Του Κώστα Γιαννούλα
Στο υγιές ποδόσφαιρο αλλά και σ’ άλλα αθλήματα, ομαδικά ή και ατομικά, ακούγεται συχνά-πυκνά από οργανωμένους οπαδούς και φίλους αθλητών και ομάδων το σύνθημα «παίξε καλά κι ας χάσεις». Κατ’ αυτόν τον τρόπο δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην προετοιμασία και στην ποιότητα ενός αγώνα, παρά στο τελικό αποτέλεσμα, που είναι, φυσικά, η νίκη, η οποία, βεβαίως, κάτω απ’ αυτές τις προϋποθέσεις, συνήθως, δε χάνεται, αλλά κι αν χαθεί, το κακό είναι μικρό, γιατί ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτή, μια που ο επιμένων πάντα νικά.
Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι αποδεδειγμένο, ότι, όταν κανείς θεωρεί τη νίκη αυτοσκοπό και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, θεμιτά και μη, για να την κατακτήσει, με την πάροδο του χρόνου, ακόμη κι αν πετύχει το ποθούμενο, κάνει κακό όχι μόνο στην ομάδα αλλά και στον ίδιο. Γι’ αυτό και τέτοιες νίκες χαρακτηρίζονται πύρρειες, αφού δεν εξασφαλίζουν επί μονίμου βάσεως τις συνέπειές τους, πέραν του ότι, πολλές φορές, όταν αποκαλύπτονται τα αθέμιτα μέσα, που χρησιμοποιήθηκαν, αυτά γίνονται μπούμερανγκ και στρέφονται κατά των νικητών. Άλλωστε, η ζωή απέδειξε, επίσης, ότι μια ήττα, που προέκυψε είτε λόγω ανωτερότητας του αντιπάλου, είτε λόγω χρήσης αθέμιτων μέσων εκ μέρους του νικητή, είναι πιο επωφελής σε βάθος χρόνου από μια νίκη ευκαιριακή, γιατί, καθώς λέει ο λαός, « ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.»
Κατ’ αναλογία, ό,τι συμβαίνει στον υγιή αθλητισμό, θα έπρεπε να συμβαίνει και στο χώρο της πολιτικής αρένας, αλλά, δυστυχώς, σπάνια συμβαίνει, γι’ αυτό και συνήθως οι νικητές γίνονται χλεύη των ηττημένων και η χώρα πάει κατά διαβόλου. Θα έπρεπε, κανονικά, τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί, που κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο και διεκδικούν τη νίκη, να δίνουν τις μάχες τους με σεβασμό στους κανόνες της δεοντολογίας, στους αντιπάλους τους και στο λαό, απ’ τον οποίο ζητούν την ψήφο του, αποφεύγοντας τα αθέμιτα μέσα μεταξύ των οποίων είναι το χάϊδεμα αυτιών, η υποσχεσιολογία, η κινδυνολογία, οι επαναστατικές κορώνες και, κυρίως, η μαύρη προπαγάνδα σε βάρος των αντιπάλων.
Η πολιτική μας ιστορία, πρόσφατη και παλιά, απέδειξε, βέβαια, περίτρανα ότι τέτοιου είδους πολιτικοί αγώνες φέρνουν νίκες, σ’ αυτούς που πολιτεύονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, φέρνουν, όμως, και ήττες ντροπιαστικές, επαχθείς και παραδειγματικές, όταν ο λαός, έστω και καθυστερημένα, αντιληφθεί το μέγεθος της κοροϊδίας και των αδιεξόδων, που οι αγώνες αυτοί συνεπάγονται. Αντιθέτως, υπήρξαν και περιπτώσεις πολιτικών προσώπων αλλά και κομμάτων, που ο λαός τους αποκατέστησε είτε εμπράκτως είτε στη μνήμη του, όταν συνειδητοποίησε την προσφορά τους και την αλήθεια των προθέσεών τους.
Παρόλα αυτά, οι πολιτικοί μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν παραδειγματίζονται από την ιστορία και συνεχίζουν το βιολί τους επιμένοντας σε πύρρειες και όχι καθαρές νίκες με τα γνωστά αποτελέσματα.
Και για να φέρουμε την κουβέντα μας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, εδώ που φθάσαμε, μια λύση υπάρχει για τον πρωθυπουργό και τη συγκυβέρνησή του, αν ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους και αν επιθυμούν να μακροημερεύσουν στην πολιτική ζωή της χώρας, όχι απαραιτήτως με τις ιδιότητες, που αυτή τη στιγμή έχουν : από τούδε και στο εξής να παίξουν καλά και καλύτερα απ’ ό,τι έπαιξαν μέχρι τώρα κι ας χάσουν. Έστω κι αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, οι συμβιβασμοί, που εκτροχιάζουν την όλη προσπάθεια εξόδου απ’ την κρίση, οι υπαναχωρήσεις, το ψάρεμα σε θολά νερά και γενικά, ό,τι στοχεύει εκ του πονηρού στον προσωρινό εξευμενισμό του λαού, προκειμένου να τους δώσει προσεχώς την εντολή, για να ξανακυβερνήσουν, κακό θα κάνει και όχι καλό στον τόπο.
Καθαρό, λοιπόν, παιχνίδι, καθαρή στόχευση, καθαρές πολιτικές και προτάσεις, για καθαρές νίκες και μόνιμα αποτελέσματα κι όχι πισωγυρίσματα, βάζοντας στο περιθώριο το φόβο για εκείνο το περίφημο πολιτικό κόστος, που τόση ζημιά έκανε στον τόπο. Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.
