Από το Σωτήρη Π. Ζάχο
[Όπως και να έχει, η αυτοκτονία είναι πράξη τραγική. Για εκείνον που την επιλέγει αλλά και για τους οικείους του. Για όποιον λόγο κι αν συμβαίνει. Όταν μάλιστα σε αυτή καταφεύγει ένα άτομο νεαρής ηλικίας, ένας έφηβος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει μόνο η σιωπή...]
Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σε κοινωνίες που διαθέτουν ένα επίπεδο κουλτούρας, μια ποιότητα σκέψης και συναισθήματος. Στην Ελλάδα απλώς δε συμβαίνει. Στην Ελλάδα της ολοκληρωτικής κρίσης ακόμα και η αυτοκτονία ενός παιδιού αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης στο βωμό του απόλυτου λαϊκισμού και της μετριότητας. Στην Ελλάδα της υποκουλτούρας και της βαρβαρότητας υπάρχει κόμμα ικανό να συλήσει το πτώμα ενός παιδιού, αναζητώντας κάποιες ψήφους στον υπέρ πάντων αγώνα για κατάληψη της εξουσίας.
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την ανακοίνωση -λίγο μετά την αυτοκτονία ενός παιδιού- του στιλ: «Εμείς θα καταργήσουμε τις Πανελλαδικές, όταν έλθουμε εν τη βασιλεία μας»! Οι λεξικογράφοι μάλλον έχουν αρκετή δουλειά. Ο ορισμός του «λαϊκισμού» έχει ήδη αλλάξει. Ίσως αυτό είναι και το μόνο που μπορεί να αλλάξει πραγματικά σ’ αυτή τη χώρα.
Περίπου τριάντα χρόνια πριν κάποιο άλλο κόμμα αναρριχήθηκε στην εξουσία με συνθήματα που καταργούσαν τα πάντα. Καταργούσαν τις «Πανελλήνιες», φυσικά, την ΕΟΚ αλλά και το ΝΑΤΟ, γιατί «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», όπως όλοι έχουμε εμπεδώσει. Βέβαια, εκτός από τις «Πανελλήνιες» που μετονομάστηκαν σε «Πανελλαδικές», οι υπόλοιπες αλλαγές παραπέμφθηκαν στις καλένδες, αφού ούτε της ΕΟΚ ούτε του ΝΑΤΟ τα αφτιά ίδρωσαν.
Τριάντα χρόνια μετά ένα κόμμα ανασύρει συνθήματα από το «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Tragic! Και ακόμα πιο tragic ότι συνεχίζουν να υπάρχουν εκείνοι που «φτιάχνονται» με αυτά. Και καλά οι του κόμματος τη δουλίτσα τους κάνουν, που δεν είναι άλλη από την κατάληψη της εξουσίας. Οι υπόλοιποι, όμως, πώς ανέχονται την απόλυτη ανοησία, την υποβάθμιση της πολιτικής σε αγώνα κανιβάλων, την έλλειψη πρωτοτυπίας και σεβασμού ακόμα και της πιο τραγικής ανθρώπινης πράξης; Αδιανόητο.
Αδιανόητο βέβαια και το άλλο. Αφού φτάσαμε στο συγκεκριμένο σημείο και αφού οι πολίτες αυτής της χώρας δείχνουν να έχουν χάσει κάθε ανθρώπινο ανακλαστικό, γιατί να μη δώσουμε στο λαϊκισμό νέες διαστάσεις; Είναι πολύ απλό. Γιατί βρε παιδιά να σταματήσετε στην κατάργηση των Πανελλαδικών; Γιατί, βρε κουτά, δεν κάθεστε να μελετήσετε συνολικά τις αιτίες που οδηγούν συνανθρώπους μας σε αυτοκτονία; Βάλτε τα κάτω και θα δείτε ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών που οφείλονται σε διαφορετικούς παράγοντες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από εκείνα που οφείλονται στις Πανελλαδικές.
Και δε χρειάζεται να διαθέτει κάποιος διδακτορικό στη Στατιστική για να καταλάβει. Ξέρετε πόσες αυτοκτονίες προκάλεσε η οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια; «Πολλές», είναι η σωστή απάντηση. Γιατί, λοιπόν, δεν καταργείτε και την κρίση; Κι επειδή η κατάργηση της κρίσης προϋποθέτει μέτρα που δε συνάδουν με το λαϊκισμό, μπορείτε απλώς να την καταργήσετε από το ελληνικό λεξιλόγιο, όταν κατακτήσετε την εξουσία. Μπορείτε την κρίση να τη λέτε... «ευζωία», για παράδειγμα. Άλλωστε ο Όργουελ τα έχει γράψει όλα αυτά εδώ και χρόνια. Μην τα ξαναλέω τώρα εγώ και γίνομαι κουραστικός.
Εκεί, όμως, που έχει πολύ ψωμί είναι ο έρωτας. Μάλιστα, ο έρωτας, αυτό το αγνό, δυνατό και πανανθρώπινο συναίσθημα. Ξέρετε πόσες και πόσοι έχουν οδηγηθεί σε αυτοχειρία λόγω έρωτα; Γνωρίζετε πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του έρωτα; Έχετε υπόψη σας τι πόνο έχει προκαλέσει σε μικρούς, μεσήλικες και γέρους; Χαμός μεγάλος. Και δε μιλάμε για θέμα εθνικό. Ολόκληρη η Οικουμένη θα σας ευγνωμονεί. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να στρέψετε την προσοχή σας. Τι κάθεστε κι ασχολείστε με τα μικρά; Γιατί σπαταλάτε φαιά ουσία σε κάτι που δεν τους αγγίζει όλους; Το σύνθημα είναι ήδη έτοιμο: «Θα καταργήσουμε τον έρωτα που τόσο ταλάνισε επί αιώνες την ανθρωπότητα». Το «ταλάνισε» καλύτερα μην το βάλετε, γιατί εκείνοι στους οποίους αναφέρεστε σιγά και μην το καταλάβουν. Αυτό, μάλιστα. Μεγάλη επιτυχία. Εκεί να δείτε ψήφους. Δε θα προλαβαίνετε να μετράτε. Θα έρχονται από παντού, ακόμα κι από το εξωτερικό, μάλλον μαζί με τις επενδύσεις που περιμένουμε. Η εξουσία στο τσεπάκι σας με τη μια.
Βέβαια, εδώ τίθεται ένα λογικό ερώτημα: «και πώς καταργείται ο έρωτας»; Δύσκολο! Πιθανώς ακατόρθωτο. Όμως, δε χρειάζεται και να το υλοποιήσετε. Εσείς απλώς θα το υποσχεθείτε. Μην ασχολείστε με τα άλλα, τα λογικά και πρακτικά. Δεν πρόκειται να σας ζητηθεί από κανέναν η συνταγή. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει δυο πράγματα: το ένα είναι ότι οι πολιτικοί μας απλώς επιθυμούν την κατάληψη της εξουσίας και όχι την υλοποίηση μέτρων που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη. Το άλλο είναι ότι ο περιούσιος λαός μας είναι περιούσιος στα χαρτιά και μόνο. Αρέσκεται στα συνθήματα που του υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα. Αυτά διαμορφώνουν την άποψή του, αυτά τον καθοδηγούν και με αυτά συνεννοείται. Τις λύσεις απεχθάνεται. Ιδίως αν απαιτούν προσπάθεια!
Ο κ. Ζάχος προτείνει στους πολιτικούς να αφήσουν έξω
από τη βλακώδη αντιπαράθεσή τους τούς νέους, γιατί αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί να δώσουν λύσεις.
