονομικές υπηρεσίες, αγορανομία, περιβαλλοντική αστυνόμευση, Δικαιοσύνη κοκ). Γι’ αυτό ας μην κλαίνε κι ας μην οδύρονται όλοι αυτοί που σήμερα βρίζουν μονομερώς το δημόσιο κι ας μην λησμονούν ακόμη ότι μια από τις συνέπειες των δραστικών περικοπών μισθών και συντάξεων και απολύσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι η θεαματική αύξηση της ανεργίας. Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν σχετίζονται ούτε με τους έντιμους επαγγελματίες και επιστήμονες, ούτε πολύ περισσότερο με τους αυθεντικούς επιχειρηματίες που δεν είναι κρατικοδίαιτοι αλλά αγωνίζονται με όλα τα νόμιμα μέσα στον ελεύθερο και υγιή ανταγωνισμό.
Άλλωστε τους παρασιτούντες λαθρεπιβάτες της οικονομίας κι όχι τους σωστούς εκπροσώπους του επιχειρείν δείχνουν, τόσο οι Γερμανοί όσο και οι άλλοι μας εταίροι, όταν λένε ότι πρέπει και οι Ελληνες πλούσιοι να συμβάλουν στο ξεπέρασμα της κρίσης. Αυτοί που, ως «ψευδοαστική» τάξη, γλεντοκοπάει προκλητικά κολυμπώντας σε τόνους αφορολόγητης σαμπάνιας στα νησιά μας (η ελληνική εκδοχή φορολογικών παραδείσων) ακούγοντας τα ελαφρολαϊκά άσματα παρακμιακών αοιδών. Κι όταν όλοι αυτοί ξοδεύουν, τόσο κυνικά, τις «αρπαχτές» τους εκεί, κάποιοι, κάπου αλλού στην ελληνική επικράτεια, απελπισμένοι πηδούν από τα μπαλκόνια γιατί χάνουν τα σπίτια τους ή τη δουλειά τους ή πεθαίνουν, κυριολεκτικώς, από το άγχος όπως π.χ. συνέβη, πρόσφατα, με την άμοιρη απολυμένη καθηγήτρια στη Λάρισα.
Εδώ έρχεται η ευθύνη της πολιτικής τάξης που, ενδεδυμένη τον δηλητηριασμένο μανδύα (όπως της Δηιάνειρας) των προνομίων της, ταυτίζεται στις επιλογές της με τον παραπάνω παρασιτικό κύκλο συμφερόντων κι αναπαράγει ένα φαύλο λάιφ στάιλ εξ αιτίας του οποίου φτάσαμε έως εδώ. Δηλαδή η ύβρις αυτή της πολιτικής ελίτ και η ταύτισή της με το σάπιο κατεστημένο επιφέρει την τύφλωση (άτη) και δεν της επιτρέπει να κάνει ορθή διάγνωση της πολιτικής κατάστασης της χώρας. Έτσι δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις και κάποια διέξοδο στην απελπισία των τραγικών ανθρώπων που αλλάζουν ξαφνικά επίπεδο ζωής με τη μείωση ή τη στέρηση του εισοδήματός τους. Που δεν μπορούν να ταΐσουν ή να σπουδάσουν τα παιδιά τους.
Οι απελπισμένοι αυτοί άνθρωποι που συνεχώς αυξάνονται καθώς και όσοι νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον τους, υπό το κράτος της τυφλής οργής, στρέφονται προς extreme επιλογές και τις νομιμοποιούν με την υποστήριξή τους σήμερα και με την ψήφο τους αύριο. Προετοιμάζεται έτσι το έδαφος για την κατάρρευση του πολιτικού οικοδομήματος και των συνδιαχειριστών του που από το βήμα των εντύπων τους προωθούν την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού υποστηρίζοντας την περαιτέρω λήψη μέτρων αφαίμαξης των ασθενέστερων στρωμάτων.
Γι’ αυτό, προσφυώς, κατά τη γνώμη μας, αναφέρθηκε από σοβαρό δημοσιογράφο η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Όστιν Ο’ Μάλεϊ: «Οταν βάζεις φόρους και κουρεύεις πρόβατα, πρέπει να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί». Αν, σε ό,τι αφορά το «γδάρσιμο» των ανθρώπων, δεν μπορείς να δεις πότε θα πρέπει να σταματήσεις, τότε, είναι βέβαιο πως έχεις καταληφθεί από οίηση που αποτελεί τη συνήθη έκπτωση των ανθρώπων της εξουσίας. Μετά την οίηση έρχεται-όπως προείπαμε- η άτη (τύφλωση) και φυσικά ακολουθούν η νέμεσις και η τίσις. Μόνο που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι πολύ πιθανόν ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει, και τη διάλυση της χώρας.
Και τότε όλες οι πλατείες της Ελλάδας θα πρέπει να ονομάζονται Κλαυθμώνος γιατί εκεί θα κλαίνε και θα οδύρονται άπαντες. Όποια δουλειά κι αν κάνουν σήμερα.
* O Δημήτρης Νούλας είναι χημικός
«Οδοιπόροι για τα Σούσα»
Μια σύντομη απάντηση στον επιστολογράφο κ. Σωκράτη Μαστροκωστούλη
Σας ευχαριστώ για τη θετική αξιολόγηση της αρθρογραφίας μου στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Το άρθρο μου, όμως, δεν το διαβάσατε προσεκτικά διότι:
1ον: στην επιστολή σας βάλατε τίτλο «Οδοιπορικό για τα Σούσα...» που νοηματοδοτεί εντελώς διαφορετικά το περιεχόμενό του από ό,τι το ορθό «Οδοιπόροι για τα Σούσα» και
2ον: δεν αναφέρθηκα στους ελεύθερους επαγγελματίες αλλά θα το κάνω σε επόμενο άρθρο μου.
Νομίζω, όμως, ότι πρέπει να συμφωνήσετε μαζί μου για τα έντονα φαινόμενα νεποτισμού στην κοινωνία μας και κυρίως στην πολιτική. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα διότι το φαινόμενο εμφανίζεται σε όλα τα κόμματα και πολλά τέτοια ονόμα-τα έχουν παρουσία πολλών δεκαετιών στο Κοινοβούλιο.
Δεν είχα υπόψη μου τη ρήση του κ. Τριανταφυλλίδη (Χ. Κλυνν) διότι, ομολογώ, δεν τον παρακολουθούσα συστηματικά. Νομίζω, όμως, πως -παρά τις σωστές επισημάνσεις- αδικεί τον Α. Παπανδρέου που, πέρα από τα λάθη και τις αδυναμίες του, υπήρξε μια βαθιά συγκροτημένη και ισχυρή πολιτική προσωπικότητα που μας επηρέασε όλους.
Και πάλι σας ευχαριστώ που είστε αναγνώστης μου.
Δ. Ν.
