Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΠΟΛΥ καιρό πριν έρθει η κρίση γνωρίζαμε – και το λέγαμε «φωναχτά» - ότι το ελληνικό δημόσιο απασχολούσε πολύ περισσότερους υπαλλήλους απ’ όσους χρειάζονται: το γεγονός και μόνο ότι η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου παρέλαβε το 1981 220.000 δημοσίους υπαλλήλους και με το κόλπο του «ευρύτερου» δημοσίου τομέα τους έκανε 460.000 μέσα σε μια οκταετία, τα λέει όλα... Η συνέχεια είναι γνωστή: η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1990, μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής της χώρας, θέλησε να βάλει φρένο στην περαιτέρω διεύρυνση του Δημοσίου και βρήκε απέναντί της τους («κοπτόμενους» κατά τα άλλα για την οικονομία μας) ψηφοφόρους της, που διαμαρτύρονταν σε αγαστή σύμπνοια με τους «γαλάζιους» βουλευτές για την αδικία εις βάρος των «δικών» τους «παιδιών», που θα έμεναν εκτός βολέματος... Έτσι, το «πάρτυ» των διορισμών συνεχίστηκε διακομματικά και κορυφώθηκε στην πενταετία 2004 – 2009 με τις 869.000 «τακτοποιήσεις» του Προκόπη Παυλόπουλου... Την χαριστική βολή έδωσε η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου που διόριζε ασύστολα ακόμη και την ώρα που αλληθώριζε προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...
ΑΥΤΗ εν συντομία είναι η ιστορία της διόγκωσης του Δημοσίου. Την αποδέχονται και οι «θύτες» και οι «κριτές» τους: η αντιπολίτευση δηλαδή, που καταγγέλλει το πελατειακό σύστημα ότι διόριζε, όχι για να καλύπτει τα κενά του Δημοσίου, αλλά για να παίρνει ψήφους... Το ερώτημα συνεπώς, είναι γιατί όλοι αυτοί που γνωρίζουν πως διογκώθηκε ο δημόσιος τομέας και αποδέχονται το πόσο στοιχίζει στους φορολογούμενους, υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητοι όλοι οι υπάλληλοι, ότι δεν υπάρχουν υπεράριθμοι κι ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν επαρκούν και χρειάζεται μάλιστα, να προσληφθούν κι άλλοι!
ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ όλοι μπορούμε να την καταλάβουμε: δύσκολο πράγμα η διόρθωση του λάθους, όταν πρόκειται να δυσαρεστήσεις ψηφοφόρους... Ένα σύστημα που στηρίχθηκε στους διορισμούς, δύσκολα θα επιχειρηματολογήσει υπέρ των απολύσεων, γιατί όπως λένε οι Αμερικάνοι «δεν μαθαίνεις νέα κόλπα σ’ ένα γέρικο σκυλί»...
ΤΙΣ ευαισθησίες των πολιτικών ωστόσο, δεν τις έχουν οι τεχνοκράτες... Αυτοί γνωρίζουν ότι, όταν μια επιχείρηση (ή ένα κράτος) έχει έξοδα που μπορεί να τα περιορίσει για να μην φαλιρίσει ή για να μην δανείζεται εφ’ όρου ζωής, φροντίζει να απαλλαγεί χωρίς συναισθηματισμούς από τα περιττά βάρη... Οι τεχνοκράτες άλλωστε, (και εν προκειμένω οι τροϊκανοί) δεν ψηφίζονται ώστε να βιάζονται για άμεσα αποτελέσματα, εν αντιθέσει προς τους πολιτικούς που ξέρουν πως αν δεν «φτιάξει» η οικονομία ως τις επόμενες εκλογές, θα πληρώσουν ακριβά τις απολύσεις... Είναι «λογικό», λοιπόν, την ώρα που οι τεχνοκράτες ζητούν από την κυβέρνηση να πατήσει το γκάζι των απολύσεων, η κυβέρνηση να το πατάει όσο χρειάζεται για να μην «στουκάρει»...
Η ΕΛΛΕΙΨΗ συγχρονισμού που χαρακτηρίζει τον «βηματισμό» των τροϊκανών και την κυβέρνηση, λοιπόν, είναι αυτή που έχει βγάλει εδώ και μια εβδομάδα χιλιάδες εργαζόμενους στον δρόμο: γιατί, αν ο εξορθολογισμός του Δημοσίου γινόταν χωρίς άγχος το προηγούμενο εξάμηνο, δεν θα χρειαζόταν οι σπασμωδικές κινήσεις των τελευταίων εικοσιτετραώρων πριν την εκπνοή του τελεσιγράφου για την εκταμίευση της δόσης, με την ξαφνική «θυσία» αρχικά της ΕΡΤ και στη συνέχεια της Δημοτικής Αστυνομίας και των Σχολικών Φυλάκων...
ΕΙΝΑΙ «λογικό» απ’ αυτή την άποψη να αισθάνονται αδικημένοι οι δημοτικοί αστυνόμοι και οι σχολικοί φύλακες: τη «γλίτωσαν», σου λένε, οι «επίορκοι» που πρώτοι (και δικαίως) είχαν μπει στο στόχαστρο και «την πατήσαμε» εμείς! Και μιλούσαν για «χιλιάδες επίορκους» που υποτίθεται ότι «θα έλυναν το πρόβλημα», απολυόμενοι χωρίς καμιά κοινωνική υποστήριξη... Πριν από τους επίορκους, ήταν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ... Άρκεσε μια απεργιακή κινητοποίηση ημών των δημοσιογράφων για να κριθούν υπεράριθμοι μόνον οι 500 από τους 2.500 και η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ με προσωπικό 2.000 ατόμων! Βάσει ποιου οργανογράμματος; Κανενός! Απλώς, έτσι θα μειώνονταν το πολιτικό κόστος... Για το οικονομικό κόστος (που ήταν και το ζητούμενο) δεν νοιάστηκε κανείς!...
Η ΜΙΑ «τσαπατσουλιά» πάνω στην άλλη! Η μια σπασμωδική αντίδραση, μετά την άλλη! Κι όμως... Αντιγραφή αν κάναμε (όπως κάνουν χιλιάδες «κακοί» μαθητές) θα σωζόμασταν στις «εξετάσεις»: 1.700 εργαζόμενοι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Βουλή (670 «τακτικοί» 541 με σχέση ιδιωτικού δικαίου, 100 περίπου «μετακλητοί» και 360 αστυνομικοί)... Αν ξεκινούσαν προς παραδειγματισμό, από τη μείωση του προσωπικού της Βουλής (που όλοι έχουν δεχθεί ότι με ρουσφέτια διπλασιάστηκε σε μια πενταετία, χωρίς λόγο) θα ήταν περισσότερο πειστικοί και προς τους τροϊκανούς και προς τους πολίτες για την αναγκαιότητα περιορισμού του κράτους... Αντ’ αυτού, ήρθε προχθές η γελοία πρόταση για τη μοριοδότηση των συγκεκριμένων υπαλλήλων ώστε να προστατευθούν από τον «προκρούστη», για να δώσει τη «χαριστική βολή» στην ελάχιστη αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει...
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ πολιτικοί - θυμίζω – το 2004, που άρχισαν τις περικοπές ώστε να αντιμετωπίσουν προληπτικά την επερχόμενη κρίση, το πρώτο που έκαναν ήταν να κόψουν το δικό τους δώρο Χριστουγέννων πριν περικόψουν των υπολοίπων... Αλλά, οι Γερμανοί, θα μου πείτε, είναι ρομποτάκια και ξενέρωτοι...
