Του Γιάννη Μήτσιου, φυσικού - νομικού
Αντιποίηση, όπως είναι γνωστό, σημαίνει να κάνει κάποιος δικό του, κάτι που δεν ανήκει. Σημαίνει την υποκρισία, την πλαστοπροσωπία. Συνήθως την ακόυμε όταν πρόκειται για αντιποίηση αρχής. Δηλαδή, όταν παριστάνει κάποιος τον εκπρόσωπο κάποιας αρχής, τον αστυνομικό, τον εφοριακό, κ.λπ. προκειμένου να πετύχει κάποιον δόλιο σκοπό. Για αυτό και αποτελεί ποινικό αδίκημα.
Τον τελευταίο καιρό το φαινόμενο της αντιποίησης έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η πολιτική και κοινωνική υποκρισία παρουσιάζονται σχεδόν καθημερινά και πολλές φορές κατά τρόπο κραυγαλέο. Ο ψυχοπονιάρικος λαϊκισμός, η αντιποίηση της συμπόνιας για τους δεινοπαθούντες συμπολίτες μας, τα κροκοδείλια δάκρυα για τους ανέργους και άλλα παρόμοια δεν έχουν τελειωμό.
Τις προάλλες, όπως πληροφορηθήκαμε από τον Τύπο, τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό, σε ένα πάρτι - συναυλία, όπου συγκεντρώθηκαν 1.500 μέλη της εγχώριας ελίτ, με εισιτήριο 180 ευρώ και κόστος φιάλης σαμπάνιας 25.000 ευρώ, δόθηκε ταυτόχρονα και ρεσιτάλ αντιποίησης ηρωισμού και αντίστασης ενάντια των υπαιτίων της οικονομικής κρίσης που βιώνει ο ελληνικός λαός. Της Μέρκελ, του Σόιμπλε, και άλλων ανάλγητων τοκογλύφων. Η υποκρισία και η τζάμπα μαγκιά έφτασε στο απροχώρητο.
Όλα αυτά σε αναγκάζουν να σκεφτείς μήπως αυτός ο ιός της υποκρισίας έχει μολύνει όλο το σώμα του ελληνικού λαού και ηγεσίες. Οτι είχαν διαμορφωθεί τέτοιες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες ώστε το κράτος να υποκρίνεται ότι καταπολεμά τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή και ότι αγωνίζεται να εφαρμόσει την αξιοκρατία και τη νομιμότητα, οι καλλιτέχνες υποκρίνονται πως συμπαρίστανται στον αναξιοπαθούντα ελληνικό λαό περιγράφοντας με μελανά χρώματα τη σκληρή πραγματικότητα, οι πολίτες υποκρίνονται και ηρεμούν με όσους υποκρίνονται ότι πιάνουν το σφιγμό τους, οι επικριτές όλων υποκρίνονται ότι οργίζονται επειδή από την υποκρισία κάποιοι τα οικονομούν τρελά, όσοι πραγματικά αηδιάζουν υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται την υποκρισία και πάει λέγοντας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι και σε άλλες εποχές οικονομικών κρίσεων περίσσεψε η υποκρισία και μάλιστα η περίπτωση της γερμανικής Κατοχής, όταν οι δρόμοι της Αθήνας ήταν γεμάτοι από πτώματα πολιτών που πέθαιναν από πείνα. Και τότε εμφανίστηκαν μεγαλόψυχοι συμπολίτες έτοιμοι να βοηθήσουν τους λιμοκτονούντες συνανθρώπους τους. Πρόσφεραν σε οικογένειες ένα σακί αλεύρι, έναν τενεκέ λάδι, κάποιες οκάδες όσπρια και άλλα τρόφιμα, αλλά με το αζημίωτο: Τους έπαιρναν τα σπίτια τους ή κάποια άλλα ασημικά και χρυσαφικά της οικογένειας. Ήταν οι γνωστοί μαυραγορίτες.
Όλα αυτά για να αντιμετωπιστούν χρειάζεται να δει ο καθένας μας κατάματα την πραγματικότητα. Το πολιτικό μας σύστημα έχει ανάγκη το πελατειακό κράτος. Σε αυτό στηρίζεται και από αυτό σιτίζεται. Δυσκολεύεται πολύ να δυσαρεστήσει τους πολίτες - πελάτες. Άλλωστε, ο πελάτης έχει πάντοτε δίκιο. Ακόμη και οι επίορκοι ζουν και βασιλεύουν. Η διαβόητη λίστα Λαγκάρντ ήταν τελικά άνθρακες ο θησαυρός. Μετά από τόσο χρονικό διάστημα, τόσες συνεδριάσεις της αρμόδιας Επιτροπή της Βουλής και τόσα έξοδα δεν είδαμε ακόμη κανένα αποτέλεσμα. Είναι κοινό μυστικό ότι απαιτείται ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης της χώρας με πειθαρχημένη και συντεταγμένη προσπάθεια όλων των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του λαού. Αυτό θα συμβεί όταν η κοινωνία παραμερίσει τους λαϊκισμούς και τις υποκρισίες και αρχίσει να αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στους πολιτικούς βλέποντας κάποια αξιόπιστη πρόταση βασισμένη σε πραγματικά δεδομένα. Βασισμένη στη λογική και όχι στο συναίσθημα. Τα μοιρολόγια, ο χονδροειδής λαϊκισμός, τα υποκριτικά δάκρυα δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι καταφερτζήδες, οι αδίστακτοι, τα λαμόγια, επιτέλους, κάτι πρέπει να μας διδάξει η χρεοκοπία της χώρας.
