* Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, θεολόγου
Ολιγόωρη η τελευταία επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Συναντήθηκε με επισήμους και συνομίλησε μαζί τους. Και παρακάθησε σε επίσημο γεύμα, σύμφωνα με το πρωτόκολλο.
Η ισχυρή κυρία της Ευρώπης απήλαυσε τα παρατεθένταεδέσμτατα, αλλά στο τέλος αρνήθηκε το παγωτό με την αιτιολογία ότι νήστευε. «Δεν θα πάρω, είπε το παγωτό, διότι νηστεύω». Και διευκρίνισε: «Ως Πρωτεστάντης νηστεύω όταν αρνούμαι να φάω ό,τι επιθυμώ και λαχταρώ ιδιαιτέρως. Και αυτό για μένα είναι το παγωτό, αυτή είναι η νηστεία μου».
Ως «κεραυνός εν αιθρία» ήρθε η δήλωση αυτή της Γερμανίδας επισήμου. Ξάφνιασε πολλούς. Όχι μόνο από τους συνδαιτυμόνες, αλλά και από όσους την πληροφορήθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης. Και σχολιάστηκε πολύ. Φίλος εκδότης περιοδικού εντύπου της Φλωρίνης έγραψε χαρακτηριστικά: «Υποκλίνομαι μπροστά στην ομολογία της. Αυτό θαυμάζω. Ασφαλώς είναι ο προτεσταντισμός απόκλισις και βρίσκεται σε πλάνη, όμως η προτεστάντης δεν διστάζει να ομολογήσει την πίστη της».
Ασχέτως προς την ορθότητα ή μη της άποψης της πρώτης κυρίας της Γερμανίας, δεν μπορεί κανείς να την παραβλέψει. Να την προσπεράσει απαρατήρητα, χωρίς να σταθεί στο ότι επικαλέσθηκε θρησκευτικό λόγο. Δεν μπορεί να αγνοήσει ότι διακηρύσσει επισήμως τη θρησκευτική της πίστη. Και τη διακηρύσσει μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία η θρησκεία, το καθολικό φαινόμενο από την αρχαιότητα, επιδιώκεται να εμφανισθεί ως ιδιωτική υπόθεση, που δεν έχει σχέση με την πολιτική.
Θλίψη βαθειά νιώθει καθένας, όταν αναλογίζεται τα καθ’ ημάς. Το τι συμβαίνει δηλαδή στη χώρα μας, όπου η Ορθοδοξία, η «ΕλληνοσωτείραΕκκλησία» κατά τον Σπ. Ζαμπέλιο, στην οποία οφείλουμε τη διατήρησή μας ως έθνος και την εθνική μας αναγέννηση και ανασυγκρότηση, αντιμετωπίζεται συχνά απαξιωτικά. Όπως παρατηρεί ο Γεώργιος Λεονταρίτης «Αυτή η τάση να αντιμετωπίζουμε την Ορθοδοξία και την Εκκλησία με περιφρόνηση είναι μεταπολιτευτικό φρούτο».
Δεν αντιμετωπίζεται, δυστυχώς, η Ορθόδοξη Εκκλησία ως ενοποιός παράγοντας της κοινωνίας και του έθνους. Ούτε ως ανασχετική δύναμη του πολύμορφου κοινωνικού κακού, περιστολής της παραβατικότητας και του εγκλήματος και καταστολής των παθών. Παραβλέπεται η ψυχολογική και πνευματική υποστήριξη που αυτή παρέχει σε κάθε ηλικία, ιδίως στη νεανική.
Μυωπάζουν, πολλοί μπροστά στα θαυμαστά φαινόμενα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, την τοξικομανία και από άλλα δεινά, που συντελούνται διαμέσου της πίστης και της Εκκλησίας.
Τελευταίως βέβαια κάνουν πολλοί, λόγο για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας στο θέμα της υλικής διατροφής του λαού. Για το ότι δηλαδή προσφέρει πολλές χιλιάδες μερίδες φαγητού ημερησίως στους πεινώντες συνανθρώπους μας, Έλληνες και μη. Κλείνουν βέβαια έτσι τα στόματα εκείνων που φωνασκούν εναντίον της Εκκλησίας. Σκέφθηκε όμως κανένας πόσο απείρως μεγαλύτερο είναι το πνευματικό έργο της; Έργο που το ομολογούν όσοι έζησαν έντονες ψυχολογικές καταστάσεις.
Το κακό είναι ότι ο λαός, εκτός του ότι είναι ηθικοπνευματικά και θρησκευτικά ακαλλιέργητος, δεν έχει και ανάλογα παραδείγματα. Παραδείγματα ηγετών, που να διακηρύσσουν με λόγια και έργα την ορθόδοξη πίστη τους. Παλιότερα υπήρξαν πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες, που έβλεπαν παραδοσιακά την Ορθοδοξία, εκκλησιάζονταν και φρόντιζαν εκκλησίες και μοναστήρια. Και δεν δίσταζαν να πούνε ότι είναι ορθόδοξοι. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω εδώ την περίπτωση του μακαριστού Γιάγκου Πεσμαζόγλου. Περιόδευε κάποτε, λένε, με συνεργάτες του σε χωριά της Ελασσόνας και κάθησαν να γευματίσουν σε εξοχικό κέντρο. Πριν το γεύμα, τους παρότρυνε όλους λέγοντας: «Να κάνουμε το σταυρό μας. Είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί»! Εντυπωσίασε τόσο τους παρόντες η προτροπή του, που μέχρι σήμερα την αναφέρουν.
Το παράδειγμα των ηγετών επηρεάζει το λαό. Τον προβληματίζει και τον διδάσκει. Ασκεί τεράστια επίδραση επάνω του.
Σήμερα ορθόδοξοι ηγέτες, που ομιλούν για την ευεργετική επίδραση που είχε επάνω τους η ορθόδοξη πίστη, που νιώθουν υπερήφανοι που είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι οι ηγέτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Είχαν βέβαια γνωρίσει παλαιότερα και την άλλη πλευρά. Το σκληρό δηλαδή πρόσωπο του αθεϊσμού. Γι’ αυτό και δηλώνουν: α)Ο μεν πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας ΝτιμίτριΜεντβέντεφ στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο (ABC): «Η ζωή μου άλλαξε από τότε που ασπάστηκα την Ορθοδοξία».β) Ο δε σημερινός πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν: «Είμαι υπερήφανος που είμαι ορθόδοξος. Η Μητέρα μου, λέει, ήταν άνθρωπος πιστός σε μια εποχή, που η λατρεία ήταν κάτι επικίνδυνο στη Σοβιετική Ένωση. Με είχε βαφτίσει κρυφά στην Εκκλησία. Γιατί, λοιπόν, να προκαλεί έκπληψη το γεγονός ότι … μου έδωσε το σταυρό της να, τον βάλω στον τάφο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα… Νιώθω υπερήφανος που ανήκω στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Το γεγονός αυτό με πληροί και δημιουργεί έναν προσωπικό δεσμό με το λαό μου και τον πολιτισμό μου. Η πίστη μου χαρίζει εσωτερική γαλήνη».
Μακάρι να υπάρξουν ανάλογα παραδείγματα ηγετών και στην πατρίδα μας. Παραδείγματα οδηγητικά του ορθόδοξου λαού μας.
