Ίσως να μην βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω ποια είναι η Ελλάδα μας, ο ελληνικός λαός και οι μεταπολιτικές κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μας.
1ον) Για την Ελλάδα δεν θα πω πολλά, γιατί γεωγραφικά και γεωπολιτικά χωρίς υπερβολές από μαρτυρίες κορυφαίου παγκοσμίως συνδικαλιστικού στελέχους, που από κοντά γνώρισε χώρες και λαούς, θάλασσες, πελάγη και ωκεανούς, σαν την Ελλάδα μας, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει «Αντώνης Αμπετσέλος».
Για τον ελληνικό λαό μπορούν να ομιλούν με γνώση και αντικειμενικά, όλοι οι μεγάλοι στην ηλικία, με μνήμη και ζωντάνια βιώματα από το 1936 μέχρι σήμερα, Ελλάδα των τότε 6 εκατομμυρίων των 10 εκατομμυρίων σήμερα.
Ένας από αυτούς τους μεγάλους σε ηλικία είμαι κι εγώ, ζυμωμένος με την ανάταση και τις μεγάλες δόξες της Ελλάδας μας και του ελληνικού λαού, αλλά και στις πιο μαύρες και σκοτεινές μέρες της ιστορίας μας για την Ελλάδα και τον λαό μας.
1) Τον πατριωτισμό, τη γενναιότητα, και την αυτοθυσία, τα δείξαμε το 1940 όταν κινδύνευσε η εθνική μας κυριαρχία. Τσακίσαμε τον πολλαπλάσιο εχθρό μας έξω από τα σύνορά μας και κυνηγήσαμε τα λεφούσια του δικτάτορα Μουσολίνι με 186 νικηφόρες μέρες μέσα στις γραμμές του.
Με αυτή και μόνον την πράξη, κερδίσαμε τον παγκόσμιο θαυμασμό, στην εποχή που γονάτιζαν χώρες και λαοί δεκάδων εκατομμυρίων στη βάρβαρη επίθεση του δικτάτορα της Γερμανίας, Χίτλερ. Τότε που ο λαός μας ενωμένος έκανε πάρα πολλά «θαύματα». Μετά την παύση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, στην Ελλάδα μας κυβερνήσεις, παλάτι και πολιτικοί δεν σεβάστηκαν, ούτε τις 150 χιλ. νεκρών. Πουλημένοι στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις όλων των ηττημένων καπιταλιστών της Ευρώπης και των υπερατλαντικών συμμάχων μας. Αντί για αγάπη, ομόνοια, περισυλλογή και ανάπτυξη του λαού μας και της πατρίδας μας, επικράτησε η μισαλλαδοξία, η διχόνοια, η αποσύνθεση της κοινωνίας μας, με στόχο αυτές οι γενιές των αγώνων της νίκης και αυτοθυσίας για την εθνική μας κυριαρχία, να λείψουν. Όλες οι «Ελληνικές» κυβερνήσεις ήταν ενδοτικές και άφωνες στις ξένες επιδιώξεις, εν ονόματι της αντικομμουνιστικής υστερίας, αν και γνώριζαν ότι ο ελληνικός λαός ύστερα από τις θυσίες και τις καταστροφές δεν τον ενδιέφερε η πολιτική.
Ο εμφύλιος σπαραγμός αν και δεν θέλω να αναφερθώ, ήταν γέννημα και θρέμμα των ντόπιων και ξένων μισανθρώπων, όλοι αυτοί μισούσαν τον άνθρωπο. Δεν έχω χώρο να πω άλλα και θέλουν σαν Ελλάδα και σαν λαό να μας σβηστούν όλες οι περγαμηνές και να μας βάλουν στον μαύρο πίνακα, για να μας λένε σήμερα οι ντόπιες κυβερνήσεις ότι φταίξαμε και εμείς γιατί τους δείξαμε την παλικαριά μας σαν Έλληνες!
Σήμερα, με αυτή την κουτσουρεμένη δημοκρατία που βιώνουμε, αναδεικνύονται ελεύθερα κόμματα και πολιτικοί που διεκδικούν θέσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αφού δεν μπορούν να σώσουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό από την οικονομική λαίλαπα, ας μην προσπαθούν με λόγους και έργα να αποσυνθέσουν την ελληνική κοινωνία, με συνθήματα και πράξεις, με μισαλλαδοξία, τραμπουκισμούς, γιατί ο λαός μας ενώνεται και θα τσακίσει κάθε επίδοξο δικτάτορα στη γέννησή του.
Επειδή ο λύκος στην αντάρα χαίρεται, ας μην νομίζουν ορισμένοι, εντός και εκτός Βουλής ότι τώρα που ο λαός μας βρίσκεται στα έσχατα της απελπισίας, θα ζητήσει αυτούς για σωτήρες! Όλοι οι λαοί της νότιας Ευρώπης έζησαν δικτατορίες και δικτάτορες 45 και 50 χρόνια - Φράνκο - Σαλαζάρ - Μουσολίνι κ.λπ. Στην Ελλάδα τα πραξικοπήματα, τα κινήματα και οι εκτροπές του συντάγματος είχαν ζωή από 6 μήνες έως 7 χρόνια, ή μεγαλύτερο το 1967-1974. Οι νέες γενιές των Ελλήνων πρέπει να αγρυπνούν και να τσακίσουν στη γέννησή τους, τους κάθε δικτατορίσκους με όποια μορφή και αν παρουσιαστούν, μέσα και έξω από το ελληνικό Κοινοβούλιο.
Χαρίλαος Πολύμερος, αντιστασιακός
