* Του Φώτη Γραβάνη
39 χρόνια μετά...
Δεν ξεχνώ τη βάρβαρη τουρκική εισβολή, συνεχιζόμενη κατοχή και εποικισμό της Κύπρου.
Δεν ξεχνώ τους νεκρούς, τους (ακόμη) αγνοούμενους, τους εκτοπισμένους πρόσφυγες, τους σωματικά και ψυχικά τραυματισθέντες.
Δεν ξεχνώ τις μάνες που νεκροφίλησαν τα παιδιά τους, τις συζύγους που έγιναν χήρες, τα ορφανά, τις βιασθείσες αδελφές μας, τους εγκλωβισμένους στις πατρογονικές και ακόμη κατεχόμενες εστίες τους.
Δεν ξεχνώ τα παλικάρια που υπερασπίσθηκαν το εθνικό έδαφος και τους οποίους η Πατρίδα δεν αναγνώρισε ακόμη ως αγωνιστές, πεσόντες ή τραυματίες εν καιρώ πολέμου.
Δεν ξεχνώ τους συλημένους τάφους, τους κατεστραμμένους ναούς, τα παράνομα εποικισμένα σπίτια, την προσπάθεια εξαφάνισης της πολιτιστικής 4χιλιετούς κληρονομιάς.
Δεν ξεχνώ την αήθη αδιαφορία των ισχυρών της Γης (αν μη και οργανωτών της τραγωδίας) για το συνεχιζόμενο έγκλημα.
39 χρόνια μετά...
Αρνούμαι να δεχθώ μία νέα «χαμένη πατρίδα».
* Ο Φώτης Γραβάνης είναι ομότιμος καθηγητής Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας
