«...Είδα χωριάτη, που κατέβηκε από το χωριό του, τέσσερις ώρες δρόμο, και ήρε, παραμονή να φύγουμε, στους στάβλους της μεραρχίας, να ιδεί για τελευταία φορά τα άλογό του, έναν όμορφο ψαρή, που τα μοσχαναθρεμμένα καπούλια του μαρτυρούσαν για την άγρυπνη στοργή του αφέντη του. Άμα τον είδε, γύρισε κατ’ αυτόν το έξυπνο κεφάλι του, χρεμέτισε κι έσκαψε, ανυπόμονα, τη γη με το νυχοπόδαρό του.
Ο χωριάτης ξεκρέμασε από τον ώμο του ένα ντορβά με κριθάρι και του ’δωσε να φάει, μ’ όλο που τον βεβαίωσαν ότι δεν ήτανε πολλή ώρα που είχανε ταΐσει όλα τα άλογα:
Βρε παιδιά είπε κλαψιάρικα, σαν να γύρευε σχεδόν ελεημοσύνη να τα αγαπάτε τα ζωντανά!... Είναι πράγματα του Θεού... Κι απόμειν’ εκεί, κοντά στ’ άλογό του, ως τη νύχτα. Και δεν έφυγε παρά σαν άκουσε, δέκα φορές, ότι θα τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους...
Ο καημένος ο ψαρής! Τον είδα, για κάμποσο καιρό, να κουβαλάει στη ράχη του τον ταμία της μεραρχίας ταγματάρχη Γεωργαντά. Μα ξαφνικά, έχασα τα ίχνη του.
Ν’ αναπαύτηκε τάχα για πάντα, τυμπανιαίος, σε κανένα μακεδονικό κάμπο, μ’ ανοιχτά τα σπλάχνα στα μαύρα έθνη των κοράκων και τις φοβερές μύτες των γυπαετών, αφού πέρασε τα Καμβούνια, τον Αλιάκμονα, το Βαρδάρη και ήπιε το θολό νερό της λίμνης του Οστρόβου; Ή να επέζησε τάχα για να ξαναγυρίσει, θριαμβευτής, στο ζεστό αχουράκι του, για να ξαναδεχτεί τα χάδια του κυρίου του;».
Η περιγραφή είναι από το βιβλίο του γνωστού Σπύρου Μελά που αναφέρεται σε μια συγκινητική στιγμή των πολέμων του 1912-1913 τη στιγμή του αποχωρισμού ενός αγαπημένου αλόγου, που επιτάχθηκε για να πολεμήσει και αυτό, από τον ιδιοκτήτη του που το συνοδεύει σχεδόν με δάκρυα στα μάταια.
Μια σύντομη αναδρομή-ιχνηλασία στα ζώα του πολέμου επιχειρεί σήμερα η στήλη που ανθρώπινη... έμπνευση, ή πολλές φορές ακόμα και αρρωστημένη φαντασία τα ενέταξε σε ανθρώπινα στρατόπεδα καλώντας τα να αντιμετωπίσουν τους εχθρούς των... αφεντικών-εκπαιδευτών τους!
Άλογα, μουλάρια, σκυλιά, γαϊδούρια, αλλά και περιστέρια, καναρίνια, γεράκια, πίθηκοι, δελφίνια, φίδια, ελέφαντες, καμήλες, αλλα ακόμα και κότες έδωσαν το «παρών» στα πεδία των μαχών...
Εκατομμύρια άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια και άλλα ζώα έχασαν τη ζωή τους, καθώς μετέφεραν τα πυρομαχικά, και τα τρόφιμα.
Ωστόσο όσο και αν μας ακούγεται παράξενο, δεν ήταν μόνο τα άλογα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο άλλα και τα σκυλιά είχαν ζωτικό ρόλο. Τα σκυλιά χρησιμοποιήθηκαν ως αγγελιοφόροι και αποδείχτηκε ότι ήταν όσο αξιόπιστοι ήταν και οι στρατιώτες, διαθέτοντας και κάποια άλλα πλεονεκτήματα, ένας εκπαιδευμένος σκύλος ήταν όχι μόνο ταχύτερος από ένα στρατιώτη αλλά ήταν και δυσκολότερος στόχος για τους ελεύθερους σκοπευτές.
Εντυπωσιακός ήταν και ο ρόλος του περιστεριού που αποδείχθηκε
ιδιαίτερα σημαντικό και στον Πρώτο αλλά και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς μετέφερε μυστικά μηνύματα με εξαιρετική ακρίβεια και κατάφερε να σώσει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ζωών.
Τέτοια ήταν η σημασία των περιστεριών που χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 100.000 κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ σύμφωνα με στοιχεία το ποσοστό επιτυχίας τους στην παράδοση των μηνυμάτων ήταν 95% (ποσοστό που ούτε τα σύγχρονα ταχυδρομεία δεν καταφέρνουν!).
Τα δηλητηριώδη φίδια, από τον Αννίβα, τον μεγάλο Καρχηδόνιο στρατηγό χρησιμοποιήθηκαν σαν βόμβες, όταν οι στρατιώτες του τα τοποθετούσαν σε πήλινα βάζα και τα εκτόξευαν στους εχθρούς, προκαλώντας τους τον πανικό.
Τα γεράκια ακόμα εκπαιδεύτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε... εναέριες περιπολίες χτυπώντας τα ταχυδρομικά περιστέρια του εχθρού με αποτέλεσμα να φθάνουν στα χέρια των εκπαιδευτών τους τα πολύτιμα μηνύματα.
Μια από τις πιο... τρελές ιδέες, ήταν η βόμβα-νυχτερίδα που έθεσαν σε εφαρμογή οι Αμερικανοί στον Β΄ΠΠ.
Αποτελείτο από ένα μεγάλο και άδειο κέλυφος βόμβας, μέσα στο οποίο τοποθετούνταν νυχτερίδες σε χειμερία νάρκη. Όταν η βόμβα θα έφτανε σε συγκεκριμένο υψόμετρο, το περίβλημα θα άνοιγε και οι νυχτερίδες, ενοχλημένες από τον αέρα, θα ξυπνούσαν και θα εφορμούσαν κατά χιλιάδες. Κάθε νυχτερίδα θα έφερε μια μικρή ποσότητα εκρηκτικών (17 γραμμάρια ναπάλμ) και όταν θα προσγειωνόταν στα δέντρα και τα σπίτια των Ιαπώνων, οι μικρές βόμβες θα πυροδοτούνταν παραδίδοντάς τα πάντα στις φλόγες! Το φιλόδοξο σχέδιο έγινε μάλιστα μια από τις πρωταρχικές αμερικανικές στρατηγικές στον πόλεμο, με χιλιάδες νυχτερίδες να συλλαμβάνονται στο Μεξικό και να εισάγονται στις ΗΠΑ...
Εδώ και πολλά χρόνια τώρα, το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό διαθέτει ένα ειδικό τμήμα που αναλαμβάνει την εκπαίδευση θαλάσσιων πλασμάτων για πολεμικούς σκοπούς! Έτσι μια στρατιά δελφινιών οργώνει τις θάλασσες για να ανιχνεύσει υποθαλάσσιες νάρκες, ενημερώνοντας κατόπιν την κοντινότερη περίπολο. Οι Σοβιετικοί διέθεταν επίσης ετοιμοπόλεμη διμοιρία με θαλάσσια θηλαστικά, με τα εκπαιδευμένα δελφίνια να επιτίθενται στα εχθρικά πολεμικά, διακρίνοντάς τα από τα σοβιετικά μέσω του διαφορετικού ήχου που έκαναν οι προπέλες τους!
Και τώρα το ωραιότερο που σας το μεταφέρουμε κατά λέξη:
«Ήταν στα 1957, στον κολοφώνα του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι Βρετανοί συλλαμβάνουν το ακραίο σχέδιο της τοποθέτησης μιας σειράς από πυρηνικές κεφαλές στην επικράτεια της Γερμανίας, ως δικλείδα ασφαλείας σε μια ενδεχόμενη εισβολή του σοβιετικού στρατού στην Ευρώπη. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν ο βαρύς βορειογερμανικός χειμώνας, με το δριμύ ψύχος να επηρεάζει τα ηλεκτρονικά κυκλώματα των κεφαλών και να προκαλεί δυσλειτουργίες. Οι κορυφαίοι Βρετανοί επιστήμονες στρώθηκαν λοιπόν στη δουλειά και κατέληξαν στο πλέον γελοίο σχέδιο του κόσμου: Οι κότες, ισχυρίστηκαν, θα μπορούσαν να παράγουν -μέσω της θερμότητας του σώματός τους- το απαραίτητο περιβάλλον για να κρατηθούν τα κυκλώματα ζεστά! Με προμήθεια φαγητού για μια βδομάδα, τα κοτόπουλα θα παρέμεναν ζωντανά τόσο όσο να κρατήσουν τις βόμβες λειτουργικές...».
