«Θυμάσαι Ανδρέα το ΄81, με τις εκλογές, τότε που μιλούσες στην πλατεία της Λαμίας και βούλιαζε από κόσμο, τότε που φώναζες το σύνθημα... «εδώ και τώρα αλλαγή!» και ταυτόχρονα βαρούσε δυνατά η καμπάνα της εκκλησίας παραδίπλα; Ε, ντε, αυτός που τη βαρούσε... εγώ ήμουν! Γι΄αυτό δώσε σε παρακαλώ μια εντολή στην υπηρεσία να μου δώσουν ένα δάνειο στεγαστικό. Σύντροφε, ευχαριστώ εκ των προτέρων... Όλοι μαζί Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα...»!
ΑΛΛΕΣ εποχές, άλλες τακτικές. Άλλοι πολιτικοί, άλλοι πολίτες. Όπως τους έμαθαν βεβαίως, σιγά μη φταίει ο χειροκροτητής για το κατάντημα της σημερινής Ελλάδας... Το πιο πάνω ντοκουμέντο (έστω και διατηρημένο στο προφορικό), δεν είναι παρά ένα από τα χιλιάδες γράμματα δυστυχισμένων, αλλά και... κουτοπόνηρων παρ’ όλα αυτά, προσκολλημένων στα κόμματα ψηφοφόρων, της εποχής του Ανδρέα, του Κώστα, του Λεωνίδα και του Χαρίλαου, μιας εποχής όπου κυριαρχούσε η κομματική ευημερία και η μη ελεγχόμενη... χρηματοφαγία - κατά πώς δείχνουν οι ακλόνητες αποδείξεις, τρεις δεκαετίες μετά, εν έτει 2014, δηλαδή σήμερα...
ΕΙΝΑΙ πολύ επιδερμική θέση, να πει κανείς ότι εκείνη η κατάσταση της ανυποψίαστης κατ΄ επίφαση ευημερίας, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε... Τα γράμματα των ψηφοφόρων, ποτέ δεν έφταναν στον Ανδρέα. Όπως και σήμερα δεν φτάνουν στον πρωθυπουργό. Αλλά όμως, σταματούσαν στον Λιβάνη. Το ίδιο ήταν. Ο Αντώνης τα έστελνε ταχυδρομικώς, ή πιο σίγουρα με το «κομματικό ταχυδρομείο» στις αρμόδιες υπηρεσίες, με την ένδειξη «από γραφείο προέδρου» και οι περισσότεροι διευθυντές... τσακίζονταν κυριολεκτικά να δουν «κατ’ εξαίρεση» το αίτημα εκείνων που χτυπούσαν με ζήλο τις... καμπάνες! Αλλά, τότε ήταν ο Ανδρέας, όπως και ο Κώστας, και από τις αποφάσεις τους και τις συμπάθειές τους, κρέμονταν εκατοντάδες κομματικά στελέχη και διευθυντές ανά την επικράτεια...
ΣΗΜΕΡΑ, 30 χρόνια μετά, το ρουσφέτι εκσυγχρονίστηκε. Δεν γίνεται πλέον με γράμματα. Και κανείς δεν αξιολογείται επειδή απλά... βαράει καμπάνες. Ραβασάκια δεν φτάνουν πια στους πρωθυπουργούς. Ούτε καν στους υπουργούς. Οι κομματικές εξυπηρετήσεις άλλαξαν παραλήπτες. Αντί να «βολεύονται» πολίτες, πλέον «τακτοποιούνται» οι πολιτικοί! Και κυρίως οι αποτυχημένοι κομματικοί. Συνωστίζονται στα κομματικά ιερατεία, να τρυπώσουν σε δημόσιες θέσεις, να ασκήσουν εξουσία, να ανοίξουν δρόμο για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια. Αυτοί που δεν εκλέχτηκαν, σε δήμους και περιφέρειες, εκείνοι που ψάχνουν δεκαετίες κάποιον διοικητικό διορισμό. Άλλοι χτυπούν καμπάνες, άλλοι αλλάζουν στρατόπεδο, πολλοί επενδύουν στην αποτυχία άλλων. Τα πρωθυπουργικά και τα υπουργικά γραφεία, διατηρούν τους μηχανισμούς τους. Οι βουλευτές λιγότερο, αφού πλέον οι δυνατότητές τους δεν φτάνουν παραπάνω από το σβήσιμο μιας κλήσης της τροχαίας! Άντε και καμιά μετάθεση φαντάρου. Μέχρις εκεί...
Το μόνο ρουσφέτι που μπορούν να κάνουν καλά είναι για τον εαυτό τους. Ας πούμε για παράδειγμα να ψηφίζουν στη Βουλή ευεργετικές διατάξεις για τους ίδιους!
