Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
«Η κόλαση είναι οι άλλοι» έλεγε ο Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ, σχεδόν δε άπασες οι Ελληνίδες μάνες θεωρούν ότι ο κανακάρης τους δεν φταίει σε τίποτα, επειδή φρονούν πως οι κατά καιρούς φιλενάδες του, ή η σύζυγός του, τον «έχουν βάλει στο βρακί» τους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Διότι η σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση προσπαθεί, μετά το αποτυχημένο success story της, να μας πείσει ότι είναι άμοιρη των ευθυνών για το κατάντημα της χώρας, ότι φταίνε κάποιοι άλλοι, που μάλιστα τους κατονομάζει, έστω κι αν αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού ήταν ανόητα και ανίκανα...
Συνεχώς μας λένε οι κυβερνώντες πως οι ίδιοι δεν φταίνε για τίποτα, ή, έστω σχεδόν για τίποτα, αλλά για τα σημερινά μας δεινά, είτε φταίει το κακό μας το ριζικό, είτε φταίνε οι άλλοι.
Πως, δηλαδή, εμείς που σήμερα κυβερνάμε και αλληλοδιαδεχόμαστε ο ένας τον άλλον στα 39 μεταπολιτευτικά μας χρόνια, είμαστε «αθώοι του αίματος», αθώοι πάσης ανομίας και πάσης παρεκκλίσεως και ότι κάποιος ή κάποιοι άλλοι φταίνε για το αίμα, την ανομία και την παρέκκλιση.
Το παιχνίδι αυτό λέγεται και blame game, δηλαδή πρόκειται για το παιχνίδι της επιρρίψεως των ευθυνών στον άλλον, για να καταλήξουμε, όμως, σε μια αυτοαναφορικότητα, που σημαίνει ότι «εγώ το κάνω, ή το έκανα τέλεια και άρα εγώ δικαιώνομαι» (ή μάλλον προσπαθώ να δικαιωθώ).
Το συγκεκριμένο έργο (παιγνίδι) παίζεται, ήδη, στους κινηματογράφους της ελληνικής κοινωνίας, με σκηνοθέτη την κυβέρνηση του καταρρεύσαντος δικομματισμού και τους επικεφαλής του, οι δε άλλοι – άλλωστε, εμείς είμαστε οι καλοί κι οι «άλλοι» είναι οι κακοί του παιχνιδιού – δεν επιτρέπεται να αμφισβητούν την αυτοαναφορικότητά μας (δηλαδή, δεν επιτρέπεται να αμφισβητούν εμάς που τα κάνουμε όλα καλά και των οποίων τα όποια λάθη μας είναι ασήμαντα) ούτε τους μονόδρομους της λιτότητας και της κοινωνικής βαρβαρότητας.
Κι οι «άλλοι» είναι εξοβελιστέοι.
Πρωτίστως δε η αξιωματική αντιπολίτευση (καθώς τους «άλλους»... «άλλους», δεν τους υπολογίζουμε, γιατί δεν κινδυνεύουμε από αυτούς, δηλαδή τους νεοναζί, που αποκλείεται να συνεργαστούν μετεκλογικά με την Αριστερά, ή το ΚΚΕ, που βάζει το ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο τσουβάλι με τη συντηρητική παράταξη, αφού αυτό μας βολεύει, άσε δε που δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας του Περισσού με την Κουμουνδούρου – εδώ δεν παρέστη εκπρόσωπος του ΚΚΕ στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ) η οποία απειλεί το success story μας, αποκαλύπτοντας πόσο σαθρό είναι (αν και ούτε καν αυτό χρειάζεται, αφού την αποτυχία αυτού του story τη βιώνει η κοινωνία) αλλά κυρίως απειλεί εμάς, τους καλούς, οι οποίοι «μοχθούμε» για την πατρίδα.
Προφανώς, όμως, είναι εξοβελιστέα και η κοινωνία η οποία αντιδρά, (όπως, εν πάση περιπτώσει αντιδρά) και η οποία κατεβαίνει στα πεζοδρόμια και στις διαδηλώσεις.
Κι όλοι αυτοί οι «άλλοι», αν μη τι άλλο, σύμφωνα με σχετικές πρωθυπουργικές δηλώσεις, δίνουν την εντύπωση ότι μισούν τη χώρα, μισούν την πατρίδα, την οποία, «εμείς οι καλοί αγαπάμε και μοχθούμε γι’ αυτήν», έστω κι αν υπακούμε στις έξωθεν εντολές (έστω κι αν ο νεαρός «πράσινος» υφυπουργός είπε στην εμβρόντητη Βουλή ότι «νομοθετούμε κατ’ απαίτηση της Τρόικας») αλλά, βρε αδελφέ, «εμείς σηκώνουμε τη σημαία της πατρίδας» κι έτσι μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αντιδρώντες, οι «άλλοι», είναι κάτι σαν τα μιάσματα του παρελθόντος.
Η σημερινή κυβερνώσα πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά όχι και στην κοινωνία, με την αμέριστη αρωγή των κυρίαρχων ΜΜΕ και συγκεκριμένων αρθρογράφων και τηλεσχολιαστών, προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας σε ψάρι (άλλωστε, σε διαρκή νηστεία βρίσκεται η κοινωνία και δεν έχει ούτε ψάρι, ούτε κρέας, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο) και κυρίως να πείσει ότι δεν φέρει καμιά ευθύνη γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα, ούτε για τη διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους.
Ποιος φταίει;
Μα, σύμφωνα με τη «γαλάζια» λογική, φταίει η Αριστερά, φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο οποίος, όντως, φέρει κι αυτός πρωταρχικό μερίδιο ευθύνης - αλλά προφανώς τον θυμήθηκαν, καθώς αφού ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος, τον αποκαλούσε «αριστερά της αριστεράς» αυτό μας βολεύει προκειμένου να βάλουμε κι αυτόν στο κάδρο των ευθυνών, για να χτυπήσουμε την Αριστερά, αφού δε ο Κ. Καραμανλής, ο νεότερος δεν ήταν αριστερός, δεν βολεύει να μιλήσουμε για τις δικές του ευθύνες) και φυσικά φταίνε οι εργαζόμενοι, οι οποίοι, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, δεν πρέπει να εξεγείρονται, ούτε να κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο.
Κι όλα αυτά, ο Αντώνης Σαμαράς τα περιέλαβε στην απίστευτης υποκρισίας φράση του, σύμφωνα με την οποία «φανταστείτε να τσακωνόμασταν (οι συγκυβερνώντες πράσινοι και γαλάζιοι) για όσους έβλαψαν παλιά τη χώρα και τώρα να χαίρονται αυτοί που την έβλαψαν και δεν κυβέρνησαν ποτέ (...). Άλλωστε, όλοι κάναμε λάθη. Και τα μεγαλύτερα λάθη τα έκαναν στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, εκείνοι που δεν κυβέρνησαν».
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έχουν ευθύνες η Αριστερά, ή τα συνδικάτα με τις επίμονες και διαχρονικές αρνήσεις τους να συναινέσουν ακόμη και στην παραμικρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αλλά πάει πολύ να λέγονται τα ανωτέρω, όταν μάλιστα η Αριστερά δεν κυβέρνησε, τα δε συνδικάτα αν κατέστησαν πανίσχυρα τα τελευταία 39 χρόνια αυτό δεν έγινε από μόνο του, αλλά γιατί αυτή ήταν η επιλογή των εκάστοτε κυβερνώντων τη χώρα.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι αυτό το παιχνίδι της ενοχοποιήσεως των «άλλων» και της κοινωνίας, ξεκίνησε με το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου (του εν αποστρατεία πολιτικού, πρώην στελέχους του ΚΚΕ, που ισχυρίστηκε ότι ήταν «κομμουνιστική» η ΕΡΤ!) και, ως παιχνίδι εις βάρος του λαού, εξελίσσεται ενώπιόν του, αλλά όχι ερήμην του, ενός λαού, ο οποίος έχει φτάσει στα όριά του εξαιτίας των πολιτικών όλων αυτών των «καλών» που μοχθούν για το καλό του, όπως έλεγε κι ένα παλιό τραγουδάκι.
Και ισχυρίζομαι ότι εξελίσσεται όχι ερήμην του λαού, γιατί και αυτός, εμείς δηλαδή, δεν είναι αθώος για όλα, αν και το εν προκειμένω ερώτημα, είναι ποιος του καλλιέργησε αυτή τη συνείδηση.
Ότι, δηλαδή, ο ίδιος ο λαός δεν φταίει για τίποτα κι αυτοί που του καλλιέργησαν αυτή τη συνείδηση και τον εξανδραπόδισαν, είναι οι ίδιοι που έπαιξαν μαζί του το παιχνίδι (κι εδώ υπάρχει συνευθύνη, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα) των πελατειακών σχέσεων και του βολέματος, το παιχνίδι που του έλεγε πως έπρεπε να τα έχει καλά, με το εκάστοτε γκουβέρνο, γιατί αυτό είναι που θα βολέψει κάπου τον ίδιο και τα παιδιά του (κι έτσι, σε τελική ανάλυση, θα του υφαρπάξει την ψήφο) ένα παιχνίδι στο οποίο οι πολίτες συμμετείχαμε εκόντες – άκοντες, με δεδομένο ότι με τη βοήθεια της συγκεκριμένης Παιδείας και του πολιτισμού, με την οποία μας τάιζαν δεν καταφέραμε ή δεν νοιαστήκαμε να αποκτήσουμε άλλη συνείδηση και κυρίως ταξική συνείδηση.
Για τη σημερινή τραγωδία της Ελλάδος φταίνε, λοιπόν, αυτοί που δεν κυβέρνησαν, μας είπε ο Αντώνης Σαμαράς κι όχι φυσικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που κυβερνήσαμε τον τόπο επί 39 χρόνια και που σήμερα μας λένε ότι για να διορθώσουν την κατάσταση «σπάνε αυγά».
Μόνο που αυτά τα «αυγά» είναι οι απολύσεις και η θυσία των εργαζομένων, είναι εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, είναι η ίδια η πατρίδα που την έχουν εκχωρήσει στα χέρια των δανειστών.
Και μιάς και μιλάμε για «αυγά», ας μην καμώνονται πως δεν βλέπουν ένα άλλο αυγό, που αυτό, όμως, είναι επικίνδυνο.
Γιατί εμπεριέχει φίδι, που, ήδη, έχει βγάλει έξω το κεφάλι του και δείχνει τη δηλητηριώδη γλώσσα του στην κοινωνία.
