Από τον Χρίστο Λιάπη
Mudial 2014, οπότε, καθώς η ποδοσφαιρική φρενίτιδα έχει καταλάβει το «Παγκόσμιο Χωριό» του πλανήτη μας, γίνεται λιγότερο αδόκιμη η χρήση δάνειων ποδοσφαιρικών όρων για την περιγραφή των τεκταινομένων σε άλλους χώρους και δη στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Και μπορεί η ποδοσφαιροποίηση να είναι το τελευταίο που χρειάζεται ο τάλας και απαξιωθείς πολιτικός βίος της εν κρίση σκληρά, δοκιμαζομένης Ελλάδος αλλά, μιας και έχει λάβει χώρα πρόσφατος ανασχηματισμός, δικαιολογείται μια περιγραφική καταφυγή στο γλωσσάρι της προπονητικής και της εν γένει κατάρτισης αγωνιστικών σχημάτων που, άλλους τους βάζουμε πρώτη φορά στην ενδεκάδα κι άλλους τους στέλνουνε στον πάγκο.
Άλλωστε, το «αποκλειστικό προνόμιο» του πρωθυπουργού να αναδιατάσσει κατά το δοκούν το κυβερνητικό σχήμα, είναι σε ευθεία, συμβολική (αν και οπωσδήποτε ελάσσονα) αναλογία με τον δικαιωματικό και επιβεβλημένο ρόλο του προπονητή να καταρτίζει το ρόστερ της ομάδας, να επιλέγει την κατάλληλη ενδεκάδα και να την ανασχηματίζει αναλόγως της πορείας του αγώνα.
Μουρίνιο, λοιπόν, ο Σαμαράς, καθώς εν μέσω πρωτόγνωρων για τα κοινοβουλευτικά ήθη της χώρας, συνθηκών που απαιτούν διακομματικές συνεργασίες και συναινέσεις, ανακάτεψε στο σωστό timing την κυβερνητική τράπουλα και, στον απόηχο αλλαγών, αποχωρήσεων και... μεταγραφών, παίρνει για άλλη μια φορά πάνω του τόσο το επικοινωνιακό, όσο και το ουσιαστικό ειδικό βάρος της κατάστασης, αποφορτίζοντας νέους, νεοεισερχόμενους και παλαιούς υπουργούς και υφυπουργούς από τα σημειολογικά απόνερα μετακινήσεων και ανακινήσεων των προσωπικών προσδοκιών και πικριών. Όπως ακριβώς ο Πορτογάλος τεχνικός, με μια αντικομφορμιστικής εκφραστικότητας και πραγματολογίας ρητορική, τραβά πάνω του τα δημοσιογραφικά βλέμματα, ώστε οι παίκτες του να λειτουργούν απερίσπαστοι... είτε κερδίσουν, είτε χάσουν. Η σημειολογία, άλλωστε της εμφάνισης του πρωθυπουργού με τους δημοσιογράφους ένθεν κακείθεν των καγκέλων του Μαξίμου, είναι σε ευθεία αναλογία με τη Μουρινιακή μεθοδολογία της αλληλεπίδρασης με τον Τύπο. Ανάλογο δε, Μουρινιακού κοουτσαρίσματος, τακτικό και στρατηγικό copyright αναγράφεται και στον επικοινωνιακό φόντο της ολοκλήρωσης της κυβερνητικής αναδιάταξης με τη σημερινή, τελική τοποθέτηση του αποχωρήσαντος υπουργού Υγείας κ. Αδώνιδος Γεωργιάδη στη θέση του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της ΝΔ. Κάτι σαν «εσωτερική αλλαγή» στην κυβερνητική και κοινοβουλευτική ενδεκάδα, με τον νέο υπουργό Υγείας και μέχρι πρότινος Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της ΝΔ κ. Μάκη Βορίδη.
Ο χρόνος -τόσο ο πραγματικός, όσο και ο πολιτικός, που λόγω των προσεχών προεδρικών εκλογών μπορεί να βραχύνει και τον κοινοβουλευτικό χρόνο της παρούσας Βουλής- θα αποδείξει αν κάποια ή κάποιες από τις αλλαγές του έκανε ο κ. πρωθυπουργός στο κυβερνητικό σχήμα, όπως για παράδειγμα η υπουργοποίηση του κ. Κικίλια, θα αποδειχθούν «super-subs» συνδιαμορφώντας συνθήκες νικηφόρου score σε (ενδεχόμενες) εθνικές εκλογές, οψέποτε αυτές γίνουν.
Αν, όμως, έπρεπε να χαρακτηρίσω ως «Μουρίνιο» κάποιον από τους πρωταγωνιστές του πρόσφατου ανασχηματισμού, αυτόν τον χαρακτηρισμό θα τον απέδιδα στον αποχωρήσαντα υπουργό Υγείας. «Αν έγιναν και λάθη, που σίγουρα έγιναν και αν υπήρξαν και υπερβολές, που σίγουρα υπήρξαν, αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη» δήλωσε ο κ. Γεωργιάδης κατά την παράδοση-παραλαβή, εκθέτοντας παράλληλα το έργο της ενιαύσιας θητείας του στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ένα έργο που παρά τις συχνά συγκρουσιακές και επιτακτικές του πλευρές και τις οξύαιχμες, ιδίως για τους λειτουργούς της Υγείας, μεταρρυθμιστικές του τροπές, αντιπαραβάλλεται αφ’ εαυτού με το «τίποτα» που πλην ορισμένων εξαιρέσεων χαρακτήριζε τα μεταρρυθμιστικά δρώμενα στον συγκεκριμένο χώρο.
Μουρίνιο ο Άδωνις, λοιπόν, γιατί όπως γράφει και ο Σάντρο Μοντέο στο βιβλίο του «Μουρίνιο, ο Εξωγήινος»: «Ο Μουρίνιο μερικές φορές μπορεί να πλανάται, ακόμη και να εκτροχιάζεται, αλλά η διαρκής του πρόσκληση στη διαφάνεια της σύγκρουσης είναι μια εξυπακουόμενη πρόσκληση να ιδωθεί κόντρα στο φως ειδικά ακριβώς η ταπεινωτική εναλλακτική λύση αυτού του τίποτα. Ενός τίποτα, παρ’ όλα αυτά, σύμφωνου και κοντινού σε μια αδρανή και, κατά βάθος, αποσιωπημένη υποκρισία...».
Ο Χρίστος Χ. Λιάπης είναι ψυχίατρος - διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
