* Του Αποστ. Β. Ρούντου - Εκπαιδευτικού
«Δεν υπάρχει κανείς (γραπτός) νόμος, που να ορίζει πως η φροντίδα των παιδιών είναι έργο (μόνο) των γυναικών, αλλά είναι εξίσου και των ανδρών»!
ΑΛΜΠΕΡΤ ΣΒΑΪΤΣΕΡ
Ως γνωστόν, τη γιορτή ως «παγκόσμια ημέρα της ΜΗΤΕΡΑΣ», τη γιορτάζουμε τη δεύτερη Κυριακή του Μάη. Για τη γιορτή δε του ΠΑΤΕΡΑ έχει θεσμοθετηθεί στην Αμερική, το έτος 1910 να γιορτάζεται στις 19 Ιουνίου ή την τρίτη Κυριακή του, (φέτος πέφτει 15 Ιουνίου), που όμως τότε θα έχουν κλείσει τα σχολεία για να τη γιορτάσουν τα παιδιά και θα πρέπει να μεταφερθεί από το Υπουργείο σε νωρίτερη ημερομηνία που λειτουργούν τα σχολεία
Όλοι συμφωνούμε πως το κάθε παιδί επιβάλλεται να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς του. Όμως σε πάρα πολλές περιπτώσεις οικογενειών μονογονεϊκών, χωρισμένων ή και ξενιτεμένων, η γυναίκα είναι εκείνη που καλείται να υποκαταστήσει και το ρόλο του άντρα στην ανατροφή των παιδιών.
Από την άλλη πλευρά η πολιτεία με την ανύπαρκτη κοινωνική και προνοιακή πολιτική της να περιθάλψει αυτά τα παιδιά, ενώ έχουμε σωρεία περιπτώσεων με παιδιά εγκαταλειμμένα και περιθωριοποιημένα, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές η προβληματική αυτή κατάσταση των δύσμοιρων αυτών παιδιών ν’ αντιμετωπίζεται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες σε ιδιωτικά ιδρύματα όπως: «Το Χαμόγελο του παιδιού», «Η Φλόγα», «Η Μέριμνα», «Παιδικά χωριά SOS», «Η Ελπίδα», «Γιατροί του κόσμου» και άλλα πολλά στην Ελλάδα.
Σύμφωνα δε με τη σύγχρονη παιδαγωγική συμπεριφορική και την οικογενειακή ψυχολογία, όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών, ρόλο καταλυτικό παίζουν και οι δύο γονείς εξίσου.
Άρα γιατί αυτή η διάκριση των ρόλων μητέρας και πατέρα, ύστερα μάλιστα από την ισότητα των δύο φύλων; Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως η εποχή του πατέρα – αφέντη, έχει περάσει ανεπιστρεπτί!
Πέρασαν πολλά χρόνια με συγκρουόμενες απόψεις, πατριαρχία – μητριαρχία. Η απελευθέρωση πάλι της γυναίκας στα τέλη του 20ου αιώνα, έσπασε το κατεστημένο, αλλά παράλληλα έδειξε και τις αδυναμίες. Ο φεμινισμός ως κίνημα δεν οδήγησε στα ποθητά αποτελέσματα, αλλά πιο πολύ σε απόσταση των δύο φύλων! Αφού όταν κανείς θεωρεί το φύλο του ανώτερο, θα θεωρήσει έτσι και τη Χώρα του, με συνέπεια να γίνεται ρατσιστής!
Υποτίθεται δε πως η γυναίκα – μητέρα είναι «παρτεναίρ» με τον άντρα στη ζωή και σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά στον ρόλο της τον άντρα, στα «αμιγώς» ανδρικά καθήκοντα και να είναι της σωστής άποψης: «Αυτές είναι ανδρικές δουλειές», ή «αυτές είναι γυναικείες δουλειές», πέραν βεβαίως των ισότιμων συζυγικών υποχρεώσεων προς τα παιδιά.
Άπειρα τα παραδείγματα στοργής και γενναιόψυχης στάσης των πατεράδων προς τα παιδιά τους και πολλά τα ζωντανά παραδείγματα που συνηγορούν στην ισότιμη συμμετοχή του πατέρα στη διατροφή, στη διαπαιδαγώγηση και στο μεγάλωμα των παιδιών, μερικά δε αναφέρονται στο επίκαιρο σχετικά βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα: «Μπαμπά μεγάλωσέ με…»!
Ένα δείγμα μόνο αναφέρουμε, αυτό του τραγικού και απίθανα στοργικού ΠΑΤΕΡΑ της 6χρονης Έμιλι, του Ρόμπι Πάρκερ που βρήκε το κουράγιο να περιγράψει την απώλεια της μοναχοκόρης του, σ’ εκείνη τη χειρότερη παιδική τραγωδία στο Κονέκτικατ των Η.Π.Α. με τον θάνατο 24 παιδιών νηπιαγωγείου με τις δασκάλες τους, όπου μια από αυτές θυσιάστηκε πέφτοντας και σκεπάζοντας με το σώμα της και σώζοντας μερικά παιδάκια: κυριολεκτικά από βέβαιο θάνατο, εκείνη την αποφράδα ημέρα στις 14-12-2012.
Να τι περιέγραψε και με τί πατρική στοργή μπροστά στις κάμερες ο φοβερός αυτός Ρόμπι Πάρκερ για την χαμένη κορούλα του την Έμιλι:
Εγώ ετοιμαζόμουν για τη δουλειά, ενώ εκείνη που ξύπνησε νωρίτερα μου είπε: «Καλημέρα, μπαμπούλη! Μου είπε επίσης πως αγαπάει πολύ και τους δυο μας, μου έδωσε ένα φιλί και εγώ έφυγα για να μην την ξαναδώ ποτέ την κορούλα μας. Τι κρίμα! δεν ξέρουμε, δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε τη μεγάλη μας θλίψη με τη γυναίκα μου, δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε.
Ύστερα η κόρη μας η Έμιλι ήταν παράδειγμα παιδιού που μπορούσε να μας φωτίσει όλο το σπίτι με χαρούμενο φως! Ήταν το κάτι άλλο. Όλο και κάτι καλό είχε να πει για όλους μας. Ήταν αξιοθαύμαστη. Για να καταλήξει ο Πάρκερ: «Είμαι περήφανος και ευλογημένος, που είχα κόρη την Έμιλι».
Όμως το αποκορύφωμα της πατρικής στοργής εμπεριέχεται στο κείμενο: «Ο πατέρας ξεχνά…» του Λίβιγκστον Λάρνεντ, στο βιβλίο του Καρνέντζυ, με τίτλο: «Πώς να αποχτήσετε φίλους και να επηρεάσετε το περιβάλλον σας».
«Είναι ένα κείμενο - όπως περιγράφει ο συγγραφέας - γραμμένο σε μια στιγμή αλήθειας που αγγίζει τις ευαισθησίες των αναγνωστών και ιδιαίτερα των πατεράδων εκείνων που είναι περισσότερο στοργικοί. Μεταξύ άλλων γράφει τα εξής: «Αν μπείτε οι πατεράδες στον πειρασμό να κάνετε κάποια κριτική στα παιδιά σας, δεν θα σας πω να μην το κάνετε. Απλά θα σας πω, προτού του κάνετε την κριτική, διαβάστε αυτό το αριστουργηματικό κείμενο του Λίβινγκστον Λάρνεντ: «Ο πατέρας ξεχνά…» και ανάλογα πράξετε!
