Από το Δημήτρη Νούλα
Ακριβώς πριν εννέα χρόνια, στις 13 Αυγ. 2004, έγινε στην Αθήνα η φαντασμαγορική τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων με τους Έλληνες και ολόκληρη την υφήλιο να ζουν στον ρυθμό και στον παλμό του εντυπωσιακού, όντως, θεάματος.
Στη διάρκεια, βέβαια, αυτών των αγώνων πολλοί μύθοι καταρρίφθηκαν καθώς αρκετοί εγχώριοι-και όχι μόνο-πρωταθλητές αποκλείστηκαν είτε γιατί βρέθηκαν «ντοπαρισμένοι» είτε γιατί αρνήθηκαν να υποστούν τον σχετικό έλεγχο. Από τότε άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ της εγχώριας βιομηχανίας πρωταθλητισμού όπως π.χ. συνέβη με την ομάδα άρσης βαρών και την ομάδα των δρομέων. Ήταν οι πρώτες «τρύπες», τα πρώτα δείγματα γραφής έναρξης του ξεφουσκώματος της ελληνικής «φούσκας».
Λίγες ημέρες νωρίτερα, τη Δευτέρα 12 Ιουλίου 2004, με αφορμή ένα συντεχνιακό αίτημα, γράφαμε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, με το ψευδώνυμο ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ, σχόλιο με τον ποντιακό τίτλο «Τεμέτερον». Ιδού, λοιπόν, τι λέγαμε τότε:
«...Να προσληφθούν «τα δικά τους παιδιά» κατά προτεραιότητα στον προαστιακό σιδηρόδρομο της Αθήνας απαιτούν-και το κερδίζουν- οι υπάλληλοι του ΟΣΕ. Το ίδιο ζητούν και οι εργαζόμενοι σε άλλους χώρους, ακόμη και στα Πανεπιστήμια αλλά και στην Πολιτική. Δημιουργούνται έτσι κάστες προνομιούχων που μαζί με τους μεγαλογιατρούς, τους μεγαλοδικηγόρους, μεγαλομηχανικούς κ.α. συνιστούν τα σύγχρονα κοινωνικά και οικονομικά φέουδα.
Τεμέτερον, λοιπόν, για μια κοινωνία των «κολλητών» και της ευνοιοκρατίας και για μια κοινωνία που θα βλέπει, ίσως, τα πιο άξια τέκνα της να φεύγουν για ξένες πολιτείες. Να γίνονται οδοιπόροι για τα Σούσα...».
Σε επώνυμο άρθρο μας στις 28-11-2005 με τίτλο «Διαρκής μεταρρύθμιση» επισημαίναμε: «Υπάρχουν τομείς στους οποίους απαιτούνται τομές και μεταρρυθμίσεις ώστε η Ελλάδα να εναρμονισθεί με τις ανάγκες των καιρών. Τέτοιος χώρος για παράδειγμα είναι η οικονομία, η οποία, εκτός από τους δύστηνους δείκτες της, συνθλίβεται από τη βαριά σκιά της «δημιουργικής κατά τα άλλα παραοικονομίας. Θα τολμήσει κανείς να βάλει χέρι εδώ; Θα τεθεί θέμα αναδιανομής του πλούτου, μέσω του φορολογικού συστήματος; Θα απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από το βραχνά του υπερδανεισμού, που προωθούν οι τράπεζες και από τον κίνδυνο να γίνουμε ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ;»
Με το σχόλιο του ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΙΣΑΙΟΥ προειδοποιούσαμε, απλώς, ότι, παρά την φαινομενική λάμψη και την αίγλη των Ολυμπιακών αγώνων, η χώρα στηρίζονταν σε πήλινα πόδια τόσο στην οικονομία όσο και στους θεσμούς ενώ το πελατειακό κράτος μεσουρανούσε. Ότι, κυριολεκτικώς, έμοιαζε (η Ελλάδα) με μια φτιασιδωμένη ηλικιωμένη γυναίκα που η αστραφτερή τεχνητή οδοντοστοιχία της επικάλυπτε, απλώς, τα χαλασμένα δόντια της.
Η αναφορά στο άρθρο «Διαρκής μεταρρύθμιση» όπου η ταπεινότητά μας επισήμανε τότε (2005) τον κίνδυνο να γίνουμε ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ γίνεται για να τεθεί ο προβληματισμός και το ερώτημα: Πως οι ταγοί μας δεν έβλεπαν αυτά που έβλεπαν απλοί καθημερινοί άνθρωποι και αν τα έβλεπαν γιατί επέτρεψαν να φτάσουμε στη σημερινή κατάντια; Αυτός, άλλωστε, υπήρξε ο λόγος που στο άρθρο μας «Υποτέλεια» και πάλι στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στις 3 Μαϊου 2010 αναρωτιόμασταν: «Γιατί αφέθηκε στην τελευταία διετία της προηγούμενης διακυβέρνησης (Καραμανλή) να γίνει διόγκωση δαπανών και κατάρρευση εσόδων και γιατί αυτό συνεχίζεται με την παρούσα κυβέρνηση (Παπανδρέου); Η άγνοια δεν συγχωρείται και η ενδεχόμενη γνώση κάνει να αιωρείται βαριά η σκιά της σκόπιμης δράσης ενόψει μάλιστα του ενδεχομένου «κλεισίματος» των εθνικών θεμάτων που προαναφέρθηκαν».
Σήμερα, δυστυχώς, το «έργο» συνεχίζεται με την ίδια λογική που μας έφθασε έως εδώ. Κομματικά στελέχη εξακολουθούν να καταλαμβάνουν θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού ή και κρίσιμα πόστα στο εξωτερικό. Έτσι π.χ. στις διοικήσεις των νοσοκομείων τοποθετούνται ημέτεροι κι όχι νέοι επιστήμονες με λαμπρές σπουδές στη διοίκηση μονάδων υγείας. Στους διάφορους οργανισμούς, ομοίως, απομακρύνονται επιτυχημένα στελέχη και τη θέση τους παίρνουν άνθρωποι των κομμάτων. Σε ευαίσθητους τομείς, όπως στον ΣΔΟΕ, τοποθετούνται ως επικεφαλής ημέτεροι κοκ.
Όλη αυτή η κατάσταση λειτουργεί , ασφαλώς, υπό το κράτος μιας αρνητικής παράδοσης που εκπορεύεται από τον φόβο του πολιτικού κόστους και σε συνδυασμό με την ισχυρή επιρροή των συντεχνιών και των ποικιλώνυμων παραγόντων της οικονομικής, κοινωνικής ακόμη και της ποδοσφαιρικής ζωής, εμποδίζεται ο εκσυγχρονισμός της χώρας.
Εν τω μεταξύ ακόμη κι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που επαγγέλλονται το καινούριο φαίνεται, πως, εν ονόματι της (επερχόμενης;) εξουσίας, «εγκλωβίζονται» στις παλαιές λογικές του «πελατειασμού και της παροχής προστασίας» αδυνατώντας(;) να διατυπώσουν κρυστάλλινες θέσεις για το πώς σκοπεύουν να μεταμορφώσουν την πατρίδα μας σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος . Θεωρούν, μάλλον, ότι αρκεί η θολή διακήρυξη θέσεων περί κοινωνικής δικαιοσύνης για να τους φέρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις κυβερνητικές καρέκλες κι αυτό είναι πιθανό να συμβεί. Αλλά αυτό, ακριβώς, θα είναι και η πλήρης αποδόμηση του οράματος για μια σύγχρονη, δημοκρατική κυβερνητική Αριστερά στη χώρα.
Καταλήγουμε, λοιπόν, στο θλιβερό συμπέρασμα ότι δεν είμαστε σε θέση να διαμορφώσουμε από μόνοι μας όρους ώστε να κυβερνηθούμε με βάση τις αρχές της αξιοκρατίας και του ορθολογισμού. Με αποτέλεσμα να οδηγούμε μεγάλο ποσοστό από τον πλέον άλκιμο ιστό της κοινωνίας μας, τους νέους, στην έξοδο από τη χώρα για την αναζήτηση καλύτερης τύχης. Τους εξορίζουμε σε κάποια σύγχρονα Σούσα για να προσφέρουν υπηρεσίες εκεί όπου οι παραπάνω αρχές τηρούνται σε σημαντικό βαθμό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η κοινωνία μας υφίσταται σοβαρή αιμορραγία που σε συνδυασμό με τη γήρανσή της λόγω υπογεννητικότητας καταλήγει σε βαθιά παρακμή.
Γι’ αυτό ίσως να ακούγονται υπερβολικά αλλά εμπεριέχουν κάποια δόση αλήθειας τα λόγια του Θ. Βέγγου στο «Βλέμμα του Οδυσσέα»: «Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω για πόσα χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι αγάλματα... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, ας πεθάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...».
O Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
