* Από τον Δημήτρη Τσιάρα
Πέρασαν πλέον τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που ο αξέχαστος Γιώργος Παπανδρέου υποχρέωσε τη χώρα να προσφύγει στο ΔΝΤ. Από τότε ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος των μνημονίων, των εκβιασμών από τους δανειστές, των περικοπών μισθών και συντάξεων. Οι Έλληνες είδαν απότομα την ποιότητα ζωής τους να πέφτει στο μισό... Ένας αντιμνημονιακός αγώνας ξεκίνησε σε όλη τη χώρα, κόμματα, τοπικά κινήματα αλλά και προσωπικότητες της χώρας σήκωσαν αντιμνημονιακή σημαία καταγγέλλοντας τους μνημονιακούς πολιτικούς ... Αυτή η καταγγελία εκφράστηκε δυνατά στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, τόσο στις πρώτες εκλογές τον Μάιο όσο και στις επαναληπτικές τον Ιούνιο είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέπεται από ένα μικρό αριστερό κόμμα της κουλτούρας και της «σαλονάτης» διεθνιστικής πτέρυγας, σε κόμμα εξουσίας συγκεντρώνοντας 26%. Επίσης είδαμε τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ένα νεότευκτο κόμμα να συσπειρώνει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους από αντιμνημονιακά κινήματα αλλά και πολλούς δυσαρεστημένους νεοδημοκράτες συγκεντρώνοντας το 7% και κάτι. Σήμερα όμως μετά από αυτές τις εκλογές τόσο τις αυτοδιοικητικές, όσο και τις ευρωεκλογές αποδείχθηκε ένα γεγονός. Ότι οι όροι μνημόνιο – αντιμνημόνιο κατέρρευσαν οριστικά. Φαίνεται ότι οι πολίτες συνήθισαν να ζουν σε αυτές τις συνθήκες ύφεσης καθώς η κρίση έγινε μια μόνιμη κατάσταση στην καθημερινότητα όλων μας. Έτσι λοιπόν, είναι δεδομένο ότι οι πολιτικοί ταγοί του τόπου θα αναγκαστούν να επαναπροσεγγίσουν τη ρητορική τους, επικεντρώνοντας ή και δημιουργώντας νέους πολιτικούς όρους. Συνεπώς η περίοδος του αντιμνημονιακού αγώνα έληξε και μάλιστα άδοξα αφού όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών η μνημονιακή Ν.Δ και η μνημονιακότερη ΕΛΙΑ άντεξαν καθώς ψηφίστηκαν σχεδόν από 1 στους 3 ψηφοφόρους. Ο μόνος που πλήρωσε τη μισο-μνημονιακή του στάση ήταν ο κ. Κουβέλης με τη ΔΗΜΑΡ η οποία δεν διέθετε μηχανισμό αντοχής... Έτσι λοιπόν το δίλημμα του μνημονίου- αντιμνημονίου έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί.
Το δίλημμα που υφίσταται και θα υφίσταται και στο μέλλον είναι το εξής: Είμαστε υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης; Ένα δίλημμα παλιό αλλά και καινούργιο, αναχρονιστικό αλλά και πάντα επίκαιρο, μπανάλ αλλά και μοδάτο, ουσιαστικό όμως. Ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία, τακτική αλλά και προγραμματική θεματολογία των κομμάτων επιβάλλεται να επικεντρώνεται γύρω από τον άξονα Παγκοσμιοποίηση ή Πατριωτισμός... Θέλουμε την άλωση του συνόλου της ελεύθερης αγοράς ή τον κρατικό παρεμβατισμό σε μια σαφώς ελεύθερη οικονομία; Επιλέγουμε τη διατήρηση παραδόσεων, θεσμών, ηθών και πατροπαράδοτων εθίμων της χώρας μας ή απεμπολούμε τα προαναφερόμενα χάριν της ψευτοπροοδευτικότητας και την ξενολαγνείας; Επιζητούμε μια κοινωνία όπου ο ανθρωπισμός θα έχει πρωτεύοντα ρόλο στο πλαίσιο του αλληλοσεβασμού και με την ύπαρξη κόκκινων κοινωνικών γραμμών ή προτιμούμε μια ψευτοκουλτούρα - δήθεν σπάσιμο των «ταμπού» που θα φέρει στη χώρα περίεργες μόδες και αλλοπρόσαλλες καταστάσεις που θα ισοπεδώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα αντί να τα προάγουν όπως θα διατυμπανίζουν; Αυτά είναι τα πραγματικά και σοβαρά διλήμματα που καλούνται να απαντήσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί αλλά και οι Έλληνες πολίτες την επόμενη πενταετία...
* Ο Δημήτρης Τσιάρας είναι μηχανολόγος μηχανικός, συντον. Τύπου-επικοινωνίας της Ελληνικής Επαναφοράς
